relacje

XXXII Festiwal im. Adama Didura 28 września 2023 roku przeszedł do historii, ale wspaniałe wydarzenia wspominać będziemy jeszcze długo. Dzisiaj powracamy do przedostatniego wieczoru. Oto nasz pierwszy gość – pani Magdalena Kaczorowska z-ca dyrektora Polskiej Opery Królewskiej, a rozmawiamy w Sanockim Domu Kultury, przed spektaklem opery Rinaldo Georga Friedricha Haëndla.

Od kilku lat Polska Opera Królewska gości podczas Festiwalu im. Adama Didura w Sanoku. W ubiegłym roku Wasz udział był znaczny, a w tym roku Artyści POK wykonają wspaniałe dzieło.

       Za chwilę rozpocznie się spektakl Rinalda  Jerzego Fryderyka Haëndla, w wykonaniu solistów Polskiej Opery Królewskiej i Zespołu instrumentów dawnych Capella Regia Polona pod dyrekcją Krzysztofa Garstki. Spektakl jest w reżyserii prof. Jarosława Killiana z mistrzowską scenografią i kostiumami pani Doroty Kołodyńskiej.
       Polska Opera Królewska niedawno obchodziła 6-lecie działalności, a w gościnnych progach Sanockiego Domu Kultury jesteśmy już chyba po raz czwarty. Za każdym razem z innym repertuarem – były: Dziady – Widma Mickiewicza – Moniuszki, Scene Buffe do muzyki Alelessandro Scarlattiego, była Dydona i Eneasz Henry Purcell’a , a w zeszłym roku Śpiewnik domowy Stanisława Moniuszki i koncert zatytułowany Gioacchino Rossini – Król Opery Komicznej.
W tym roku powracamy do baroku i proponujemy operę Rinaldo.

Myślę, że Państwo przyjeżdżają z przyjemnością do Sanoka.

      Tu się przyjeżdża jak do domu, jak do najlepszych przyjaciół. Zawsze mamy cudowne przyjęcie i wspaniałe warunki. Scena w Sanockim Domu Kultury jest wymagająca, bo nie typowo operowa i teatralna, ale adaptujemy nasze spektakle ponieważ bardzo lubimy tu być.
Za każdym razem spotykamy się wiosną i planujemy nasz pobyt w Sanoku trzecim tygodniu września – omawiamy wszystko, adaptujemy planowany spektakl dlatego po przybyciu do Sanoka wystarczy nam jedna próba i gramy. Pan dyrektor Waldemar Szybiak gościł naszych artystów jeszcze zanim powstała Polska Opera Królewska i śpiewali jeszcze w Warszawskiej Operze Kameralnej.
Wszyscy wspominamy, że zawsze to było wspaniałe przyjęcie i oklaskuje nas wspaniała publiczność.
       Bardzo lubimy wyjeżdżać poza Warszawę, zwłaszcza, że jednym z filarów działalności Polskiej Opery Królewskiej jest cykl koncertów i spektakli OPERA W DRODZE. Jedziemy tam, gdzie nie ma instytucjonalnych oper oraz teatrów i dostęp do wysokiej kultury jest trochę utrudniony. Z radością dzielimy się naszą sztuką, naszą muzyką, naszym teatrem z Państwem wszystkimi poza Warszawą.

Jak często występujecie poza swoją sceną?

       Akurat wrzesień tego roku obfituje w wyjazdy, zainaugurowaliśmy sezon koncertową wersją Strasznego dworu w Zatoniu pod Zieloną Górą, zdążyliśmy już być w Tarnobrzegu w Zamku Tarnowskich z koncertem pieśni, byliśmy w Krasiczynie z Rossinim, teraz jesteśmy w Sanoku, za chwilę jedziemy do Kamionki pod Lubartów z Mesjaszem” później jeszcze na festiwal do Bydgoszczy – mamy co robić.

Najczęściej występujecie jednak w Warszawie.

       Oczywiście, aktualnie trwa nasz III Festiwal Barokowy Polskiej Opery Królewskiej, poświęcony w tym roku twórczości muzyce Georga Friedricha Haendla. Prosto z Sanoka jedziemy na próbę do Warszawy i gramy Rinalda, a kończymy Festiwal Barokowy Rodelindą z Olgą Pasiecznik i jej jubileuszem (w tym roku świętujemy 30-lecie Artystki na polskiej scenie operowej).
Dzisiejszego wieczoru pani Olga śpiewa partie Almireny w Rinaldzie, Rodelinda, to jej partia tytułowa, a jeszcze podczas tegorocznego Festiwalu Barokowego śpiewała w Imeneo.

Od początku związani są z Polską Operą Królewską śpiewacy, którzy urodzili się w Sanoku.

      Mowa o Robercie i Wojtku Gierlachach. W tym roku panowie nie przyjechali, natomiast jest z nami Iwona Lubowicz, która też pochodzi z Podkarpacia i kreuje jedna z ról w dzisiejszym spektaklu.

Dziękuję za rozmowę i mam nadzieję, że spotkamy się w Sanoku najpóźniej za rok.

      Zawsze z ogromną radością i przyjemnością.

                                                                                       Marta Boberska w roli Armidy, fot. SDK

W trakcie spektaklu opery Rinaldo Georga Friedricha Haëndla (w przerwie przed III aktem) rozmawiałam z reżyserem panem Jarosławem Kilianem .

Chyba niełatwo było przenieść Rinalda na scenę Sanockiego Domu Kultury.

       To było bardzo duże wyzwanie, ale kompromis jest minimalny. Najtrudniejsze było przeniesienie scenograficzne, ale obyło się redukcją niewielu elementów. Światła są prawie jeden do jeden przeniesione, także widzowie festiwalu nic nie stracą z oryginalnej wersji, którą gramy Teatrze Stanisławowskim w Starej Oranżerii na terenie Łazienek Królewskich.

Podziwiam Pana pomysły – w jak prosty sposób przedstawić lekki wietrzyk, czy morskie fale, podróż…

      To prawda, że to są dosyć proste pomysły, natomiast to wszystko wypływa z tej genialnej muzyki, właściwie nieludzka ręka pisanej, bo chyba z inspiracji jakieś siły wyższej taka piękna muzyka powstaje. To wszystko jest zapisane w partyturze.

Ta muzyka jest fascynująca, chociaż niełatwa dla wykonawców. Są bardzo długie arie i sceny, pełne ozdobników. To jest wielki wyzwanie dla wykonawców.

       To prawda. W barokowej operze w ariach są powtórzenia, czyli od początku (da capo) się powtarza dla wirtuozowskiego efektu, ale przy tak znakomitych wykonawcach jak Anna Radziejewska, Olga Pasiecznik czy Marta Boberska, to jest esencja tego, czym jest opera barokowa, to są najgłębsze, najprawdziwsze emocje.

Przyjechał Pan do Sanoka, aby zobaczyć spektakl Rinalda na scenie Sanockiego Domu Kultury.

       Chciałem przede wszystkim zadbać o to, żeby publiczność w Sanoku zobaczyła wersję europejskiej klasy i bez kompromisów.
Uważam, że to jest bardzo ważna misja tego festiwalu i Polskiej Opery Królewskiej, żeby pokazywać w całej Polsce i nie tylko te doskonałe opery.
Cieszę się, że mogłem być razem z sanocką publicznością Festiwalu im. Adama Didura. Widzę jak ludzie oglądają i słuchają, jak reagują, jak to pięknie czytają.

