Z okazji zbliżającej się uroczystości nadania sztandaru Miastu Jasłu, Jasielski Dom Kultury zaprasza na koncert pt. ,,Harmonia dźwięków”. Wydarzenie muzyczne odbędzie się 25 kwietnia (czwartek) o godz. 18:00 w sali widowiskowej JDK. Obowiązują karty wstępu, które można odebrać w sekretariacie Jasielskiego Domu Kultury.

Koncert, który zabierze widzów w świat muzyki poważnej jest częścią cyklu koncertów „Peregrynacje Muzyczne”.

Na scenie Jasielskiego Domu Kultury wystąpi zespół kameralny, który tworzą znakomici artyści: Katarzyna Sytnik (skrzypce), Maciej Wulw (skrzypce), Karol Pęcak (wiolonczela), Jakub Fiołek (akordeon). W programie będzie można usłyszeć utwory wybitnych kompozytorów takich jak: Jan Sebastian Bach, Ignacy Jan Paderewski, Henryk Wieniawski czy Antonio Vivaldi.

Wydarzeniu towarzyszyć będzie lekcja koncertowa pt. ,,Poranek muzyczny” dla uczniów szkół podstawowych, która odbędzie się o godz. 10.00 w Jasielskim Domu Kultury.

Wydarzenie realizowane jest w ramach projektu „Jasło – moje miasto, mój dom” ze środków Mechanizmu Finansowego EOG 2014 – 2021 i Norweskiego Mechanizmu Finansowego 2014– 2021 oraz budżetu państwa.

JDK

7 czerwca 2024r., piątek, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
DAVID GIMÉNEZ – dyrygent
ANGELA GHEORGHIU – sopran
TEODOR ILINCĂI – tenor

