20 MAJA 2023r., sobota, godz. 19:00
SALA BALOWA MUZEUM ZAMKU W ŁAŃCUCIE

LA CHAPELLE HARMONIQUE

VALENTIN TOURNET – dyrektor artystyczny

STEFAN MÜNCH – słowo

W programie:
Jean-Baptiste Lully (1632 – 1687) – Le Triomphe de Bacchus dans les Indes – Ouverture
Joseph Bodin de Boismortier (1689 – 1755) – Les Quatre Saisons Op. 5, „l’Automne”
Jacques Arcadelt (1507 – 1568) – Margot labourez les vignes
Guillaume Dufay (ok. 1400 – 1474) – Adieu ces bons vins de Lannoys
Anonyme – Quand je bois du vin clairet
Jean-Philippe Rameau (1683 – 1764) – Platée, Prologue, Scène 1
Jean-Baptiste de Bousset (1662 – 1725) – Consolons-nous au cabaret
Jean-Philippe Rameau (1683 – 1764) – Pièces de clavecin en concert, Concert n°1, dernier mouvement
Joseph Bodin de Boismortier (1689 – 1755) – Laissons-là dormir Grégoire
Michel Richard de Lalande (1657 – 1726) – Simphonies pour le Souper du Roy, Caprice de Villers-Cotterêts
André Campra (1660 – 1744) – Les Âges, Scène 1
Jean-Féry Rebel (1666 – 1747) – Suite n°2 pour violon, La Boutade
François Couperin (1668 – 1733) – Ariane consolée par Bacchus, „Chantons sans fin le dieu du vin”
Marc-Antoine Charpentier (1643 – 1704) – Les Plaisirs de Versailles, Scène 3 „Venez, dieu des festins”
Georg Friedrich Händel (1685 – 1759) – Serse, Acte II, Scène 11, „Del mio caro baco amabile”
Henry Purcell (1659 – 1695) – Come, let us drink

Koszt udziału: 70 zł

Zespół La Chapelle Harmonique został założony w 2017 roku przez Valentina Tourneta. Składa się on z chóru i orkiestry grającej na instrumentach z epoki. Wybór repertuaru, poświęconego głównie oratorium i operze barokowej, idzie w parze z chęcią nowego podejścia do ważnych dzieł, przez skupienie się w szczególności na ich mniej popularnych i mniej znanych wersjach: Pasji według świętego Jana (druga wersja) czy Magnificat (tzw. wersja bożonarodzeniowa) Bacha oraz dziełach scenicznych Rameau. Równolegle z koncertami na dużą skalę, zespół pracuje nad multidyscyplinarnymi, innowacyjnymi projektami kameralnymi. Daje to możliwość współpracy z osobistościami świata klasycznej muzyki, ale nie tylko, takimi jak: Jean-François Zygel (Koncert na dwoje skrzypiec Bacha), Lou de Laâge, Jennifer Decker, Alex Vizorek (Bajki La Fontaine’a), a także współpracy z instytucjami, jak: Comédie Française, lub Cité internationale de la BD et de I’image w Angoulême. Taka działalność pozwala Valentinowi Tournetowi występować w roli dyrygenta oraz instrumentalisty. Ponadto Tournet aktywnie promuje edukację artystyczną i kulturalną we współpracy z Akademią Limoges i Akademią Werslską. Zespół La Chapelle Harmonique jest regularnie zapraszany do występów w Radio France Auditorium, Audytorium Luwru i Château de Versailles oraz na Festival d’Auvers-sur-Oise i Festival de Saint-Denis. Pierwsze występy zespołu miały miejsce na Festival International d’Opéra Baroque w Beaune, podczas których zaprezentowano Les Indes Galantes Rameau. Od 2019 roku La Chapelle Harmonique nagrywa z wytwórnią Château de Versailles Spectacles. W ten sposób zespół miał szansę eksperymentować z i zaadaptować kilka przestrzeni w lgendarnym miejscu francuskiego dziedzictwa: Chapelle Royale, Salle des Croisades i Salle des Batailles. Pierwszy album, poświęcony Magnificatowi i kantatom bożonarodzeniowym Bacha zaprezentowano jesienią 2019 roku, a następnie „Les Indes Galantes” Rameau w 2021 roku. „Les Paladins” Rameau i motety Bacha zostały nagrane w tej samej kolekcji w 2022 roku. Działalność zespołu La Chapelle Harmonique jest wspierana przez Fondation Orange, Jolt Capital oraz Spedidam. La Chapelle Harmonique ma również poparcie Direction régionale des affaires culturelles de Nouvelle-Aquitaine, Région Nouvelle-Aquitaine i Centre national de la musique. Zespół działa również w Fondation Singer-Polignac.

Valentin Tournet
Mający do czynienia ze środowiskiem muzycznym już od chwili narodzin w 1996 roku, Valentin Tournet rozpoczął naukę gry na violi da gamba w wieku 5 lat. Kontynuował edukację w konserwatoriach w Issy-les -Moulineauxi Cergy-Pontoise (2001-2012), a następnie w konserwatoriach w Brukseli i Paryżu (2014-2018), pod kierunkiem Christophe’a Coina i Philippe’a Pierlota. Wskazówek udzielał mu również Jordi Savall. Odkrycie przez Artystę orkiestry w Opéra de Paris, w programie Maîtrise des Hauts-de-Seine (Chór dziecięcy Opéra de Paris 2007-2010), obudziło w nim pasję do reżyserii, którą studiował pod kierunkiem Pierre’a Cao. Jednocześnie poznał Philippe’a Herreweghe, który zaprosił go do obserwowania pracy z różnymi zespołami. W 2017 roku założył zespół La Chapelle Harmonique, formację składającą się z chóru i orkiestry grającej na instrumentach z epoki. Pracował nad oratoriami Bacha, Händla i muzyką sceniczną Rameau, starając się powrócić do oryginalnych tekstów oraz zająć się kwestiami stylistycznymi i estetycznymi, przy zachowując zachowaniu ducha współczesności. Pierwsze występy Valentina Tourneta i La Chapelle Harmonique odbyły się na Festival de Beaune i Opéra Royal w Château de Versailles (Les Indes Galantes Rameau, 2019), w Radio France Auditorium i na Festival de Saint-Denis (Mesjasz Händla, 2019,2021). Zespół otrzymał również zaproszenie do udziału w Festival d’Auvers-sur-Oise (2018-2021), i rozpoczął pracę nad multidyscyplinarnymi dziełami dla orkiestr kameralnych w Audytorium Luwru, nawiązującymi do programów muzeum. Pragnąc wnieść swój wkładu w rozwój regionu Creuse, gdzie został zrealizowany słynny film Alaina Corneau „Wszystkie poranki świata”, w 2019 Valentin Tournet założył Musique à la Source Festival. Chciał dotrzeć do nowych odbiorców i przybliżyć lokalnej społeczności repertuar, o którym niewiele słyszało się w regionie, jednocześnie podkreślając jego dziedzictwo historyczne i architektoniczne. Nagrania Tourneta ukazują się nakładem wytwórni Château de Versailles Spectacles. Pierwsze z nich, poświęcone Magnificatowi i kantatom bożonarodzeniowym Bacha, zrealizowano jesienią 2019 roku, a następnie Les Indes Galantes w 2021 roku. Pełną wersję Les Paladins Rameau i motetów Bacha zaplanowano na rok 2022, w tej samej kolekcji. “Młody reżyser i założyciel La Chapelle Harmonique jest jedną z wschodzących gwiazd muzyki barokowej we Francji.” Thierry Hillériteau (Le Figaro, 2019)

19 MAJA 2023r., piątek, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
DAVID GIMÉNEZ – dyrygent
DIANA TUGUI – sopran
CHARLES CASTRONOVO – tenor