Myślę, że w przyszłym roku Polska Opera Kameralna przyjedzie do Sanoka z równie pięknym spektaklem.

       Mamy taką nadzieję. Festiwalowi życzymy, żeby trwał i znalazł, co jest bardzo ważne, dobrych i hojnych darczyńców, którzy go będą wspierać.

Opera Rinaldo skomponowana została w 1711 roku i była to pierwsza włoska opera napisana specjalnie dla Londynu. Giacomo Rossi – autor libretta nawiązał do eposu rycerskiego Torquata Tassa Jerozolima Wyzwolona. Akcja toczy się w czasach Pierwszej Krucjaty (1099r.).
Premiera opery odbyła się w Londynie w Queen’s Theatre na Haymarket. Szybko zdobyła wielką popularność wśród publiczności. Opera Rinaldo uważana jest za jedną z najlepszych oper Haendla.

27 września 2023 roku wykonawcami spektaklu w Sanoku byli:
Goffredo, wódz krzyżowców – Jan Jakub Monowid
Almirena, jego córka, narzeczona Rinalda – Olga Pasiecznik
Rinaldo, rycerz chrześcijański – Anna Radziejewska
Eustazio, brat Goffreda – Jakub Foltak
Argante, Saracen, król Jerozolimy – Paweł Michalczuk
Armida, czarownica, królowa Damaszku – Marta Boberska
Mag chrześcijański, Pustelnik – Sławomir Jurczak
Niewiasta z morza – Iwona Lubowicz
Syreny – Julita Mirosławska, Justyna Reczeniedi,
Herold – Sławomir Jurczak,
Furie – tancerze – Sławomir Greś, Joanna Lichorowicz-Greś, Karol Urbański
Prowadzenie – Michał Piotrowski
Zespół Instrumentów Dawnych Polskiej Opery Królewskiej Capella Regia Polona

Wszyscy wykonawcy spisali się na medal, ale uważam, że należy w sposób szczególny wyróżnić: Olgę Pasiecznik w roli Almireny, Annę Radziejewską śpiewającą partie Rinalda oraz Martę Boberską w roli Armidy. Z zapartym tchem słuchałam w II akcie Olgi Paiecznik w arii Lascia ch'io pianga i nieco później Marty Boberskiej w arii Ah, crudel il pianto mio.
Zachwycały cudowne głosy i wspaniała gra aktorska. Nic też dziwnego, że na zakończenie publiczność zgotowała wykonawcom długą, gorącą owację na stojąco.

Zofia Stopińska

                                          Soliści i prowadzacy spektakl Michał Piotrowski żegnaja się z sanocką publicznością, fot . SDK

       Jestem szczęśliwa, że wybrałam się 12 września do Regionalnego Centrum Kultur Pogranicza w Krośnie, gdzie wystąpił z recitalem Charles Richard-Hamelin – kanadyjski pianista, laureat II nagrody w XVII Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie (2015 r.) oraz nagrody Krystiana Zimermana za najlepsze wykonanie sonaty.

      Charles Richard-Hamelin odwiedził Krosno po raz drugi – poprzedni koncert odbył się 6 marca 2016 roku. Wykonał wtedy następujące utwory Fryderyka Chopina: Nokturn H-dur op. 62 nr 1, Ballada As-dur op. 47, Polonez-Fantazja As-dur op. 61, Introdukcja i Rondo op. 16 , 4 mazurki op. 33 i Sonatę h-moll op. 58.

      Tym razem artysta przywitał się z publicznością Rondem a-moll KV 511 Wolfganga Amadeusa Mozarta. Od pierwszego do ostatniego taktu czarował pięknymi, zwiewnymi dźwiękami oddając żartobliwy i zarazem lekko melancholijny charakter jednego z najwybitniejszych dzieł fortepianowych Mozarta.

                                      Charles Richard-Hamelin na estradzie sali Regionalnego Centrum Kultur Pogranicza w Krośnie, fot. Paweł Fiejdasz / RCKP

       Później zachwycaliśmy się urodą muzyki Johannesa Brahmsa. Charles Richard-Hamelin wykonał 6 Klavierstücke op. 118 Johanesa Brahmsa - jedno z najtrudniejszych interpretacyjnie fortepianowych dzieł tego twórcy. Przewijający się przez niemal wszystkie ogniwa cyklu nastrój smutku, zamyślenia i melancholii skłaniał do refleksji zarówno wykonawcę, jak i słuchacza. Artysta wzruszał i poruszał swoją interpretacją.
Warto wspomnieć, że ten cykl został ukończony w 1893 roku i opublikowany z dedykacją dla Klary Schumann i było to przedostatnie opublikowane dzieło Brahmsa oraz jego przedostatni utwór na fortepian solo.
       Po wykonaniu 6 Klavierstűcke op. 118 Johannesa Brahmsa, Charles Richard-Hamelin opuścił estradę, ale po kilkudziesięciu sekundach powrócił i już do końca wieczoru królowała muzyka Fryderyka Chopina.
       Tę część wieczoru rozpoczęły pieśni nocy, bo tak nazywane są nokturny Fryderyka Chopina, a usłyszeliśmy dwie wyjątkowe perełki op. 27 – Nokturn cis-moll i Des-dur w niezwykle ujmującej osobistej kreacji. Ale mnie tego wieczoru najbardziej zachwyciła Sonata b-moll op.35, a zwłaszcza Marsz żałobny.
Tak zakończyła się planowana część koncertu. Charles Richard-Hamelin jest nie tylko rewelacyjnym pianistą, ale także mistrzem w budowaniu nastroju poprzez komponowanie programu.
Jego niezwykle osobiste kreacje uświadamiają jak dużo jest muzyki, zawartej pomiędzy nutami.

                                       Charles Richard-Hamelin w sali Regionalnego Centrum Kultur Pogranicza w Krośnie, fot. Paweł Fiejdasz / RCKP

       Nic dziwnego, że po każdym utworze rozbrzmiewały gorące oklaski, nie obeszło się bez bisów, a na zakończenie publiczność swój entuzjazm okazała powstaniem z miejsc.
Cieszy także fakt, że na koncert bardzo licznie przyszli ludzie młodzi. Mam nadzieję, że ten fakt zachęci Regionalne Centrum Kultur Pogranicza w Krośnie do organizacji kolejnych koncertów muzyki klasycznej.

Zofia Stopińska

W dniach 15 – 18 czerwca br. odbył się Festiwal „Humanismus Carpathicus” nowa inicjatywa artystyczna Fundacji Krośnieńskiej im. Ignacego Paderewskiego - pierwszy festiwal muzyki dawnej wykonywanej na instrumentach z epoki, odbywający się w południowym pasie Województwa Podkarpackiego. Jego nazwa stanowi odwołanie do dziedzictwa renesansowego humanizmu z tego terenu (Paweł z Krosna, Grzegorz z Sanoka czy Walenty z Brzozowa. W ramach festiwalu odbyły się 3 koncerty, warsztaty pieśni oraz wykłady dr hab. Marka Nahajowskiego poświęcone historii i estetyce muzycznej dawnych epok.