MAREK ZAJĄC – słowo

Koszt udziału: 150 zł

ANGELA GHEORGHIU najbardziej wytworna i uzdolniona gwiazda opery na świecie (New York Sun), urodziła się w Adjud, małym rumuńskim miasteczku. Od wczesnego dzieciństwa było jasne, że pewnego dnia zostanie śpiewaczką, a jej przeznaczeniem jest muzyka. Uczęszczała do średniej szkoły muzycznej w Bukareszcie i ukończyła tamtejszy Państwowy Uniwersytet Muzyczny. Była studentką Mia Barbu, słynnej nauczycielki akademickiej. Wyjątkowy status międzynarodowej super gwiazdy Angela Gheorghiu zawdzięcza wspaniałemu głosowi oraz swoim olśniewającym występom scenicznym.
Jej debiutem międzynarodowym był występ jako Mimi w Cyganerii w 1982 r. w Covent Garden. W tym samym roku zadebiutowała także w Wiedeńskiej Operze Państwowej. W 1993 r. wystąpiła po raz pierwszy jako Mimi w Metropolitan Opera. W 1994 r. w Royal Opera House Covent Garden zaśpiewała po raz pierwszy swoją najbardziej oklaskiwaną partię Violetty w Traviacie, kiedy po raz pierwszy i ostatni w swojej historii telewizja BBC zmieniła program, aby na żywo transmitować operę. Od czasu swojego debiutu w Royal Opera występowała na wiodących scenach operowych i teatralnych świata. Jej repertuar obejmuje m.in. Mimi w Cyganerii, Violettę w Traviacie, Julię w Romeo i Julia, Neddę w Pajacach, Adinę w Napoju miłosnym, Amelię w Simon Boccanegra, Tosca, Magdę w Jaskółce, Małgorzatę w Fauście, Micaëlę w Carmen, Liu w Turandocie, Charlottę w Wertherze oraz Adrianę w Lecouvreur.
Nagrywała dla wytwórni EMI Classics/Warner Classics oraz Decca. Otrzymała liczne międzynarodowe wyróżnienia dla artystów, w tym m.in. La Médaille Vermeille de la Ville de Paris, nagrody Chevalier oraz Officier de l’Ordre des Arts et des Lettres, wyróżnienie Nihil Sine Deo przyznane przez króla Rumunii Michała I, Nagrodę UE w Dziedzinie Kultury, nagrodę Victoire d’Honneur, kilkakrotnie nagrodę Gramophone oraz dwukrotnie nagrodę dla Artystki Roku w dziedzinie muzyki klasycznej, przyznawaną przez brytyjski przemysł muzyczny.
Angela Gheorghiu zagrała rolę tytułową w filmie Benoit Jacquota Tosca, który został entuzjastycznie przyjęty przez międzynarodową prasę. Była obecna na premierze filmu na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 2001 r. Zaśpiewała także partię Julii w filmie Romeo i Julia.
Angela Gheorghiu występowała na galach z okazji ponownego otwarcia Royal Opera House (1999 r.) oraz Teatro Malibran w Wenecji (2001 r.). Zaśpiewała w Pałacu Buckingham podczas złotego jubileuszu Elżbiety II (2002 r.) oraz podczas koncertu z okazji przyznania Pokojowej Nagrody Nobla (2003 r.). Angela Gheorghiu wystąpiła również w Castel Gandolfo z koncertem dla papieża Jana Pawła II. W 2005 r. zaśpiewała podczas otwarcia Palau de les Arts Reina Sofia w Walencji w obecności królowej Hiszpanii Zofii oraz na gali w Amsterdamie z okazji złotego jubileuszu królowej Niderlandów Beatrix. W 2007 r. w Marsylii wystąpiła jako Fanny podczas światowej premiery opery Vladimira Cosmy Marius et Fanny. W 2011 r. zaśpiewała podczas otwarcia Teatru Bolszoj w Moskwie oraz podczas wielkiego otwarcia Katara Amphitheater w Dausze (Katar), gdzie wykonała utwór muzyczny specjalnie skomponowany dla niej przez Vangelisa, legendarnego greckiego kompozytora. Wystąpiła również na diamentowym jubileuszu królowej Elżbiety II w Royal Opera House. Angela Gheorghiu były największą gwiazdą londyńskiego koncertu Last Night of the Proms, który odbył się z trzech różnych okazji w Royal Albert Hall (2003 r.) oraz w Hyde Park (2000, 2006 r.).
W październiku 2018 r. w Londynie wydała swoją pierwszą autobiografię Angela Gheorghiu: A Life for Art, napisaną wspólnie z Jonem Tolanskym.
W lutym 2021 r. Angela Gheorghiu wystąpiła z koncertem pomyślanym jako pomoc dla muzyków nowojorskiej Metropolitan Opera (Met), którzy zostali pozbawieni możliwości zarobkowania z powodu odwołania występów w związku z pandemią COVID-19. Zyski z koncertu zostały przeznaczone dla będących w potrzebie ponad 150 muzyków opery Met.
W lutym 2022 r. z okazji 30 rocznicę swojego pierwszego występu w londyńskiej Royal Opera House ponownie zaśpiewała Toskę, a jej występ został bardzo pozytywnie oceniony.
W historii opery Angela Gheorghiu jest rzadkim fenomen: jest ona nie tylko śpiewaczką/aktorką o wyjątkowej technice wokalnej oraz głębokiej inteligencji dramatycznej i muzycznej, ale także przyciągającą szeroką publiczność osobowością, która dociera do serc i umysłów całego spektrum publiczności. Na rzadko spotykaną skalę potrafi pokazać najwyższy artyzm sztuki operowej szerokiej publiczności międzynarodowej.