REGINA GOWARZEWSKA – słowo

W programie:
J. Massenet – Navarraise – muzyka baletowa z opery „Le Cid”
C. Gounod – Duet Ange adorable z opery „Roméo et Juliette”
G. Donizetti – Una furtiva lacrima z opery „L´Elisir d´Amore”
V. Bellini – Casta diva z opery „ Norma”
G. Bizet – Farandole z Suity „L´Arlesienne”
G. Bizet – La fleur que tu m´avais jetée z opery „ Carmen”
G. Puccini – Vissi d´arte z opery „Tosca”
G. Puccini – E lucevan le stelle z opery „ Tosca”
J. Strauss II – Uwertura do operetki „Die Fledermaus”
F. Lehar – Dein ist mein ganzes Herz z operetki „Das Land des Lächlens”
F. Lehar – Vilja Lied z operetki „Die Lustige Witwe”
J. Strauss – Ohne Sorgen. Polka Schnell
Rodgers&Hammerstein – Some enchanted evening z musicalu „South Pacific”
G. Gershwin – By Strauss z rewii „The Show is on”
L. Bernstein – Tonight z musicalu „West Side Story”
N. Brodzsky – ”Be my love” z filmu muzycznego „The Toast of New Orleans”

SPONSOR KONCERTU:
LOGO BESTA

 Koszt udziału: 70 zł

David Giménez
Urodzony w Barcelonie, David Giménez studiował grę na fortepianie i kompozycję w Conservatori del Liceu w swoim rodzinnym mieście. Następnie specjalizował się w dyrygenturze w Hochschulefür-Musik w Wiedniu u Karla Österreichera oraz w Royal Academy of Music w Londynie u Sir Colina Davisa.
Od swojego debiutu z orkiestrą NDR w Hanowerze w 1994 roku występował na całym świecie, prowadząc najznakomitsze orkiestry i solistów w takich salach jak Royal Albert Hall, Filharmonia Berlińska, Salle Pleyel, Vienna Konzerthaus, Suntory Hall w Tokio oraz w nowojorskich Carnegie Hall i Avery Fisher Hall. W trakcie swojej kariery David Giménez dyrygował takimi orkiestrami jak Orkiestra Filharmoników Wiedeńskich, Londyńska Orkiestra Symfoniczna, londyńska Philharmonia Orchestra, Orkiestra Filharmonii Monachijskiej, Orchestre de Paris i Orkiestra Filarmonica della Scala. Obecnie David Giménez jest Dyrygentem Laureatem Orquestra Simfònica del Vallès w Barcelonie.
Opera zajmuje ważne miejsce w harmonogramie występów Maestro Giméneza. Wykonywał on szeroki repertuar operowy w takich teatrach jak Teatro alla Scala, Vienna Staatsoper, Royal Opera House Covent Garden, Zurich Opera, Berlin Deutsche Oper, Théâtre du Champs Elysées, Washington Opera, Barcelona’s Gran Teatre del Liceu, Teatro Real w Madrycie czy Sydney Opera House.
Dzięki wyjątkowemu rozumieniu sztuki wokalnej Maestro Giménez regularnie współpracuje z takimi śpiewakami jak José Carreras, Plácido Domingo, Anna Netrebko, Roberto Alagna, José Cura, Bryn Terfel, Joseph Calleja i Charles Castronovo.
Maestro Giménez zasiadał również w jury kilku konkursów, takich jak konkurs wokalny im. Verdiego w Parmie, Światowy Konkurs Operowy „Operalia” oraz Międzynarodowy Konkurs Kompozytorski Reina Sofia w Madrycie. W 2022 roku został głównym gościnnym dyrygentem Filharmonii Podkarpackiej w Rzeszowie, a także dyrektorem artystycznym festiwalu „Sounds of Oradea” w Oradei w Rumunii.
W tym sezonie Maestro Giménez dyrygował między innymi Królewską Orkiestrą Filharmoniczną w Londynie, Belgijską Orkiestrą Narodową, Orchestra dell´Arena di Verona, Orchestra della Rai Torino, Orchestre de L´Île de France w Paryżu oraz Orquestra de Barcelona.
W dziedzinie wykonawstwa muzyki operowej David Giménez otworzył niedawno sezon Opery w Barcelonie (Gran Teatre del Liceu) serią koncertów w hołdzie Giuseppe Verdiemu i został wybrany na dyrektora muzycznego nowej opery „El Juez”, skomponowanej przez Christiana Kolonovitsa, która miała swoją światową premierę w Bilbao oraz na Festiwalu w Erl w Austrii. Maestro Giménez zadebiutował tą operą również w nowym Teatrze Maryjskim w Sankt Petersburgu i Theater an der Wien.
Do jego ostatnich osiągnięć można zaliczyć takie produkcje operowe jak „La Traviata”, „La Sonnambula” i „Carmen” (Sofia Opera i Las Palmas Opera). Maestro Giménez wystąpił również na kilku koncertach, które odbyły się w ramach pożegnalnej światowej trasy koncertowej José Carrerasa, a także podczas niedawnego tournée Roberto Alagni we Francji i Belgii.
Nagrania Maestro Davida Giméneza obejmują utwory realizowane dla takich wytwórni płytowych jak Decca, BMG Classics, Koch- Schwann, Erato i Discmedi.