Wystąpił zespół muzyki dawnej Filatura di Musica w składzie:

Marek Nahajowski – flety podłużne, kier. artystyczne

Magdalena Pilch – flety podłużne, flet traverso

Justyna Wójcikowska – flety podłużne

Judyta Tupczyńska – skrzypce barokowe

Mateusz Kowalski – viola da gamba

Patrycja Domagalska-Kałuża – wirginał

Katarzyna Bienias – sopran

Pierwszy z koncertów zatytułowany „Terpsichore Musarum” odbył się 15 czerwca w Muzeum Historyczne – Pałac w Dukli i przedstawiał panoramę późnorenesansowej muzyki tanecznej. Z zespołem wystąpiły także tancerki: Katarzyna i Julia Borstyn. Koncert okazał się dużym sukcesem, a artyści bisowali. Ogromne zainteresowanie wzbudziły piękne renesansowe suknie tancerek.

16 czerwca w Muzeum Podkarpackim w Krośnie miał miejsce Koncert zatytułowany: U źródeł „Zemsty”. Muzyka czasów sporu granicznego. Program koncertu prezentował wybór polskich i włoskich dzieł instrumentalnych przełomu renesansu i baroku (A. Jarzębski, G. Frescobaldi, B. Marini, T. Merula) a artyści dostali gromkie brawa i również bisowali.

Ostatnim wydarzeniem festiwalu był Koncert: „Saeculum Aureum Musicae Poloniae”, który odbył się 18 czerwca w Kościele p.w. NMP Królowej Polski w Korczynie i był poświęcony Aleksandrowi Fredro, który w tym miasteczku w 1828 roku wstąpił w związek małżeński z Zofią Jabłonowską. Została wykonana muzyka religijna głównie unikatowe psalmy Jakuba Lubelczyka z „Psałterza Dawida” (1558) w opracowaniu Marka Nahajowskiego – kierownika artystycznego zespołu.

Festiwal cieszył się dużym zainteresowaniem, wszystkie programy koncertowe zostały szczegółowo opracowane i przygotowane przez znakomity zespół muzyków Filatura di Musica, którego debiutancka płyta została nominowana do prestiżowej nagrody fonograficznej Fryderyk 2021 w kategorii Album Roku Muzyka Dawna. Dodatkowo festiwal spełniał rolę edukacyjną zarówno poprzez ciekawe wykłady dr hab. Marka Nahajowskiego jak i prezentacje rzadko wykonywanych programów muzyki XVI i XVII wieku. Do udziału w festiwalu został zaproszony chór CHORUS z Korczyny, który wystąpił razem z zespołem na koncercie w Korczynie.

Pomysłodawcami festiwalu byli pochodzący z Krosna artyści: flecista Marek Nahajowski, który objął kierownictwo artystyczne oraz klawesynistka Patrycja Domagalska-Kałuża - koordynacja merytoryczna Partnerzy: Muzeum Historyczne – Pałac w Dukli, Muzeum Podkarpackie w Krośnie, Parafia NMP Królowej Polski w Korczynie.

Partnerzy medialni: Radio Rzeszów, TV Obiektyw, Klasyka na Podkarpaciu, Podkarpacie24.pl, tvKrosno.pl, tvPodkarpacie.pl.

Dofinansowano z budżetu Województwa Podkarpackiego.

Tomasz Zając: Cieszę się, że mam zaszczyt tutaj być

Reverie Piano Duo: Konkurs był zwieńczeniem naszej pracy.

Zapraszam Państwa na kolejną odsłonę wspomnień z zakończonego 9 lipca 2023 roku III Międzynarodowego Konkursu Muzyki Polskiej w Rzeszowie. Tym razem będą to krótkie rozmowy z laureatami tego konkursu – pianistą Tomaszem Zającem oraz Reverie Piano Duo, które tworzą pianistki Rozalia Kierc i Maria Moliszewska.
Po próbie do pierwszego dnia przesłuchań finałowych rozmawiałam z panem Tomaszem Zającem, który znalazł się w gronie finalistów, a po ogłoszeniu wyników konkursu okazało się, że otrzymał  VI nagrodę.

Pana występy rozpoczynały I i II etap Międzynarodowego Konkursu Muzyki Polskiej, spotykamy się po próbie do przesłuchań finałowych, która rozpoczęła się o 8.30 i także wieczorem zagra Pan jako pierwszy.
      Podczas wielu konkursów, w których uczestniczyłem, występowałem najczęściej pod koniec przesłuchań. Nawet jeśli występują Azjaci, to zazwyczaj są przede mną. Wcześniej tylko raz występowałem jako pierwszy uczestnik podczas konkursu we Włoszech, ale wtedy losowane było konkretne nazwisko i dowiedziałem się o występie 20 minut przed jego rozpoczęciem. Nie byłem na to przygotowany i mój udział zakończył się po pierwszym etapie.
Podczas tego konkursu na szczęście jest inaczej, bo wiedziałem o tym dużo wcześniej. Przez ostatni tydzień przed konkursem przygotowywałem się do wstawania codziennie o 7 rano, bo nie jestem do tego przyzwyczajony.

Ciekawa jestem jak długo przygotowywał się Pan do tego konkursu.
      Jestem fanem polskiej muzyki i mam w repertuarze wiele utworów kompozytorów wskazanych w regulaminie, ale większość utworów przygotowałem specjalnie na ten konkurs, stąd trochę to trwało..

Ukończył Pan już studia pianistyczne.
      Tak, ukończyłem studia magisterskie pianistyczne i w zakresie kameralistyki fortepianowej oraz odbyłam dwa staże podyplomowe. Jednak studia nie gwarantują kariery estradowej. Mam kolegę, którego bardzo interesowała informatyka i po studiach pianistycznych pracuje jako informatyk. Zawód muzyka wymaga prawdziwej pasji i szczęścia. Czas pandemii był dla mnie trudny i nawet były momenty, że zwątpiłem w siebie. W ostatnim roku uczestniczę w czwartym konkursie – poprzednie odbyły się we Włoszech, Hiszpanii i Francji, teraz jestem w Rzeszowie, a za miesiąc czeka mnie konkurs w Austrii. Do każdego konkursu przygotowałem inny program.

Miejmy nadzieję, że udział w III Międzynarodowym Konkursie Muzyki Polskiej zaowocuje również zaproszeniami na koncerty i tego szczerze Panu życzę.
      Dziękuję i także na to liczę. Ten konkurs jest bardzo bliski mojemu sercu, bo poświęcony jest wyłącznie muzyce polskiej.
Wspaniale, że organizuje go Narodowy Instytut Muzyki i Tańca, który współpracuje z Filharmonią Podkarpacką. Telewizją Polską i Polskim Radiem oraz innymi mediami. Jest to wielka i piękna impreza. Cieszę się, że mam zaszczyt tutaj być.

W kategorii zespołów kameralnych tryumfowały duety – zwyciężyło Aka Duo z Japonii w składzie Seina Matsuoka – skrzypce i Yuto Kiguchi – fortepian, a II nagrodę otrzymało Reverie Piano Duo z Polski, które tworzą Rozalia Kierc i Maria Moliszewska. Oto krótka rozmowa z polskimi pianistkami zarejestrowana w przerwie koncertu finałowego.

Gratuluję trzech świetnych występów w czasie III Międzynarodowego Konkursu Muzyki Polskiej w Rzeszowie. Trzeba podkreślić, że na wybór i przygotowanie tak dużych programów trzeba było poświęcić sporo czasu. Kiedy zapadła decyzja o udziale w tym wydarzeniu.
     Maria Moliszewska: O udziale w tym konkursie pomyślałyśmy tydzień po jego ogłoszeniu. Od razu przystąpiłyśmy do wyboru repertuaru i w wkrótce przystąpiłyśmy do pracy nad wybranymi utworami.