Rumuński tenor Teodor Ilincăi występował w wielu znaczących teatrach operowych na całym świecie, w tym m.in. w londyńskim Royal Opera House, Opéra National de Paris, berlińskiej Deutsche Oper, Staatsoper Berlin, Vienna State Opera, madryckim Teatro Real, Opéra de Lausanne, monachijskiej Bavarian State Opera, barcelońskim Gran Teatre del Liceu, Opera di Genova, Opéra Municipal de Marseille, Théâtre du Capitole w Tuluzie, drezdeńskiej Semperoper, Opera Australia, tokijskim New National Theatre, a także na festiwalach Macerata Opera Festival czy le Festival Avenches Opéra. W sezonie 2017/2018 Teodor Ilincăi zadebiutował w operze Rycerskość wieśniacza partią Turiddu, którą zaśpiewał także w hamburskiej State Opera. Do swojego repertuaru dodał również partię Maurizia w Adriana Lecouvreur, z którą wystąpił w sewilskim Teatro de la Maestranza. W sezonie 2018/2019 Teodor Ilincăi wystąpił po raz pierwszy w ABAO Bilbao Opera jako Rodolfo w Cyganerii, a podczas występów w wiedeńskiej Vienna State Opera oraz londyńskim Royal Opera House zaśpiewał partię Pinkertona w Madame Butterfly. Teodor Ilincăi ponownie zagościł w Rumuńskiej Operze Narodowej, obejmując partie w operach Eugeniusz Oniegin, Tosca oraz Cyganeria. Wspólnie z Angelą Gheorghiu wystąpił podczas koncertu w Teatro Real, a także zaśpiewał podczas galowego przedstawienia Cyganerii w Oper St. Gallen (Szwajcaria). Swoją karierę zawodową Teodor Ilincăi rozpoczął w 2006 r. w Rumuńskiej Operze Narodowej. W 2008 r., w wieku zaledwie 25 lat, wykonał partię MacDuffa w operze MacBeth Verdiego. W 2009 r. otrzymał zaproszenie do zaśpiewania tej samej roli w hamburskiej State Oper. W tymże roku zadebiutował w wiedeńskiej Vienna State Opera jako Ismael w Nabucco oraz jako Rodolfo w Cyganerii w Royal Opera House. Wkrótce stał się wykonawcą bardzo popularnym na całym świecie i występował w Paryżu, Frankfurcie, Hamburgu, Barcelonie, Tuluzie, Marsylii, Lozannie, Budapeszcie, Dreźnie, Strasburgu, Santiago de Chile oraz w wielu innych teatrach. Na początku swojej kariery Teodor Ilincăi koncentrował się repertuarze lirycznym. Najczęściej występował jako Rodolfo w Cyganerii, Alfredo w Traviacie, Macduff w MacBecie, Romeo w Romeo i Julii, Pinkerton w Madame Butterfly, Lensky w Eugieniuszu Onieginie oraz w roli tytułowej w Fauście. Zaśpiewał również partię tytułową w operze Mascagniego L’amico Fritz w swoim debiutanckim występie w strasburskiej Opéra National du Rhin. W styczniu 2015 r. zadebiutował w Bukareszcie jako Pollione w Normie, co było początkiem rozwijania przez niego repertuaru lirycznego i tenor spinto. W lecie 2015 r. w San Sebastian zaśpiewał po raz pierwszy partię Cavaradossiego w Tosce, a także zadebiutował jako Turiddu w Rycerskości wieśniaczej w drezdeńskiej Semperoper. W 2017 r. w Opéra de Marseille oraz w berlińskiej Deutsche Oper wystąpił w roli tytułowej w operze Don Carlos. Od tego czasu występował jako Cavaradossi w drezdeńskiej Semperoper i berlińskiej Staatsoper obok Angeli Gheorghiu i tą samą partią zadebiutował w Australian Oper. Inne osiągnięcia ostatnich sezonów obejmują występ w Madame Butterfly w Paryżu, Londynie, Wiedniu i San Diego, debiut jako MacDuff w barcelońskim Gran Teatre del Liceu, jako Calaf w tokijskim New National Theatre, Grand Opéra de Genève, Deutsche Oper am Rhein, a także jako Don Jose w hamburskiej Staatsoper. Teodor Ilincăi zaczynał od nauki gry na oboju, po czym wstąpił do bukareszteńskiego Konserwatorium, aby studiować muzykę bizantyjską i pedagogikę muzyczną. Odkrycie jego talentu wokalnego skłoniło go do skoncentrowania się na studiach śpiewu pod okiem Corneliu Fânățeanu, słynnego rumuńskiego tenora. W 2008 r. Teodor Ilincăi otrzymał stypendium od wiedeńskiego CEE Musiktheater oraz wygrał odbywający się w polskim Szczecinie Wielki Turniej Tenorów. W 2010 r. zajął drugie miejsce w barcelońskim konkursie Francisco Viñas International Singing Competition, co w 2012 r. zaowocowało pierwszym występem na scenie Gran Teatre del Liceu w roli Rodolfo w Barcelonie. Teodor Ilincăi jest także laureatem wielu nagród, w tym m.in. Solisty Roku, wręczoną mu podczas bukareszteńskiej Gali Nagród VIP oraz nagrody Ludovic Spiess Prize (2009 r.), przyznawaną przez Rumuńskie Forum Muzyczne, wyróżnienia In Memoriam Iosif Sava (2010 r.), przyznanego przez Radio Romania Cultural oraz nagrody Award of Excellence otrzymanej od Elite Art Club Unesco Romania za rozsławianie kultury rumuńskiej na całym świecie (2013 r.). W marcu 2016 r., na wniosek króla Rumunii Michała I, księżna Małgorzata nadała mu tytuł Kawalera Orderu Korony Rumunii, a w 2018 r. księżna Małgorzata nadała mu tytuł Oficera Orderu Korony Rumuni. Teodor Ilincăi mieszka w Rumunii i oprócz występów na międzynarodowych scenach operowych jest uznanym poetą i autorem aforyzmów, które ukazały się drukiem (Cromatisme – 2013 r. i Mozaic – 2019 r.).