Charles Castronovo
Uznawany na arenie międzynarodowej za jednego z najlepszych tenorów lirycznych swojego pokolenia, Charles Castronovo występował na czołowych scenach operowych świata, w tym w Royal Opera House, Covent Garden, Operze Paryskiej, Metropolitan Opera, Berlińskiej Operze Narodowej, Wiedeńskiej Operze Narodowej, Teatro Real w Madrycie, Operze Niemieckiej w Berlinie, Théâtre Royale de la Monnaie w Brukseli, Bawarskiej Operze Narodowej w Monachium, Gran Teatre del Liceu w Barcelonie, Operze w San Francisco oraz Lyric Opera w Chicago. Castronovo rozpoczął sezon 2020/21 od dwóch znaczących debiutów: na scenie Holenderskiej Opery Narodowej w Amsterdamie, jako Faust w Mefistofelesie oraz w Teatro alla Scala w Mediolanie, jako Rodolfo w Cyganerii. Zadebiutował także w tytułowej roli Wertera w Operze w Zurychu, zaśpiewał również partię Don José w Carmen (Paryż, Wiedeń), Carlo w Zbójcach (Monachium), Rudolfa w Luizie Miller (festiwal w Glyndebourne). Urodzony w Nowym Jorku i wychowany w Kalifornii, Charles Castronovo rozpoczął swoją karierę w Operze w Los Angeles. Następnie otrzymał zaproszenie do Metropolitan Opera’s Lindemann Young Artists Development Program, a jesienią 1999 roku zadebiutował w Metropolitan Opera jako Beppo, w premierowym spektaklu Pajaców, u boku Placido Domingo. W pierwszych latach kariery Castronovo debiutował jako Tamino w Czarodziejskim flecie oraz Fenton w Falstaffie w Pittsburghu, gdzie zaśpiewał również rolę Fausta. Artysta kreował również partie: Don Ottavio w Don Giovannim, Ernesto w Don Pasquale (Boston), Ferrando w Cosi Fan Tutte, Nemorina w Napoju miłosnym (Portland), Alfredo w Traviacie (Minnesota Opera), Belmonte w Uprowadzeniu z seraju, z (Colorado Opera) oraz jako Elwin w Lunatyczce, i Rudolf (Michigan Opera Theater). Na europejskiej scenie Castronovo debiutował w 2000 roku, podczas Festiwalu w Savonlinnie, w operze Don Giovanni. W tym samym dziele wystąpił również w Niemczech, w Berlińskiej Operze Narodowej, pod batutą Daniela Barenboima. Artysta śpiewał także we Francji, w Théâtre du Capitole w Tuluzie, jako Fenton w Wielkiej Brytanii, na Festiwalu Proms w Londynie( 2002 ) oraz w L’heure Espagnole Ravela. W sezonie 2003/04 debiutował w Operze w San Francisco, Operze Paryskiej i Wiedeńskiej Operze Narodowej – jako Tamino. We wrześniu 2004 roku wystąpił w Royal Opera House, jako Ferrando, a na włoskiej scenie operowej zaprezentował się jako Alfredo w Teatro Carlo Felice w Genui. Kreował także rolę Alfredo, w Operze Narodowej w Hamburgu i Megaron w Atenach, Fentona w Theatre Royale de la Monnaie, w Brukseli oraz Ferrando w Bawarskiej Operze Narodowej w Monachium. Podczas Festiwalu w Salzburgu zaśpiewał partię Belmonte w Uprowadzeniu z Seraju, Tamina w Chicago, i Alfredo w Toronto oraz Barcelonie. W Operze w Berlinie wystąpił jako Ruggero w Jaskółce. Artysta zaśpiewał także partię Księcia z Rigoletta, w Bordeaux i w Helsinkach, Alfredo w Covent Garden, gdzie wykonywał również partię Ruggera, Toma Rakewella w The Rake’s Progress, Tamina oraz Rudolfa. Castronovo pojawił się w Wiedniu jako Leński w Eugeniuszu Onieginie, Nemorino i Alfredo, a w Monachium jako Gennaro w Lucrezia Borgia, Admetos w Alceście, Edgar w Łucji z Lammermoor oraz Don Ottavio. W Berlińskiej Operze Narodowej można go było usłyszeć w roli Alfredo, Nemorina oraz Fausta. W Metropolitan Opera Artysta wystąpił jako Romeo, Rudolf, Don Ottavio oraz Tamino. Zaśpiewał także w Opowieściach Hoffmanna w Baden Baden, i w Manon w Tuluzie, W operze Potępiene Fausta wystąpił w Nicei oraz w Baden Baden, z Filharmonią Berlińską, pod dyrekcją Sir Simona Rattle, z Dallas Symphony pod dyrekcją Jacquesa Lacombe oraz z Pittsburgh Symphony, pod dyrekcją Manfreda Honecka. Wziął także udział w wersji scenicznej Potępienia Fausta, w Berlińskiej Operze Narodowej, pod batutą Sir Simona Rattle. W ostatnich latach Charles Castronovo wprowadził do swojego repertuaru role typowe dla głosu lirico spinto: Jazon w rzadko wykonywanej, oryginalnej francuskiej wersji Medei Cherubiniego (Berlińska Opera Narodowa, pod dyrekcją Daniela Barenboima), Gabriele Adorno w operze Simon Boccanegra (Festiwal w Salzburgu 2019, pod dyrekcją Walerija Giergijewa), Fausta w Mefistofelesie (Baden Baden) oraz tytułowa rola Roberto Devereux w Monachium. Często brał również udział w wykonaniach mniej znanych dzieł, takich jak: Mylio w Le Roi d’Ys Edouarda Lalo w Tuluzie, Vincent w Mireille Gounoda (Opera Paryska), w Therese Masseneta (Festiwal w Montpellier), gdzie zaśpiewał również w La Jacquerie Lalo oraz w Cinq – Mars Gounoda. Castronovo wystąpił u boku Plácido Domingo jako Mario, w światowej premierze Il postino Daniela Catana, w Operze w Los Angeles. W tej roli zaśpiewał również w Paryżu i Santiago. Wziął również udział w nagraniu opery Virginia autorstwa Mercadante, dla Opera Rara. Artysta zaśpiewał także w Requiem Verdiego podczas swojego debiutu w Semperoper Dresden, ze Staatskapelle Dresden i Christianem Thielemannem oraz w Paryżu, pod dyrekcją Myung-Whun Chunga, jak i Sir Johna Eliota Gardinera. Do najbliższych wydarzeń z udziałem Castronovo można zaliczyć nagranie pierwszego solowego albumu operowego wraz z Monachijską Orkiestrą Radiową, wykonanie partii Nemorina w Napoju miłosnym, z Chicago Lyric Opera, udział w Cyganerii w Metropolitan Opera, L’amico Fritz z Maggio Musicale Firenze, pod batutą Zubena Mehty oraz zaśpiewanie partii Pinkertona w Madame Butterfly, w Bawarskiej Operze Narodowej w Monachium.

Diana TUGUI
Diana Tugui jest wysoce utalentowaną sopranistką, która doskonaliła swoje umiejętności na Uniwersytecie Muzycznym im. George’a Enescu w Bukareszcie, pod kierunkiem profesor Sandy Sandru. Uznanie przyniosła jej wszechstronność w śpiewaniu ról operowych, jak również innych gatunków wokalnych, między innymi symfonicznych, operetkowych, pieśniowych, a nawet musicalowych. Współpracowała ze wszystkimi filharmoniami i teatrami operowymi na terenie swojego kraju oraz wielokrotnie występowała na scenach europejskich w ciągu minionych osiemnastu lat. Diana Tugui jest laureatką kilku międzynarodowych nagród, w tym nagrody Jaume Aragalla, Wilhema Stenhammara, Vox Artis, Ionela Perlea i Eleny Teodorini. W 2015 roku została „Najlepszą Sopranistką” Gali Opery Narodowej, a w 2018 roku otrzymała nagrodę „Lya Hubic”. Operowy repertuar Artystki obejmuje ponad trzydzieści ról, w tym Violetty w „Traviacie”, Łucji w „Łucji z Lammermoor”, Mimi i Musetty w „Cyganerii”, Elviry w „Purytanach”, Adiny w „Napoju miłosnym” oraz wiele innych. Diana Tugui jest obecnie solistką w Rumuńskiej Operze Narodowej w Cluj-Napoca, i nadal występuje na europejskich scenach, utrzymując jednocześnie rolę wiodącej sopranistki lirycznej w Transylwanii. Diana Tugui jest także profesorem w Akademii Muzycznej im. Gh. Dima w Cluj Napoca.

 9 maja 2023 roku odbył się I Regionalny Konkurs Skrzypcowy i Wiolonczelowy „Łańcuckie potyczki na smyczki”, organizowany przez Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia im. Teodora Leszetyckiego Łańcucie, Łańcuckie Towarzystwo Muzyczne oraz Radę Rodziców, działającą na rzecz szkoły.
W konkursie mogli uczestniczyć najmłodsi uczniowie szkół muzycznych pierwszego stopnia z województwa podkarpackiego, którzy uczą się grać na skrzypcach i wiolonczeli.
To nowe wydarzenie w naszym regionie przybliżą nam pan mgr Michał Horodecki, dyrektor PSM w Łańcucie i pani prof. Urszula Marciniec-Mazur, przewodnicząca jury, znakomita wiolonczelistka i pedagog Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu.

      - Tak jak pani wspomniała, ten konkurs był kierowany do najmłodszych – dyrektor Michał Horodecki - bo brali w nim udział uczniowie klas I i II cyku czteroletniego oraz I, II i III cyklu sześcioletniego szkól muzycznych I stopnia, czyli uczniowie, którzy są na początku swojej drogi artystycznej. Dla części z nich to był pierwszy udział w konkursie, dający możliwość popisania się swoimi umiejętnościami.
Kiedy go planowaliśmy, nurtowały nas pewne obawy, czy ten konkurs będzie się cieszył zainteresowaniem i zgłosi się odpowiednia ilość uczestników, bo wiosną w wielu szkołach na Podkarpaciu odbywają się różne konkursy.
Byliśmy jednak przekonani, że uczniowie rozpoczynający naukę w szkołach muzycznych, do których kierowaliśmy propozycję, nie mają wielu okazji do rywalizacji konkursowych. Okazało się, że zainteresowanie naszym konkursem było duże, bo zgłosiło się i uczestniczyło w nim 87 osób.
Ponieważ każdy z nich zaprezentował się w kilkuminutowych programie, udało się cały konkurs zamknąć w jednym dniu.
Zarówno uczestnikom, jak i nauczycielom, którzy do nas przyjechali, bardzo się ten konkurs podobał i dlatego chcemy go kontynuować.