Czy w repertuarze były utwory, które już panie wykonywały?
     Rozalia Kierc: Nie, wszystkie utwory przygotowywałyśmy specjalnie na ten konkurs. Oczywiście pracowałyśmy także nad innymi utworami, ale byłyśmy skupione głównie na tych, które grałyśmy w Rzeszowie.

Wasz repertuar bardzo się wzbogacił i mam nadzieję, że w przyszłości te nowe utwory będziecie zamieszczać w programach koncertów.
     Maria: Na pewno bardzo przesiąknęłyśmy tą muzyką i poznałyśmy stylistykę polskich kompozytorów różnych epok.
     Rozalia: W czasie szukania repertuaru poznałyśmy też inne utwory, po które sięgniemy w przyszłości. Bardzo dobrze się złożyło, że skupiłyśmy ostatnio głównie na muzyce polskiej, bo w poprzednich sezonach zajmowałyśmy się głównie muzyką zagraniczną i twórców jeszcze żyjących.
Dzięki konkursowi mogłyśmy poznać klejnoty muzyki polskiej na duet fortepianowy.

Mieszkacie i pracujecie w Bydgoszczy
     Rozalia: Studiujemy w Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy.
     Maria: Ja studiuję fortepian solowy, a Rozalia jest absolwentką na tym kierunku i aktualnie studiuje kameralistykę.

Kiedy powstał Wasz duet?
     Rozalia: Prawie trzy lata temu – dokładnie w 2020 roku.

Dla zespołu kameralnego to niewiele, a słuchając Was podziwiałam piękne współbrzmienie dwóch fortepianów i niezwykłą precyzję.
     Maria: Rozalia ukończyła studia, a ja jeszcze studiuje u prof. Stefana Wojtasa.
     Rozalia: Z pewnością to ma znaczenie. Przez dziesięć lat uczyłam się gry na fortepianie pod kierunkiem prof. Stefana Wojtasa. Nasz zespól pracuje w klasie kameralistyki pod kierunkiem Bartłomieja Weznera. Ta współpraca zaowocowała naszą precyzją i artystyczną wizją.

Za Wami czas bardzo wytężonej pracy i mnóstwo wrażeń z kończącego się konkursu.
     Maria: Myślę, że efekty ocenimy trochę później. Bardzo ważny był czas przygotowań, a konkurs był już „wisienką na torcie” i zwieńczeniem naszej pracy. Oczywiście konkurs był także ważnym doświadczeniem, bo podczas trzech etapów wykonałyśmy 100 minut polskiej muzyki.
     Rozalia: Jestem szczęśliwa, że wykonałyśmy cały przygotowany repertuar. Najważniejsze było dojście do finału. Udało się ten cel osiągnąć. Resztę pokaże czas. Bardzo się cieszymy, że nasz kolega Georgi Vasilev , który także studiuje w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy, tak pięknie wykonał przed chwilą II Koncert fortepianowy Miłosza Magina. Kibicowałyśmy mu przez cały czas.
     Maria: Wszyscy się wspieramy podczas tego konkursu i cieszymy się, że spotkaliśmy się w Rzeszowie.

Zofia Stopińska

fot. Wojciech Grzędziński / NIMiT

Dziękuję organizatorom Konkursu za transmisje online!
Małgorzata Bator-Schreiber

    Konkurs organizowany jest przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca we współpracy z Filharmonią Podkarpacką im Artura Malawskiego w Rzeszowie.
Głównym celem Konkursu jest promocja muzyki polskiej na świecie ze szczególnym uwzględnieniem twórczości kompozytorów XIX i XX stulecia, zwłaszcza utworów rzadko wykonywanych i niesłusznie zapomnianych.
Pięć dni minęło na słuchaniu występów konkursowych, spotkaniach i rozmowach z wybitnymi osobowościami międzynarodowego życia muzycznego uczestniczącymi w pracach jury, dyrygentami prowadzącymi koncerty finałowe, uczestnikami i organizatorami. Zwieńczeniem była gala wręczenia nagród i koncert laureatów.
     Należy podkreślić, że przebieg konkursu był transmitowany na kanale You Tube Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca. Dzięki temu mogli go śledzić wszyscy zainteresowani.
Pragnę zaprosić Państwa na kilka spotkań, podczas których przedstawię rozmowy zarejestrowane podczas tegorocznej edycji z jurorami i uczestnikami, a pierwszymi wrażeniami podzieli się z nami pani Małgorzata Bator-Schreiber, absolwentka Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, pianistka i pedagog mieszkająca aktualnie w Hiszpanii.

                                                           Aka Duo - zwycięzcy III Międzynarodowego Konkursu Muzyki Polskiej w kategorii Zespoły kameralne, fot. Filip Błażejowski / NIMiT

          Od 2 - 9 lipca 2023 odbył się w Rzeszowie, w moim mieście rodzinnym, III Międzynarodowy Konkurs Muzyki Polskiej. Powodem do śledzenia tego Konkursu od jego pierwszej edycji nie jest tylko mój patriotyzm lokalny, ale przede wszystkim, założenia i ogromny walor tego Konkursu.
Odkrycie bądź przypomnienie wielu dzieł polskiej literatury pianistycznej i kameralnej i ich prezentacja wzbogaca i ożywia niezmiernie paletę repertuaru i programów koncertowych. Oczywiście przygotowanie tego specjalnego repertuaru konkursowego wymaga o wiele większego zachodu, zaangażowania i pracy - ale to daje też więcej możliwości i satysfakcji młodym muzykom i ich pedagogom, którzy kreują, a nie kopiują interpretacje utworów.

         Dziękuję organizatorom Konkursu za transmisje online! Dzięki nim mogłam być obecna na przesłuchaniach, jakkolwiek tylko wirtualnie. Oglądanie wszystkich przesłuchań jest to wprawdzie „full time job“ z nadgodzinami, ale jest to również niezwykła i niewyrażalna przyjemność. Uzupełnianie swojej wiedzy, upajanie się cudowną muzyką i być zaproszonym przez młodych muzyków do towarzyszenia im w ich odkrywczych przygodach i podróżach - to są dni pełne niezwykłych emocji!

        Interpretacje utworów Wajnberga, były wprawdzie tylko w wersji audio do dyspozycji, co może nawet zwiększyło dodatkowo intensywność percepcji jego muzyki. Gratulacje dla organizatorów za zdobycie tej opcji (podejrzewam, że to z powodu praw autorskich) - nie jest to oczywiste, bo na innych konkursach lub w transmisjach z koncertów bywa po prostu cisza i czarny ekran na czas trwania jakiegoś utworu!

                                                    Jan Wachowski - laureat II nagrody III Międzynarodowego Konkursu Muzyki Polskiej w kategorii Pianiści, fot. Wojciech Grzędziński

          Najcenniejsze w konkursach są (w moim pojęciu) opieka nad laureatami i możliwości występów oraz nagrań po konkursie. Otrzymanie nagrody pieniężnej jest niesprzecznie bardzo ważne, bo umożliwia na jakiś czas zabezpieczenie finansowe (co najmniej zwrot zainwestowanych kosztów), spokojną dalszą pracę nad sobą, repertuarem, ...).  Ale występy! To jest to, co każdy młody artysta potrzebuje do jego rozwoju i zbierania doświadczeń. W tym konkursie wśród nagród pozaregulaminowych jest cała ich lista.
Jestem pewna, że w ciągu następnych lat będzie ona za każdym razem dłuższa.