Konkursowe prezentacje oceniało jury w składzie: prof. dr hab. Urszula Marciniec-Mazur, profesor Akademii Muzycznej we Wrocławiu, przewodnicząca jury, mgr Adrianna Sawa, ekspert i nauczyciel skrzypiec w Zespołach Szkół Muzycznych nr 1 i nr 2 w Rzeszowie oraz mgr Barbara Kotwica, wicedyrektor Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia im. Teodora Leszetyckiego.
Profesor Urszula Marciniec-Mazur pytana o wrażenia po zakończeniu konkursu mówiła:

      - Wyjadę stąd z bardzo dobrymi wrażeniami. Ponieważ zgłosiło się bardzo dużo uczestników, rozpoczęliśmy prace już o ósmej. Bardzo sprawny przebieg konkursu jest sukcesem szkoły, która ten konkurs zorganizowała.
Najmłodsi uczniowie klas skrzypiec i wiolonczel szkól muzycznych z Podkarpacia mogli wystąpić i pokazać, co wyćwiczyli przez ten krótki czas. Uważam, że wszyscy zaprezentowali się znakomicie, a poziom był porównywalny z innymi konkursami, na które jestem zapraszana.
Rzadko się zdarza, aby wszyscy, którzy się zgłosili, stanęli do konkursu, a tutaj tak było. Skoro jest tak duże zainteresowanie, to może warto by było w następnych edycjach umożliwić udział także pozostałym uczniom klas skrzypiec i wiolonczel szkól muzycznych I stopnia.
Muszę także podkreślić, że miejsce jest magiczne, w zabytkowym budynku szkoły także czuje się wyjątkowy klimat, a Łańcut dla wielu osób kojarzy się z muzyką.

                                                                             Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia im. Teodora Leszetyckiego w Łańcucie

Warto także podkreślić, że w Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia im. Teodora Leszetyckiego od lat organizowane są inne konkursy, o których wspomniał dyrektor Michał Horodecki.

       - Od kilkunastu lat odbywał się z naszej szkole Makroregionalny Konkurs Instrumentów Dętych Blaszanych. W tym roku, po pandemicznej przerwie, zmieniliśmy formułę tego wydarzenia i rozszerzyliśmy jego zasięg na ogólnopolski. Od 17 do 19 maja wspólnie z Łańcuckim Towarzystwem Muzycznym organizujemy I Brass Festiwal Instrumentów Dętych Blaszanych w Łańcucie, w ramach którego odbędzie się też jednodniowy konkurs.
Zmieni się też formuła konkursu fortepianowego, który odbywał się zawsze w czerwcu. Planujemy zorganizować konkurs poświęcony naszemu patronowi Teodorowi Leszetyckiemu w listopadzie tego roku.
Chcemy, aby oprócz uczniów klas fortepianu szkół muzycznych I stopnia mogli w nim uczestniczyć także uczący się grać na fortepianie uczniowie ze szkół II stopnia. Mamy nadzieję, że dzięki temu zainteresujemy nauczycieli i uczestników twórczością naszego patrona, który urodził się w Łańcucie.
Cieszymy się, że nasza szkoła mieści się w zabytkowym budynku na terenie pięknego parku. Uczestnicy I Regionalnego Konkursu Skrzypcowego i Wiolonczelowego „Łańcuckie potyczki na smyczki” podkreślali, że bardzo się im podoba to magiczne miejsce i chętnie wystąpią podczas kolejnych edycji.

Na zakończenie warto podkreślić, że organizatorzy postarali się, aby każdy uczestnik wyjechał z Łańcuta nie tylko z dobrymi wrażeniami, ale także z dyplomem i pamiątką. Zmaganiom konkursowym towarzyszyła bardzo życzliwa atmosfera,

Zofia Stopińska

17 MAJA 2023r., ŚRODA, godz. 19:00
SALA KAMERALNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

THE NAZARETH COLLEGE CHAMBER SINGERS
ERIC RUBINSTEIN – dyrygent
JESSICA ANN BEST – mezzosopran
SARAH RHEE-TIRRÉ – fortepian

ZBIGNIEW GRANAT – słowo
PAWEŁ SZTOMPKE – słowo

W programie:
A. Powell – In Love with You
D. Brinsmead (arr.) – Amazing Grace
D. Macdonald – When the Earth Stands Still
D. Pinkham – Wedding Cantata
S. LaBarr – Love: Then and Still
Colin Lett – I Got a Song!
C. Chaplin/arr. B. Bram – Smile
K. Gimon – Fire
G. Rossini – “Dunque io son,” z opery Il Barbiere di Siviglia,
W. A. Mozart – “Soave Sia Il Vento,” z opery Cosí fan tutte,
M. Ching – Dater 22 & 23, “Alla Mozart,” z opery komicznej Speed Dating Tonight!
S. Sondheim – “Green Finch and Linnet Bird,” z musicalu Sweeney Todd
S. Sondheim – “Johanna,” z musicalu Sweeney Todd
W. A. Mozart – “Un Aura Amorosa,” z opery Cosí Fan Tutte
M. Ching – “The Two Alices,” z opery Alice Ryley
H. Arlen – “Over the Rainbow,” z filmu The Wizard of Oz
L. Bernstein – “Make our Garden Grow,” z operetki Candide

Koszt udziału: 50 zł

The Nazareth College Chamber Singers
Nazareth College Chamber Singers, to reprezentacyjny chór mieszany, którego członkowie wybierani są spośród najlepszych wokalistów – studenów Nazareth College w Rochester w stanie Nowy York (USA). Repertuar grupy obejmuje szeroki zakres kameralnej literatury chóralnej, począwszy od arcydzieł Renesansu, aż po muzykę XX wieku. Ta rozległość stylistyczna pozwala wokalistom na demonstrację szerokiego spektrum kunsztu chóralnego. Chamber Singers prezentują liczne utwory premierowe, i otrzymują szereg wyróżnień za występy w USA oraz na scenach międzynarodowych.

Eric Rubinstein, dyrygent
Dr Eric Rubinstein jest dyrektorem Wydziału Chóralnego w Nazareth College w Rochester, NY, gdzie kieruje chórami Chamber Singers i Treble Choir oraz prowadzi zajęcia z dyrygentury i wychowania muzycznego. Rubinstein ukończył studia w zakresie dyrygentury chóralnej na Louisiana State University (D.M.A.), Michigan State University (M.M.) i SUNY Fredonia (B.M.). Przez szereg lat związany był z katedrą muzyki chóralnej w Aaron Copland School of Music w Queens College (NYC).

Grupy chóralne prowadzone przez Rubinsteina były nagradzane przez New York State School Music Association (2019) oraz American Choral Directors’ Association (2022). Otrzymały też liczne wyróżnienia za występy w Carnegie Hall, Chautauqua Institute, a także nagrodę The American Prize (2022). Działalność naukowa Erica Rubinsteina koncentruje się na innowacyjnych praktykach edukacyjnych w dziedzinie muzyki chóralnej.

Jessica Ann Best, mezzosopran
Jessica Ann Best jest wokalistką o wszechstronnych zainteresowaniach, poruszającą się z łatwością w konwencjach opery, musicalu, muzyki klasycznej, oratoryjnej, recitalowej oraz jazzu. Ma na swym koncie premiery wielu nowych dzieł wystawionych przez Los Angeles Opera, Opera Tampa, Carnegie Hall, The Center for Contemporary Opera oraz Savannah Voice Festival. W 2021 roku Jessica Best wystąpiła w roli Carmen w Salt Marsh Opera oraz w Buffalo Opera Unlimited. Odbyła również tournée prezentując hity z The Great American Songbook. Koncertowała również z Velvet Caravan – wielokrotnie nagradzanym, cygańsko-jazzowym zespołem z Georgii. Prof. Best regularnie występuje w Birdland Theatre w Nowym Jorku; jest także dyrektorem Camp Voice związanym z Savannah Voice Festival. Jessica Best jest profesorem na Wydziale Wokalnym w Nazareth College w Rochester, NY, gdzie uczy śpiewu oraz prowadzi Opera Workshop.