          Jury miało i w tegorocznym konkursie niełatwe zadanie. Spośród wielu młodych pianistów i różnych formacji kameralnych wybrało wspaniałych laureatów, którzy będą znakomitą wizytówką Międzynarodowego Konkursu Muzyki Polskiej. Serdeczne gratulacje dla jury i organizatorów Konkursu.
Uczestnikom i laureatom przesyłam najlepsze życzenia na dalszą szczęśliwą przyszłość!

          Wybrzmiały ostatnie dźwięki i brawa Koncertu laureatów, w którym nagrodzeni muzycy zmęczeni po zmaganiach konkursowych i zarazem szczęśliwi z odniesionego sukcesu, potwierdzili swój talent, otwarte serce dla (polskiej) muzyki i profesjonalizm. Bravo, bravissimo!

Pozostało nam oczekiwanie na następną edycję Międzynarodowego Konkursu Muzyki Polskiej w Rzeszowie ...

Małgorzata Bator-Schreiber

                                           Reverie Piano Duo - laureatki II nagrody w III Międzynarodowym Konkursie Muzyki Polskiej w kategorii Zespoły kameralne, fot. Wojciech Grzędziński / NIMiT

 9 maja 2023 roku odbył się I Regionalny Konkurs Skrzypcowy i Wiolonczelowy „Łańcuckie potyczki na smyczki”, organizowany przez Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia im. Teodora Leszetyckiego Łańcucie, Łańcuckie Towarzystwo Muzyczne oraz Radę Rodziców, działającą na rzecz szkoły.
W konkursie mogli uczestniczyć najmłodsi uczniowie szkół muzycznych pierwszego stopnia z województwa podkarpackiego, którzy uczą się grać na skrzypcach i wiolonczeli.
To nowe wydarzenie w naszym regionie przybliżą nam pan mgr Michał Horodecki, dyrektor PSM w Łańcucie i pani prof. Urszula Marciniec-Mazur, przewodnicząca jury, znakomita wiolonczelistka i pedagog Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu.

      - Tak jak pani wspomniała, ten konkurs był kierowany do najmłodszych – dyrektor Michał Horodecki - bo brali w nim udział uczniowie klas I i II cyku czteroletniego oraz I, II i III cyklu sześcioletniego szkól muzycznych I stopnia, czyli uczniowie, którzy są na początku swojej drogi artystycznej. Dla części z nich to był pierwszy udział w konkursie, dający możliwość popisania się swoimi umiejętnościami.
Kiedy go planowaliśmy, nurtowały nas pewne obawy, czy ten konkurs będzie się cieszył zainteresowaniem i zgłosi się odpowiednia ilość uczestników, bo wiosną w wielu szkołach na Podkarpaciu odbywają się różne konkursy.
Byliśmy jednak przekonani, że uczniowie rozpoczynający naukę w szkołach muzycznych, do których kierowaliśmy propozycję, nie mają wielu okazji do rywalizacji konkursowych. Okazało się, że zainteresowanie naszym konkursem było duże, bo zgłosiło się i uczestniczyło w nim 87 osób.
Ponieważ każdy z nich zaprezentował się w kilkuminutowych programie, udało się cały konkurs zamknąć w jednym dniu.
Zarówno uczestnikom, jak i nauczycielom, którzy do nas przyjechali, bardzo się ten konkurs podobał i dlatego chcemy go kontynuować.

Konkursowe prezentacje oceniało jury w składzie: prof. dr hab. Urszula Marciniec-Mazur, profesor Akademii Muzycznej we Wrocławiu, przewodnicząca jury, mgr Adrianna Sawa, ekspert i nauczyciel skrzypiec w Zespołach Szkół Muzycznych nr 1 i nr 2 w Rzeszowie oraz mgr Barbara Kotwica, wicedyrektor Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia im. Teodora Leszetyckiego.
Profesor Urszula Marciniec-Mazur pytana o wrażenia po zakończeniu konkursu mówiła:

      - Wyjadę stąd z bardzo dobrymi wrażeniami. Ponieważ zgłosiło się bardzo dużo uczestników, rozpoczęliśmy prace już o ósmej. Bardzo sprawny przebieg konkursu jest sukcesem szkoły, która ten konkurs zorganizowała.
Najmłodsi uczniowie klas skrzypiec i wiolonczel szkól muzycznych z Podkarpacia mogli wystąpić i pokazać, co wyćwiczyli przez ten krótki czas. Uważam, że wszyscy zaprezentowali się znakomicie, a poziom był porównywalny z innymi konkursami, na które jestem zapraszana.
Rzadko się zdarza, aby wszyscy, którzy się zgłosili, stanęli do konkursu, a tutaj tak było. Skoro jest tak duże zainteresowanie, to może warto by było w następnych edycjach umożliwić udział także pozostałym uczniom klas skrzypiec i wiolonczel szkól muzycznych I stopnia.
Muszę także podkreślić, że miejsce jest magiczne, w zabytkowym budynku szkoły także czuje się wyjątkowy klimat, a Łańcut dla wielu osób kojarzy się z muzyką.

                                                                             Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia im. Teodora Leszetyckiego w Łańcucie

Warto także podkreślić, że w Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia im. Teodora Leszetyckiego od lat organizowane są inne konkursy, o których wspomniał dyrektor Michał Horodecki.

       - Od kilkunastu lat odbywał się z naszej szkole Makroregionalny Konkurs Instrumentów Dętych Blaszanych. W tym roku, po pandemicznej przerwie, zmieniliśmy formułę tego wydarzenia i rozszerzyliśmy jego zasięg na ogólnopolski. Od 17 do 19 maja wspólnie z Łańcuckim Towarzystwem Muzycznym organizujemy I Brass Festiwal Instrumentów Dętych Blaszanych w Łańcucie, w ramach którego odbędzie się też jednodniowy konkurs.
Zmieni się też formuła konkursu fortepianowego, który odbywał się zawsze w czerwcu. Planujemy zorganizować konkurs poświęcony naszemu patronowi Teodorowi Leszetyckiemu w listopadzie tego roku.
Chcemy, aby oprócz uczniów klas fortepianu szkół muzycznych I stopnia mogli w nim uczestniczyć także uczący się grać na fortepianie uczniowie ze szkół II stopnia. Mamy nadzieję, że dzięki temu zainteresujemy nauczycieli i uczestników twórczością naszego patrona, który urodził się w Łańcucie.
Cieszymy się, że nasza szkoła mieści się w zabytkowym budynku na terenie pięknego parku. Uczestnicy I Regionalnego Konkursu Skrzypcowego i Wiolonczelowego „Łańcuckie potyczki na smyczki” podkreślali, że bardzo się im podoba to magiczne miejsce i chętnie wystąpią podczas kolejnych edycji.

Na zakończenie warto podkreślić, że organizatorzy postarali się, aby każdy uczestnik wyjechał z Łańcuta nie tylko z dobrymi wrażeniami, ale także z dyplomem i pamiątką. Zmaganiom konkursowym towarzyszyła bardzo życzliwa atmosfera,

Zofia Stopińska

Aleksandra Wietecha, wokalistka Jasielskiego Domu Kultury zwyciężyła w XXXII Podkarpackim Festiwalu Piosenki „Śpiewaj razem z nami”, organizowanym przez Centrum Kulturalne w Przemyślu. Finał konkursu, poprzedzony powiatowymi eliminacjami w JDK, odbył się 17 i 19 marca br. w Przemyślu.