Sarah Rhee-Tirré, fortepian
Kanadyjsko-koreańska pianistka Sarah Rhee-Tirré występowała w recitalach solowych oraz jako solistka z orkiestrami w Ameryce Północnej, Europie i Azji. Kariera artystyczna Dr Rhee-Tirré obejmuje koncerty z Rochester Philharmonic Orchestra (USA), Rome Chamber Orchestra (Włochy), New Millennium Orchestra (Hiszpania), Orchestra London (Kanada) oraz Eastman Symphony Orchestra (USA), jak również występy solowe na scenach Alice Tully Hall w Lincoln Center (Nowy Jork), Ford Center for the Performing Arts (Toronto, Kanada) oraz Eastman Kodak Theatre. Pianistka zdobyła wiele czołowych nagród na poziomie międzynarodowym. Prowadziła kursy mistrzowskie na Silpakorn University w Bangkoku w Tajlandii, i w wielu innych instytucjach w Ameryce Północnej.
Dr Rhee-Tirré Posiada doktorat w zakresie gry fortepianowej z Eastman School of Music, a także tytuł magistra z Juilliard School of Music. Posiada bogate doświadczenie w nauczaniu zarówno na poziomach uniwersyteckim i przygotowawczym oraz jest stałym jurorem krajowych i międzynarodowych konkursów pianistycznych. Dr Rhee jest członkiem Kolegium Egzaminatorów w Royal Conservatory of Music oraz profesorem na Wydziale Fortepianu w Nazareth College.

13 MAJA 2023r., sobota, godz. 19:00
SALA BALOWA MUZEUM ZAMKU W ŁAŃCUCIE

BERLIN PIANO TRIO w składzie:

NIKOLAUS RESA – fortepian
KRZYSZTOF POLONEK – skrzypce
KATARZYNA POLONEK – wiolonczela

MAXYMILIAN BYLICKI – słowo

W programie:
J. Haydn – Trio C – Dur
F. Mendelssohn – Trio d – moll
M. Reger – Trio e – moll

Koszt udziału: 70 zł

Założone w 2004 roku jako „Berolina Trio“, Berlin Piano Trio jest uznawane za jedno z czołowych triów fortepianowych. Swoim charyzmatycznym stylem i ciepłą barwą dźwięku wzbudza podziw zarówno publiczności, jak i mediów.
W 2007 roku trio wygrało największy w Polsce międzynarodowy konkurs muzyki kameralnej, utworzony przez Krzysztofa Pendereckiego. Jako szczególne wyróżnienie trio otrzymało również interdyscyplinarne Grand Prix. W ciągu tamtego roku trio wygrało także pierwszą nagrodę, jak również nagrodę publiczności Europejskiego Konkursu Muzyki Kameralnej w Karlsruhe.
W 2009 roku Berlin Piano Trio uzyskało wysoko cenioną nagrodę “Prix Marguerite Dütschler” w Gstaad, Szwajcaria. Ponadto Berlin Piano Trio zdobyło równorzędne pierwsze miejsce (ex aequo) w Międzynarodowym Konkursie im. Josepha Haydna w Wiedniu, na którym otrzymało również nagrodę publiczności Fundacji Esterházy.
Członkowie Berlin Piano Trio pobierali naukę w klasie muzyki kameralnej profesora Markusa Beckera w Wyższej Szkole Muzyki, Teatru i Mediów w Hanowerze. W 2007 roku Berlin Piano Trio zostało stałym członkiem powszechnie znanej Europejskiej Akademii Muzyki Kameralnej, która promuje wiodące kwartety smyczkowe i tria fortepianowe na arenie międzynarodowej poprzez współpracę z założycielami zespołów muzyki kameralnej, takimi jak prof. Hatto Beyerle (Alban Berg Quartett), prof. Shmuel Ashkenasi (Vermeer Quartett), prof. Peter Cropper (Lindsay Quartett), prof. Eckart Heiligers (Trio Jean Paul), prof. Avedis Kouyoumdjian, prof. Anner Bylsma oraz prof. Ferenc Rados.
Oprócz swojej działalności związanej z muzyką kameralną, muzycy Berlin Piano Trio są również wykładowcami akademickimi, regularnie zapraszanymi do prowadzenia kursów mistrzowskich.

Nikolaus Resa jest odnoszącym międzynarodowe sukcesy niemieckim pianistą koncertowym i kameralistą. W różnych formacjach, a w szczególności jako członek Berlin Piano Trio, zawsze zachwyca spontanicznością, energicznym graniem i wyjątkowo pięknym brzmieniem. Jest on częstym gościem na występach w kilku prestiżowych orkiestrach, jak Filharmonia Berlińska lub Deutsches Sinfonie-Orchester (DSO) Berlin. Ponadto uczy na Berlińskim Uniwersytecie Sztuk Pięknych oraz w Orkiestrze Akademii Filharmonii Berlińskiej.Urodzony w 1980 roku w Berlinie, Nikolaus Resa, pierwsze lekcje gry na fortepianie otrzymał w wieku czterech lat i niedługo później rozpoczął grę na skrzypcach. Grę na fortepianie studiował pod kierunkiem Georga Savy w Akademii Muzycznej im. Hannsa Eislera w Berlinie, a swoje studia podyplomowe podjął w Wyższej Szkole Muzyki, Teatru i Mediów w Hanowerze, w klasie Markusa Beckera. Nikolaus jest zwycięzcą wielu konkursów, np. Międzynarodowego Konkursu im. Johannesa Brahmsa w Pörtschach (Austria), Międzynarodowego Konkursu Muzyki Kameralnej im. Josepha Haydna w Wiedniu (Austria) oraz Międzynarodowego Konkursu im. Rimskiego-Korsakowa w Sankt Petersburgu (Rosja). Nikolaus Resa był głównym solistą w ścieżce dźwiękowej Howarda Shore’a do filmu „Niebezpieczna metoda” (2011 r.).

Krzysztof Polonek, urodzony w Krakowie, początkowo pobierał naukę jako młody uczeń w Julius-Stern-Institute, działającym przy Berlińskim Uniwersytecie Sztuk Pięknych, w klasie prof. Tomasza Tomaszewskiego, zanim uzyskał swój dyplom na tej uczelni. Złożył swój egzamin koncertowy (Konzertexamen) pod kierunkiem prof. Thomasa Brandisa w Akademii Muzycznej w Lubece. Ponadto uczęszczał na kursy mistrzowskie u profesorów takich jak: R. Kussmaul, K. Węgrzyn, K. Sassmannshaus, I. Gitlis oraz Z. Bron. Krzysztof występował jako solista między innymi z Orkiestrą Filharmonii w Lubece, Państwową Orkiestrą we Frankfurcie (nad Odrą), Orkiestrą Filharmonii Baden-Baden, czy Orkiestrą Filharmonii Krakowskiej. Jako kameralista i solista był gościem renomowanych festiwali, takich jak festiwal “Muzyka w Starym Krakowie”, Festiwal Skrzypcowy im. Bronisława Hubermana, Festiwal Muzyczny w Aspen, Sommets Musicaux de Gstaad oraz Max-Reger Tage w Weiden. Do roku 2009 prowadził działalność pedagogiczną w Akademii Muzycznej we Wrocławiu, gdzie z sukcesem ukończył swoją dysertację doktorską pod kierunkiem prof. Jarosława Pietrzaka. Krzysztof pełnił rolę koncertmistrza Orkiestry Filharmonii Drezdeńskiej, Opery Niemieckiej w Berlinie oraz Orkiestry Symfonicznej Radia Berlińskiego. Obecnie pełni funkcję koncertmistrza Filharmonii Berlińskiej.

Katarzyna Polonek jest jedną z najciekawszych osobowości muzycznych swojego pokolenia. Jest laureatką międzynarodowych konkursów wiolonczelowych w Liezen, Pörtschach, Poznaniu i Brnie, jak również konkursów kameralnych, w tym Pierwszej Nagrody i Grand Prix na 11-tym Międzynarodowym Konkursie Współczesnej Muzyki Kameralnej w Krakowie i zwyciężczynią Międzynarodowego Konkursu Muzyki Kameralnej im. J. Haydna w Wiedniu. Występowała jako solistka z wieloma orkiestrami, dokonując nagrań dla Polskiego, Niemieckiego, Szwajcarskiego, Austriackiego i Japońskiego Radia i Telewizji. Jako kameralistka brała udział w wielu renomowanych festiwalach muzycznych i występowała w najważniejszych europejskich salach koncertowych. Grając gościnnie w orkiestrach Filharmonii Berlińskiej lub Staatskapelle Berlin, współpracowała z takimi dyrygentami, jak Daniel Barenboim, Bernhard Haitink, Pierre Boulez, Michael Sanderling, Ivan Fischer oraz Sir Simon Rattle. Katarzyna Polonek otrzymała wykształcenie muzyczne od m.in. Mstisława Rostropowicza, Natalii Szachowskiej, Angeliki May, Markusa Nyikosa, Wolfganga Aichingera, Wolfganga Boettchera, Zary Nelsovej, Miloša Sádlo. Katarzyna Polonek jest współzałożycielką Berlin Piano Trio, które, po licznych zwycięstwach w międzynarodowych konkursach, jest uważane za jedno z czołowych triów fortepianowych jej pokolenia. Po ukończeniu swojej dysertacji doktorskiej i habilitacji, Katarzyna uczy jako adiunkt w klasie wiolonczeli w Akademii Muzycznej w Poznaniu oraz prowadzi kursy mistrzowskie na Międzynarodowym Kursie Muzycznym w Opolu. Jej studenci są laureatami pierwszych nagród w międzynarodowych konkursach muzyki solowej i kameralnej.

Centrum Paderewskiego w Kąśnej Dolnej i Filharmonia Krakowska im. Karola Szymanowskiego w Krakowie zapraszają na koncert w ramach MUSICA ARS AMANDA:
MUZYCZNE PODRÓŻE PO EUROPIE
BONJOUR FRANCE!

26 maja (piątek), godz. 12.00
Sala Koncertowa Stodoła w Kąśnej Dolnej
Cena biletu: 10 zł
Zgłoszenia przyjmuje Centrum Paderewskiego w Kąśnej Dolnej
tel. 14 600 00 16 | e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

WYSTĄPIĄ::

Orkiestra Filharmonii im. Karola Szymanowskiego w Krakowie
Szymon Naściszewski – dyrygent
Jan Krzeszowiec – flet

                                                                    Szymon Naściszewski - dyrygent, fot . G. Mart

PROGRAM:
Maurice RAVEL (1875-1937)
Nagrobek Couperina – suita na orkiestrę (1914-1917 / 1919)
I. Prèlude, II. Forlane, III. Menuet, IV. Rigaudon
Jaques IBERT (1890-1962)
Koncert fletowy (1932)
I. Allegro, II. Andante III. Allegro scherzando
***
Francis POULENC (1899-1963)
Sinfonietta (1947)
I. Allegro con fuoco, II. Molto vivace, III. Andante cantabile, IV.Très vite et très gai

                                                         Jan Krzeszowiec - flet, fot. Łukasz Rajchert, z archiwum NFM

MUSICA ARS AMANDA (łac. „Pokochaj sztukę muzyczną”, albo „Muzyka – Sztuka, którą warto pokochać”) to zainicjowany w 1982 roku cykl koncertów symfonicznych skierowanych zarówno do młodzieży szkolnej i licealnej, jak i dorosłych, będący mozaiką stylów i form muzycznych, podczas których publiczność ma okazję poznać zarówno słynnych polskich dyrygentów, solistów i utalentowanych rówieśników. Słuchacze dowiadują się również wielu ciekawych informacji na temat wykonywanej muzyki za sprawą słownych prelekcji podczas wydarzenia, a także atrakcyjnych folderów informacyjnych zawierających omówienie repertuaru i informacje o wykonawcach. W sezonie artystycznym 2022/2023 koncerty z cyklu Musica Ars Amanda przenosić będą słuchaczy w różne miejsca na świecie prezentując kulturę, tradycję oraz ciekawostki z różnych stron Europy.

       Bardzo ciekawy koncert odbył się w Filharmonii Podkarpackiej 28 kwietnia 2023 roku, a wykonawcami byli Orkiestra Filharmonii Podkarpackiej pod batutą maestro Marka Pijarowskiego i wybitny pianista Paweł Kowalski. Wieczór rozpoczęła efektowna i błyskotliwa Uwertura Antoniego Szałowskiego, Koncert fortepianowy G-dur oraz wykonana przez solistę na bis Pavana Maurice Ravela, a w części drugiej IX Symfonia e-moll op.95 „Z Nowego Świata” Antonína Dvořáka. Świetne kreacje zostały nagrodzone przez publiczność gorącymi oklaskami.
      Bardzo się cieszę, że mogę Państwa zaprosić na spotkanie z jednym z najbardziej wszechstronnych polskich muzyków, panem Pawłem Kowalskim, który w czasie pobytu w Rzeszowie znalazł czas na rozmowę.

Przepiękny Koncert fortepianowy G-dur Maurice Ravela wymaga zarówno od solisty, jak i orkiestry dobrego przygotowania i wielkiego skupienia.

      - To jest jeden z moich ulubionych koncertów. Kocham każdą jego nutę i każde wykonanie jest dla mnie świętem. W przyszłym sezonie zagram Koncert co najmniej z czterema orkiestrami, wraz z Błękitną rapsodią Gershwina, której 100-lecie premiery będziemy obchodzić w lutym 2024. Ravel zachwycił się jazzem podczas swojego amerykańskiego tournée w 1928 roku i elementy jazzu, podane w bardzo wyrafinowany sposób, znalazły się właśnie w Koncercie G-dur, skomponowanym w latach 1929 – 1931.

Podziwiałam Pana współpracę z orkiestrą i dyrygentem.

      - Dziękuję bardzo. W Koncercie G-dur Ravela fortepian w wielu miejscach jest instrumentem akompaniującym, np. w słynnym solo rożka angielskiego w II części, ale akompaniuje również innym instrumentom w efektownym finałowym Presto. W I części jest aż pięć tematów i sporo zwrotów akcji, a w części III żelazny rytm w bardzo szybkim tempie od pierwszej do ostatniej nuty. Współpraca z Maestro Pijarowskim to wielka przyjemność. To znakomity muzyk, który ma również niezwykły talent do akompaniamentu. Za dwa tygodnie gramy wspólnie I Koncert fortepianowy Wojciecha Kilara, a w listopadzie mój ukochany Koncert fortepianowy Witolda Lutosławskiego. Maestro Pijarowski jest człowiekiem niezwykle życzliwym, a próby, pełne ciekawych uwag, pozbawione są elementu stresu, co dla solisty i muzyków orkiestry tworzy komfortowe warunki. Gratuluję Orkiestrze Filharmonii Podkarpackiej świetnego koncertu i cieszę się na nasze spotkania w przyszłości.

Jak często Pan wykonuje Koncert G-dur Ravela?

      - Poprzednio w listopadzie 2021 w Warszawie z Sinfonią Iuventus pod dyrekcją maestro Jerzego Maksymiuka. Podczas lockdownów w pandemii na estradzie mogło się znajdować nie więcej niż 40 osób. Graliśmy wówczas z Orkiestrą Filharmonii Podkarpackiej online Koncert fortepianowy f-moll Chopina i I Koncert fortepianowy C-dur op.15 Beethovena.

Ostatnio rozmawialiśmy właśnie w listopadzie 2020 roku przed nagraniem w Rzeszowie I Koncertu fortepianowego C-dur Beethovena...

        - Na początku pandemii postawiłem sobie dwa zadania: dbanie o najbliższe mi osoby oraz zachowanie dyscypliny zawodowej. Cenię sobie bardzo program nagrań oraz koncertów online, realizowany podczas pandemii przez polskie filharmonie i instytucje muzyczne. Był on ważny zarówno dla publiczności, która szczególnie w pierwszym okresie pandemii bardzo aktywnie odwiedzała strony z nagranymi koncertami, ale także dla orkiestr, solistów i dyrygentów, potwierdzając, że nasza praca w tym bardzo trudnym okresie ma sens.

Z pewnością wykonawcom brakowało publiczności.