– Ola brawurowo zaśpiewała piosenkę „Oddalasz się” z tekstem Agnieszki Osieckiej i muzyką Jerzego Dudusia Matuszkiewicza. Została także zaproszona do występu jako gość specjalny w koncercie galowym w następnej edycji festiwalu – mówi Ewa Grzebień, instruktor muzyki w JDK, która przygotowała młodziutką wokalistkę do konkursu. Aleksandra Wietecha została nagrodzona statuetką i nagrodą Grand Prix.

                                                              Aleksandra Wietecha - wokalista Jasielskiego Domu Kultury z nagrodą Grand Prix

Oprócz niej, w festiwalu udział wzięli inni soliści, uczęszczający na zajęcia do E. Grzebień: Greta Stefańska, Karolina Polak i Mikołaj Majda (solo i w duecie). Jako duet Karolina i Mikołaj otrzymali wyróżnienie, natomiast w występie solowym, w kat. 13-17 lat, Mikołaj otrzymał I nagrodę za piosenkę z repertuaru Zbigniewa Wodeckiego „Lubię wracać tam, gdzie byłem już”. Wykonał ją z własnym akompaniamentem fortepianowym.

                                                  Mikołaj Majda -  z JDK, laureat I nagrody w swojej kategorii wiekowej
– Gratuluję wszystkim naszym wokalistom, którzy wzięli udział w finale, bowiem przygotowanie do konkursu wymagało wielu prób i pracy z ich strony. Liczymy na dalsze udane występy i zapraszamy do udziału w programach muzycznych, przygotowanych przy udziale naszych uzdolnionych wokalistów – dodaje Ewa Grzebień.

jdk

Dodajmy, że na stronie Centrum Kulturalnego w Przemyślu znajdą Państwo pełne wyniki XXXII Podkarpackiego Festiwalu Piosenki „Śpiewaj razem z nami”.

       Od 25 lutego do 4 marca 2023 roku odbywała się tegoroczna edycja Festiwalu Muzyki Fortepianowej im. Marii Turzańskiej w Jarosławiu. Na koncerty zapraszali Burmistrz Miasta Jarosławia Waldemar Paluch, Centrum Kultury i Promocji w Jarosławiu oraz Zespół Państwowych Szkół Muzycznych im. F. Chopina w Jarosławiu. Koncerty odbywały się w sali ZPSM, gdzie pianiści mieli do dyspozycji świetnie przygotowane instrumenty.

     Podczas pierwszego koncertu zaprezentowała się Orkiestra Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych w Jarosławiu, pod dyrekcją Martyny Lasoty. Solistką była Jagoda Pietrusiak-Kasprzyk, świetna flecistka, nauczycielka jarosławskiej szkoły. Gospodynią wieczoru była pani Grażyna Sereda, dyrektor Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych w Jarosławiu.                                                            Grażyna Sereda - dyrektor Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych w Jarosławiu
     Koncert został znakomicie przygotowany i wykonany, stąd publiczność przyjęła młodych wykonawców bardzo gorąco. Należy podkreślić, że program wieczoru był bardzo ambitny i interesujący, a złożyły się na ten wieczór następujące utwory:
- Marc-Antoine Charpentier - Te Deum D–dur Preludium
- Tomaso Albinoni – Adagio g–moll na smyczki i organy
- Fryderyk Chopin - Preludium e –moll Op. 28 nr 4
W kolejnych orkiestra towarzyszyła flecistce Jagodzie Pietrusiak-Kasprzyk i zabrzmiały kolejno:
- Karol Szymanowski - Preludium op. 1 nr 1
- Ignacy Jan Paderewski – Nad wodą wielką op. 18 nr 4
- Georg Friedrich Händel - instrumentalne opracowanie arii Ombra mai fu z opery Xerxes
- Ennio Morricone - Obój Gabriela z filmu Misja
- Jan Sebastian Bach – II Suita orkiestrowa h-moll, BWV 1067 Badinerie
Młodzi wykonawcy przygotowali także utwory Dominika Lasoty, kompozytora związanego z Instytutem Muzyki Uniwersytetu Rzeszowskiego - Preludium I i III oraz Uwerturę Makbet.

                                             Owacja publiczności po zakończeniu pierwszego koncertu tegorocznego Festiwalu Muzyki Fortepianowej im. Marii Turzańskiej w Jarosławiu.

     Rzadko się zdarza, aby podczas jednego koncertu występowało trzech pianistów, a tak zdarzyło się 2 lutego podczas drugiego koncertu Festiwalu Muzyki Fortepianowej im. Marii Turzańskiej w Jarosławiu.

     Nie tak dawno miałam przyjemność przedstawiać Państwu dwóch z tych artystów – Marcina Kasprzyka i Michała Rota, którzy od czasu studiów tworzą duet i wiele razy występowali oraz nagrywali wspólnie. Do tego grona dołączył niedawno trzeci pianista, którego Marcin Kasprzyk tak przedstawił podczas rozmowy po koncercie.
     Marcin: Od trzech lat w Zespole Państwowych Szkół Muzycznych w Jarosławiu pracuje Łukasz Stanisławczyk. Niedawno prawykonaliśmy z Łukaszem Poloneza nr 4 op. 34 w opracowaniu na cztery ręce Gustava Friemana. Bardzo dobrze nam się razem grało i tak zaczęła się nasza współpraca.
Pomysłodawcą koncertu z udziałem trzech pianistów był prowadzący dzisiejszy koncert pan Bogusław Pawlak i przekonaliśmy się, że to był znakomity pomysł.

     Trzeba było wybrać odpowiedni i zarazem bardzo ambitny program, aby wszyscy mogli się dobrze zaprezentować.
     Michał: Występowaliśmy w dwóch, a w zasadzie w trzech konstelacjach, bo graliśmy zarówno utwory na dwa fortepiany i na cztery ręce, i cały czas wymienialiśmy się. Każdy z nas grał raz partie pierwszego fortepianu, a raz drugiego. To był dodatkowy element wyjątkowości w tym koncercie.

     Panie Łukaszu, odniosłam wrażenie, że bardzo dobrze się pan poczuł w gronie bardziej doświadczonych pianistów.
     Łukasz: Niezwykle ciepło mnie koledzy przyjęli i bardzo się cieszę, że mogę z nimi współpracować, tym bardziej, że jestem jeszcze młodym pianistą. Występ podczas koncertu festiwalowego był dla mnie dużym wyzwaniem. Współpraca z takimi świetnymi pianistami, jak Marcin i Michał umożliwia mi dalszy rozwój w dziedzinie muzyki kameralnej.
Już podczas studiów grałem sporo w duecie fortepianowym i w trio. Ogromnie się cieszę, że mogę kontynuować grę w zespołach kameralnych i tworzyć świetną muzykę dla licznego grona melomanów.                                                        Marcin Kasprzyk i Łukasz Stanisławczyk podczas drugiego koncertu jarosławskiego festiwalu