       - Jeden z wywiadów ze mną w tym czasie został zatytułowany: „Musimy sobie wyobrazić publiczność”.
(https://jedynka.polskieradio.pl/artykul/2711953,pianista-pawel-kowalski-musimy-sobie-wyobrazic-publicznosc). Dla mnie już towarzysząca mi orkiestra jest doskonałą, krytyczną publicznością.
      Podczas pandemii w wielu filharmoniach koncerty transmitowane były na żywo. Trzeba było grać ze świadomością, że nie ma możliwości dokonania poprawek, a nagrania pozostaną w sieci.
      Do historii fonografii światowej przejdzie na pewno nagranie wszystkich koncertów fortepianowych Beethovena w wykonaniu Krystiana Zimermana, Simona Rattle’a i London Symphony Orchestra, podczas którego muzycy zostali rozmieszczeni w kilkumetrowych odstępach na całej długości nawy dawnego kościoła St Luke’s, a obecnie studia nagrań LSO. Sir Simon Rattle żartował, że utrzymanie kontaktu wzrokowego z muzykami było jak „odpalanie świec dymnych nad górą” („blowing smoke signals over a mountain”). Pomimo takich warunków nagranie jest fantastyczne i moim zdaniem, jedne z najlepszych w historii.
Natomiast powrót do normalności, ze względów ludzkich, możliwości kontaktu z muzykami, jest oczywiście bezcenny.

Nadal jest Pan freelancerem?

        - Tak i bardzo sobie to cenię.
Z radością podchodzę do każdego kolejnego projektu, niezależnie od tego, czy jest to recital, koncert z orkiestrą, koncert kameralny czy jazzowy, a między koncertami komentuję... rozgrywki Bundesligi dla platformy streamingowej Viapley Sport. Procentują godziny, które spędziłem na niemieckich stadionach (śmiech).

Nie znalazłam ostatnio żadnych aktualnych informacji na temat muzyki kameralnej, której kiedyś poświęcał Pan dużo uwagi.

       - To jest w Polsce niestety ‘ekskluzywna” przyjemność ze względu na szczupłe budżety filharmonii i nie aż tak wielką liczbę festiwali. Na Muzycznym Festiwalu w Łańcucie grałem kwintety fortepianowe Brahmsa i Zarębskiego w znakomitym składzie, w którym każdy z nas był o 10 lat młodszy lub starszy od innego muzyka, a wszystkie nazwiska zaczynały się na literę „k”: Kulka, Kolinek, Kowalski, Kamasa, Kwiatkowski. Zagrałem kilkadziesiąt koncertów z Kwartetem Śląskim, a nasza płyta z kwintetami Brahmsa i Zarębskiego była nominowana do nagrody Fryderyka.
       W 2019 roku na festiwalu Konex w Buenos Aires wykonałem półrecital chopinowski, a w drugiej części Kwintet fortepianowy Brahmsa z Quarteto Petrus, kwartetem orkiestry filharmonicznej i za to wykonanie otrzymałem nagrodę Premio Revelacion Stowarzyszenia Argentyńskich Krytyków Muzycznych. Byli chyba zaskoczeni, że pianista po wykonaniu półrecitalu chopinowskiego zagrał na pamięć Kwintet Brahmsa. Traktuję muzykę kameralną z takim samym entuzjazmem, co recitale i koncerty z orkiestrą. Nauczył mnie tego na studiach znakomity profesor Jerzy Marchwiński.

Występował Pan w 40 krajach. Wielu polskich muzyków z wielkim powodzeniem występuje na całym świecie. Czy to jest dobry czas dla polskich wykonawców?

        - Muzyka polska cieszy się zainteresowaniem największych światowych instytucji. W lutym byłem w Barbican Hall w Londynie na koncercie BBC Symphony pod dyrekcją Sakari Oramo, podczas którego wykonano rewelacyjnie III Symfonię „Pieśń o nocy” Szymanowskiego oraz IV Symfonię Bacewicz. Miesiąc temu oglądałem online genialne wykonanie III Symfonii Góreckiego z Aleksandrą Kurzak, Boston Symphony Orchestra, której od lat jestem fanem, pod dyrekcją Giancarlo Guerrero
(https://now.bso.org/player/27112/stream?assetType=episodes&playlist_id=60).
     Moją marką jest wszechstronność. Gram ponad czterdzieści utworów na fortepian i orkiestrę. W repertuarze solowym mam kilka godzin muzyki Chopina. Za granicą staram się grać muzykę polską, np. Koncert fortepianowy Lutosławskiego grałem z orkiestrami radiowymi w Berlinie, Oslo, Zagrzebiu…

 Publiczność przyjęła dzisiaj gorąco wspaniałe kreacje Pana utworów Ravela. Mam nadzieję, że niedługo pojawi się Pan z nowymi pomysłami.

        - Dziękuję, grało mi się znakomicie. Po Koncercie fortepianowym zagrałem na bis Pavanę Ravela. Sala Filharmonii ma znakomitą akustykę, a fortepian koncertowy został do koncertu bardzo dobrze przygotowany. To osoby pracujące w danej instytucji: muzycy orkiestry, dyrektorzy, ludzie zajmujący się organizacją, stroiciel fortepianów, estradowi, kierowca czy portier – wszyscy oni są ważni i tworzą atmosferę miejsca, w którym czuję się komfortowo i do którego chętnie wracam. Filharmonia Podkarpacka jest właśnie takim miejscem.

Zofia Stopińska

30 kwietnia 2023r., niedziela, godz. 17:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

JACEK WÓJCICKI – gwiazda wieczoru

JUSTYNA BACZ –vocal
JULITA KOŻUSZEK–vocal
IRENEUSZ MICZKA –vocal
oraz
zespół muzyczny pod kierownictwem Mariusza Dubrawskiego

koncert realizowany w ramach projektu „BOOM”

Najpiękniejsze standardy polskiej piosenki lat 60. i 70., ponadczasowe przeboje z repertuaru Ireny Santor, Ireny Jarockiej, Anny Jantar, Violetty Villas, Piotra Szczepanika, Zbigniewa Wodeckiego i innych. W programie m.in. „Powrócisz tu”, walc „Embarras”, „Tych lat nie odda nikt”, „Już nie ma dzikich plaż”, „Kormorany”, „Kawiarenki”, „Cała sala śpiewa z nami”, „List do matki”, „Zacznij od Bacha” w interpretacji znakomitych artystów, którzy swoimi występami na scenach w kraju i za granicą zyskali aplauz i sympatię publiczności: Justyny Bacz, Julity Kożuszek i Ireneusza Miczki. Gwiazdą koncertu jest Jacek Wójcicki – znany i lubiany artysta Piwnicy pod Baranami.
Wokalistom towarzyszy zespół muzyczny pod kierownictwem Mariusza Dubrawskiego – pianisty, aranżera, który przez ostatnie niemalże dziesięć lat niezmiennie towarzyszył na scenie Irenie Santor. Zapraszamy na spotkanie z klasyką polskiej piosenki, wypełnione czułością dźwięków, nieprzemijającym urokiem i szczerymi emocjami, z których zrodziły się najwspanialsze kompozycje lat 60 i 70.

Zapraszam Państwa na spotkanie z panem Andrzejem Klimczakiem, dyrektorem Polskiej Opery Królewskiej. Już niedługo, bo 6 i 7 maja 2023 roku, będziemy oklaskiwać znakomitych artystów Polskiej Opery Królewskiej w Sali Balowej Zamku, podczas spektakli La serva padrona Giovanniego Battisty Pergolesiego, którymi zainaugurowany zostanie 62. Muzyczny Festiwal w Łańcucie.
Z pewnością będą to wydarzenia szczególne nie tylko dla publiczności, ale także dla wykonawców.