      Muzyka wypełnia Wam większość czasu, bo często występujecie, a przecież do każdego koncertu trzeba się przygotować, bierzecie udział w nagraniach i sporo czasu poświęcacie pracy pedagogicznej.
      Marcin: Najbardziej aktywny jest Michał, który koncertuje praktycznie co tydzień.
      Michał: Owszem, często występuję, ale chyba najtrudniejszym wyzwaniem, tak jak pani powiedziała, jest pogodzenie wszystkiego tak, aby znalazł się czas także na życie rodzinne, które jest najważniejsze. To wymaga od nas ogromnej elastyczności i pracowitości, ale muzyka jest dla nas nie tylko zawodem, ale i pasją. Pasja i miłość ułatwiają nam godzenie wszystkich obowiązków.
      Marcin: Najtrudniej jest moim zdaniem pogodzić nauczanie w szkole z ćwiczeniem i koncertami. Prowadzenie zajęć z uczniami zajmuje wiele czasu, a także wymaga nieustannego skupienia i dlatego trzeba pracować efektywnie, szybko uczyć się nowego repertuaru, bo najczęściej każdy koncert wymaga innego, obszernego repertuaru.
Bez szybkiego czytania nut trudno byłoby sobie poradzić.
      Michał: To prawda, pianiści, którzy dobrze czytają a vista mają zupełnie inny start w zawodzie i są w stanie sprostać tym wszystkim wyzwaniom, które na nich czekają.
Odwaga w ciągłym uczeniu się nowego repertuaru jest kluczowa, bo są także muzycy, którzy przez wiele lat swojej kariery wykonują ograniczoną ilość utworów, ale jestem przekonany, że prawdziwy rozwój daje uczenie się nowego repertuaru.
Mój profesor Andrzej Ratusiński miał takie powiedzenie, że: „na starych utworach, wykonywanych wcześniej, dojrzewamy, ale na nowym repertuarze się rozwijamy”. Te słowa Profesora powtarzam ciągle moim studentom czy uczniom.
       Marcin: Myślę, że też bardzo istotna jest pasja w graniu, bo jednak dużo rzeczy robi się także bezinteresownie: budujemy ścieżki kariery powolutku, podejmujemy ciągle nowe wyzwania i jak są muzycy, którzy mają pasję, to można wszystko pogodzić.                                                                                 Przy fortepianie Michał Rot

      Pianiści bardzo często towarzyszą różnym instrumentalistom i śpiewakom.
      Marcin: Uważam, że to też jest zupełnie inny rodzaj grania niż występy solowe, które wymagają dużo doświadczenia, umiejętności słuchania drugiej osoby, bo to jest bardzo ważne, a także odrobinę predyspozycji. Nie każdy solista potrafi być kameralistą i odwrotnie – kameralista solistą.
      Michał: Chciałbym kilka ciepłych słów powiedzieć o roli Łukasza w tym koncercie, bo od pierwszej próby przekonałem się, że Łukasz ma doświadczenie w graniu z drugim fortepianem i pewne nawyki kameralne. To sprawia, że od początku współpraca z nim jest bardzo przyjemna. Od razu można pracować nad detalami, nad muzyką, a nie nad takim prostym zgraniem utworu. To było nieocenione przy tym projekcie, że tak fantastycznie i szybko porozumiewaliśmy się, bo Łukasz podczas studiów w Akademii Muzycznej w Krakowie grał w duecie fortepianowym.

      Panie Michale, bardzo proszę powiedzieć krótko o ostatnich nagraniach. Chyba najnowsza płyta została nagrana z wiolonczelistą Wojciechem Fudalą i zawiera opracowane na ten skład transkrypcje przepięknych utworów.
      Michał: Bardzo dziękuje za wsparcie przy promocji tego albumu. Lada moment ruszają głosowania do nagród fonograficznych „Fryderyk”. Album jest zgłoszony i proszę mocno trzymać kciuki. Zobaczymy, co przyszłość przyniesie. Wiadomo, że nie robimy tego dla nagród, ale trzymanie kciuków się przyda.
      Marcin: Ja natomiast chcę powiedzieć o nowym projekcie, bo niedługo, być może już za tydzień ukaże się nowa płyta „Pieśni wybrane – cz. I” Witolda Friemana. To będzie światowa premiera fonograficzna, bo pieśni zostały opracowane głównie na podstawie rękopisów, które są w posiadaniu spadkobierców.
      Wykonawcami są: Renata Johnson-Wojtowicz – sopran, Maciej Bartczak – baryton, a ja towarzyszyłem im przy fortepianie. Z pewnością będzie dostępna jeszcze przed festiwalem, który będzie organizowany w kwietniu tego roku.

      To będzie I Ogólnopolski Festiwal i Konkurs Kameralistyki Wokalnej im Witolda Friemana, organizowany przez Fundację Muzyczną RUBATO oraz Instytut Muzyki Uniwersytetu Rzeszowskiego.
      Marcin: Zaplanowaliśmy skromnie konkurs i festiwal, bo jak pani powiedziała jest to pierwsza edycja i bardzo trudno jest zaistnieć na rynku muzycznym i pozyskać odpowiednie środki na organizację, bo jest to bardzo ważne.

       Nie tak znowu skromnie, bo jak zobaczyłam w materiałach promocyjnych, uczestników konkursu oceniać będą słynni polscy śpiewacy, konkurs jest dwuetapowy, a oprócz tego przewidziane są koncerty w wykonaniu jurorów i laureatów.
       Marcin: Podczas inauguracji wystąpi pani prof. Urszula Kryger i prof. Cezary Sanecki. Dwa dni później odbędzie się koncert w większym składzie, a wystąpią: prof. Feliks Widera, prof. Maciej Bartczak, Renata Johnson-Wojtowicz i ja. Program wypełnią pieśni Witolda Friemana, głównie opierające się na wydanej płycie.
Również zostanie wydany pierwszy zeszyt nut zawierający 8 Pieśni Witolda Friemana, a pani Alicja Wardęcka-Gościńska przygotowuje książkę, która kiedyś już została wydana, ale w 2009 roku skończyła się edycja. Teraz książka powstaje na nowo. Będzie uzupełniona ciekawymi wydarzeniami z życia Friemana i będzie też dodany wątek pieśni z towarzyszeniem fortepianu.
Mam nadzieję, że przed rozpoczęciem festiwalu wszystko będzie gotowe.

      Na wspomniane przez Pana wydarzenia zapraszamy już w kwietniu, a ja chcę serdecznie podziękować za wspaniały, niezwykle różnorodny i wspaniale wykonany program dzisiejszego koncertu, który został bardzo gorąco przyjęty przez publiczność. Zaskoczeniem dla wszystkich była Kołysanka Sergiusza Rachmaninowa, w opracowaniu na 6 rąk, a przy jednym fortepianie zasiadło trzech pianistów i chociaż miejsca było mało, a ręce często się przeplatały, to utwór został wykonany rewelacyjnie.
      Marcin: Dziękujemy serdecznie. Wybraliśmy taki repertuar, aby publiczność od początku do końca słuchała z zainteresowaniem.

               Michał Rot, Łukasz Stanisławczyk i Marcin Kasprzyk przy jednym fortepianie podczas wykonywania utworu na bis

       Pozwolę sobie jeszcze wymienić utwory i ich wykonawców, które złożyły się na trwający prawie dwie godziny koncert, który bardzo interesująco prowadził pan Bogusław Pawlak:                                                                    

- Edward Grieg -  Peer Gynt: Poranek, Taniec Anitry, W grocie króla gór – Marcin Kasprzyk i Łukasz Stanisławczyk 

- Jan Novak – Rustica musa  na fortepian na 4 ręce - Michał Rot i Marcin Kasprzyk                                

- Johanes Brahms -  Walce - Michał Rot i Łukasz Stanisławczyk – 2 fortepiany                                           

- Gustaw Frieman – Polonez nr 4, op. 34 - Marcin Kasprzyk i Łukasz Stanisławczyk             

- Darius Milhaud - Scaramouche op.165b - Michał Rot i Łukasz Stanisławczyk – 2 fortepiany  

-.Franciszek Liszt  - II Rapsodia węgierska - Michał Rot i Marcin Kasprzyk

                                         Wykonawców i utwory podczas drugiego koncertu festiwalowego przybliżał pubkiczności pan Bogusław Pawlak

      Koncert finałowy tegorocznej edycji Festiwalu Muzyki Fortepianowej im. Marii Turzańskiej zatytułowany został „Vivo Amore” , a wypełniły go najpiękniejsze arie operowe i operetkowe oraz pieśni.

     W części pierwszej wystąpiła znakomita, dobrze znana i zawsze gorąco oklaskiwana w Jarosławiu pani Renata Johnson-Wojtowicz, która z towarzyszeniem zespołu „Allegro” pod kierownictwem Marka Pająka zachwyciła publiczność wspaniałym wykonaniem następujących utworów: Gdzie mieszka miłość - Czardasz z operetki Hrabina Marica Imre Kálmána, O mio babbino Caro z opery Gianni Schicchi Giacomo Pucciniego, Wiedeń miasto moich marzeń – pieśń Rudolfa Sieczyńskiego, Kto me usta całuje ten śni - aria Giuditty z operetki Giuditta Franza Lehara, Czardasz Silvy z operetki Księżniczka czardasza Imre Kálmána, aria Vissi d'arte z opery Tosca Giacomo Pucciniego oraz Przetańczyć całą noc - pieśń Elizy musicalu My Fair Lady Frederick’a Loewe
Cudowny głos, wytworne suknie, doskonała współpraca z towarzyszącym zespołem i świetny kontakt z publicznością – tak najkrócej można napisać o pierwszej części koncertu, którego główną bohaterką była Renata Johnson-Wojtowicz.   

                                    Renata Johnson-Wojtowicz podczas pierwszej części koncertu finałowego Festiwalu Muzyki Fortepiabowej im. Marii Turzańskiej w Jarosławiu

           W części drugiej wystąpił gość specjalny wieczoru Bogusław Morka – tenor cieszący się od lat sławą i uznaniem publiczności.
      W Jarosławiu Artysta zabrał publiczność w muzyczną podróż ciekawie zapowiadając wykonywane utwory, a na program złożyły się:
      - słynny fragment rozpoczynający się od słów Lat dwadzieścia miał mój dziad z operetki Ptasznik z Tyrolu Carla Zellera
      - Tę uliczkę znam z musicalu My Fair Lady Frederick’a Loewe
      - Bésame mucho (tłum. Całuj mnie mocno) – meksykańska piosenka napisana w 1940 roku przez Consuelo Velázquez
      - Siboney – pieśń, którą skomponował Ernesto Lecuona
      - Parla piu piano – kompozycja Nino Roty z filmu Ojciec Chrzestny
      - piosenka My Way, którą jako pierwszy rozsławił Franck Sinatra
      - końcowe akcenty koncertu stanowiły: Dicitencello vuje – pieśń neapolitańska napisana w 1930 roku przez Rodolfo Falvo i Enzo Fusco i O sole mio („Moje słońce”), nieoficjalny hymn Neapolu, który podbił świat w XX wieku.

                                                              Bogusław Morka na scenie sali koncertowej Zespołu Państwowych Szkół Muzycznych w Jarosławiu

Zachwyconej publiczności, wypełniającej szczelnie salę podczas wszystkich koncertów tegorocznej edycji Festiwalu Muzyki Fortepianowej im. Marii Turzańskiej w Jarosławiu, pragnę jeszcze przypomnieć, że mógł się on odbyć dzięki wsparciu Burmistrza Miasta Jarosławia Waldemara Palucha, a organizatorami byli Centrum Kultury i Promocji w Jarosławiu oraz Zespół Państwowych Szkół Muzycznych im. F. Chopina w Jarosławiu.

Zofia Stopińska

                                                   Jarosławska publiczność gorąco oklaskiwała wykonawców Koncertu Finałowego tegorocznej edycji Festiwalu Muzyki Fortepianowej im. Marii Turzańskiej

Kolejny fantastyczny koncert Mieleckiej Orkiestry Symfonicznej zakończył się jak zwykle gorącym aplauzem naszej wspaniałej publiczności, która stawiła się w komplecie, aby wysłuchać Koncertu Karnawałowego „Słynne tanga i walce”.

W programie znalazły się kompozycje Henryka Jabłońskiego, Erwina Hentschela, Antona Malando, Emile Waldteufela, Anatoliusza Horbowskiego, John’a Lindsay’a, Angela Villoldo, a wraz z muzykami MOS wystąpiła Jagoda Huber – mezzosopran. Mielecką Orkiestrę Symfoniczną poprowadził, a także utwory zaaranżował Franciszek Wyzga.

O karnawałowym nieumiarkowaniu w jedzeniu i piciu, a więc tańcach, hulankach i swawolach na polskich wsiach i w szlacheckich dworkach opowiadał obszernie Tomasz Łępa, który także – rzecz jasna – zapowiadał kolejne utwory wykonywane przez MOS.

I tak zakończył się cykl koncertów naszej orkiestry związanych z obchodami Sylwestra, Nowego Roku i karnawału. Dziękujemy artystom i publiczności i do zobaczenia na kolejnych koncertach.

Arie operetkowe, hity musicalowe i piosenki z repertuaru Franka Sinatry rozbrzmiewały przez dwie godziny podczas koncertu, jaki odbył się 25 stycznia w mieleckim Domu Kultury SCK.
Wieczór z operetką i musicalem

Na ten koncert mielczanie czekają każdego roku, szczelnie zapełniają widownie i świetnie się bawią. Tak było też w tym roku, publiczność dopisała, a reakcje publiczności świadczyły o tym, że koncert bardzo się podobał. Popularne arie operetkowe zaśpiewali: sopranistki Magdalena Idzik i Sylwia Ziółkowska, tenorzy Łukasz Gaj i Łukasz Ratajczak oraz baryton Piotr Salata. Solistom towarzyszył niezawodny Strauss Ensemble pod dyrekcją Artura Jaronia, który także tradycyjnie galę poprowadził, wywołując swoimi dykteryjkami uśmiech na twarzach widzów. Znakiem firmowym „Wieczoru z operetką, musicalem i humorem” jest wciąganie publiczności do wspólnego śpiewania najbardziej znanych fragmentów arii operetkowych. W Mielcu ta sztuka udaje się znakomicie. Publiczności nie trzeba długo namawiać do wspólnego muzykowania.

W programie koncertu znalazły się arie, duety z operetek i musicali („Księżniczka czardasza”, „Ptasznik z Tyrolu”, „Baron cygański”, „Perła z Tokaju”, „Skrzypek na dachu”, „My Fair Lady”), piosenki z repertuaru Franka Sinatry oraz muzyka J. Straussa i muzyka filmowa. W finale artyści zaśpiewali wspólnie, a publiczność gromkimi brawami podziękowała za koncert. Nie obyło się oczywiście bez bisów.