    – Jestem o tym przekonany, bo to piękne miejsce i wspaniały festiwal. Cieszę się, że zostaliśmy zaproszeni do przedstawienia dzieła, które leży mi głęboko w sercu i zawsze chciałem, aby znalazło się w repertuarze Polskiej Opery Królewskiej.
Nasza La serva padrona została przygotowana w czasie pandemii, kiedy panował głęboki lockdown i nie mogliśmy spotykać się z publicznością, a także pracować w większym gronie. Dzieło Pergolesiego nie wymagało dużej obsady solistów i rozbudowanego zespołu towarzyszącego. W pierwszym etapie pracowaliśmy systemem pracy zdalnej, a następnie spotykaliśmy się w ograniczonej ilości prób w teatrze. Nad wszystkim czuwała znakomita reżyserka Jitka Stokalska, która bardzo precyzyjnie wszystko przygotowała w naszych salach prób. Kierownictwo muzyczne objął Krzysztof Garstka, a scenografię powierzyłem Marlenie Skoneczko.
Premiera – mimo trudności wynikających z obowiązujących wówczas obostrzeń – odbyła się zaraz po otwarciu teatrów dla publiczności, w Teatrze Stanisławowskim w Łazienkach Królewskich. Było to dla nas wielkie przeżycie, bo to była chyba jedna z pierwszych premier po lockdownie, nie tylko w Polsce, ale i w Europie.

Równie ciekawe i pełne wzruszeń będą spektakle na niewielkiej scenie, którą można zbudować w Sali Balowej Zamku w Łańcucie.

     – Mam nadzieję, że spodobają się publiczności.

                                                  La serva padrona archiwum Polskiej Opery Królewskiej fot. P. Pająk

Znakomitym solistom towarzyszyć będzie Zespół Instrumentów Dawnych Polskiej Opery Królewskiej Capella Regia Polona pod kierownictwem – wspomnianego już – Krzysztofa Garstki.

     – Trzeba tu jeszcze dodać, że w naszym teatrze działają dwie orkiestry. Jeden zespół, o którym już wyżej wspomniałem i tzw. duża, wykonująca spektakle i koncerty od klasycznych dzieł Mozarta poczynając aż po współczesność. Oba zespoły tworzą wyjątkowi muzycy. Dzięki temu, że cieszymy się posiadaniem dwóch orkiestr, możemy wykonywać bardzo bogaty repertuar ze wszystkich epok historii muzyki.

Często występujecie Państwo także poza Warszawą.

     – Naszą misją jest również realizacja różnych koncertów i spektakli z cyklu OPERA W DRODZE. Celem tego programu jest docieranie z operą i dziełami wielkich mistrzów tam, gdzie trudno jest wystawiać wielkie spektakle. Są to zazwyczaj mniejsze miejscowości, w których można znaleźć piękne pałace, domy kultury, niewielkie sale koncertowe. W ramach cyklu OPERA W DRODZE odbyło się już ponad 60 różnych wydarzeń w całej Polsce.

Mieliśmy okazję oklaskiwać Was także w Rzeszowie i w innych miejscach na Podkarpaciu.

      – Jednym z pierwszych miast, które odwiedziliśmy był Rzeszów. Z pewną regularnością bywamy również w Sanoku podczas Festiwalu im. Adama Didura. W czasie tegorocznego sanockiego festiwalu planujemy wystawić operę Rinaldo Georga Friedricha Haendla.

Jest Pan współtwórcą Polskiej Opery Królewskiej i w pierwszych latach jej działalności był Pan Zastępcą Dyrektora, a od 2019 roku jest Pan Dyrektorem tej opery. Pamiętam wiele dyskusji w środowisku muzycznym w pierwszych miesiącach Waszej działalności, ale okazało się, że nowy teatr operowy, o charakterze kameralnym, jest bardzo potrzebny.

      – To prawda. Mamy fantastyczną publiczność, która licznie przychodzi na nasze spektakle i koncerty. Nowy teatr jest nam absolutnie niezbędny. Tym bardziej jestem szczęśliwy, że 30 grudnia 2022 roku Wicepremier, Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Pan prof. Piotr Gliński ogłosił konkurs na opracowanie koncepcji architektonicznej teatru Polskiej Opery Królewskiej.
Od początku istnienia naszej opery pracujemy przecież w trudnych warunkach. Dysponujemy zaledwie dwoma salami prób, w których przygotowujemy wszystkie premiery, po czym wchodzimy do Teatru w Łazienkach Królewskich dopiero na kilka dni przed premierą. Trzeba jednak pamiętać, że jest to obiekt zabytkowy, który wymaga odpowiednich rozwiązań inscenizacyjnych. Wszystko musi podlegać rygorom konserwatorskim i mocno nas ogranicza.

Łatwo Wam będzie dostosować się do możliwości Sali Balowej łańcuckiego Zamku?

       – Z pewnością, ponieważ jesteśmy przygotowani do działalności w zabytkowych wnętrzach.

                                       La serva padrona, archiwum Polskiej Opery Królewskiej, fot. P. Pająk

Natura obdarzyła Pana pięknym bas-barytonem. Jako solista rozpoczął Pan działalność tuż po studiach, a aktualnie ma Pan w repertuarze ponad pięćdziesiąt pierwszoplanowych partii.
To bardzo bogaty dorobek. Proszę wymienić chociaż te dzieła, które są dla Pana szczególne i były gorąco oklaskiwane na polskich i zagranicznych scenach operowych.

       – Trudno mi wymienić konkretną jedną rolę, ponieważ z każdą byłem związany emocjonalnie i wielki sentyment pozostał do dnia dzisiejszego.
Właśnie widzę przed sobą plakat naszej najbliższej premiery Włoszki w Algierze Gioacchino Rossiniego i dobrze pamiętam, jak wykonywaliśmy tę operę przed laty w reżyserii Jitki Stokalskiej. Dzieło to – również w jej reżyserii rozpocznie VI Letni Festiwal Polskiej Opery Królewskiej.
Podobnie jak partię Mustafy we Włoszce w Algierze, z sentymentem wspominam wykonania pierwszoplanowych ról w operach Wolfganga Amadeusza Mozarta (m.in. Don Giovanniego, Leporella, Papagena, Figara, Hrabiego Almavivy itd.).
Zawód śpiewaka wymaga codziennych, intensywnych ćwiczeń, a trudno to pogodzić z rolą dyrektora, więc ostatnio coraz rzadziej śpiewam, chociaż bardzo bym chciał…
Zawsze moją pasją była reżyseria operowa. Wielkim szczęściem i wyzwaniem okazało się dla mnie wyreżyserowanie Czarodziejskiego fletu Wolfganga Amadeusza Mozarta, mojego ukochanego kompozytora. W operze tej przez wiele lat wykonywałem partię Papagena. Jest to dla mnie o tyle interesujące, że także podczas prapremiery w Wiedniu w tę rolę wcielił się 230 lat wcześniej Emanuel Schikaneder, autor libretta, reżyser i dyrektor teatru.

Fakt, że jest Pan śpiewakiem, bardzo Panu pomaga w prowadzeniu Polskiej Opery Królewskiej?

       – Jestem przekonany, że tak. Teatru uczyłem się u boku wielkich mistrzów – reżyserów: Ryszarda Peryta, Jitki Stokalskiej i zmarłego niedawno Macieja Prusa, scenografów: Łucji Kossakowskiej, Andrzeja Sadowskiego, a przede wszystkim u dyrektora Stefana Sutkowskiego, który był także moim Przyjacielem. Znaliśmy się ponad 30 lat i często przez wiele godzin rozmawialiśmy na temat sztuki… Dzisiaj, kiedy podejmuję różne trudne decyzje, często myślę o tym, jakie zdanie miałby w tej sprawie mój Mistrz i Wychowawca.

Panie Dyrektorze, łańcucka publiczność i organizatorzy 62. Muzycznego Festiwalu w Łańcucie czekają na artystów Polskiej Opery Królewskiej. Mam nadzieję, że Pana także powitamy w Łańcucie.

       – Dawno już nie byłem w tym pełnym uroku mieście i mam nadzieję na wspólne świętowanie inauguracji tegorocznej edycji Muzycznego Festiwalu w Łańcucie. Dziękuję za rozmowę i do zobaczenia.

Zofia Stopińska