Teodor Ilincăi - tenor, fot. z arch. Filharmonii Podkarpackiej

Urodzony w Barcelonie David Giménez studiował fortepian i kompozycję na Conservatori del Liceu w swoim rodzinnym mieście. Następnie odbył studia drugiego stopnia z dyrygentury na wiedeńskim uniwersytecie Hochschule für Musik u Karla Österreichera oraz na londyńskiej Royal Academy of Music pod kierunkiem Sir Colina Davisa. Od czasu swojego debiutu w 1994 r. z hanowerską Orkiestrą NDR występował na całym świecie, dyrygując najbardziej znane orkiestry i solistów w takich salach koncertowych jak Royal Albert Hall, Berlin Philharmonie, Salle Pleyel, Vienna Konzerthaus, tokijska Suntory Hall oraz w nowojorskich Carnegie Hall i Avery Fisher Hall. W trakcie swojej kariery David Giménez dyrygował orkiestrami takimi jak Vienna Philharmonic, London Symphony, Philharmonia, Münchner Philharmoniker, Orchestre de Paris oraz Filarmonica della Scala. Opera odgrywa ważną rolę w kalendarzu występów Maestro Giméneza, który wykonuje szeroki wachlarz sztuk operowych w teatrach takich jak Teatro alla Scala, Vienna Staatsoper, Royal Opera House Covent Garden, Zurich Opera, Berlin Deutsche Oper, Théâtre du Champs Elysées, Washington Opera, barceloński Gran Teatre del Liceu, madrycki Teatro Real czy Sydney Opera House. Będąc obdarzonym wyjątkowym wyczuciem głosów Maestro Giménez regularnie współpracuje ze śpiewakami operowymi takimi jak José Carreras, Plácido Domingo, Anna Netrebko, Roberto Alagna, José Cura, Bryn Terfel, Joseph Calleja i Charles Castronovo. Maestro Giménez był także członkiem jury podczas kilku konkursów, jak np. podczas Międzynarodowego Konkursu Śpiewaków Operowych wykonujących utwory Verdiego w Parmie, Operalia a także podczas konkursu dla kompozytorów odbywającym się w Reina Sofia w Madrycie. W 2022 r. został powołany na dyrektora artystycznego festiwalu Sounds of Oradea Festival w rumuńskim Oradea, a w 2024 r. mianowany głównym dyrygentem Filharmonii Podkarpackiej w Rzeszowie. W trakcie obecnego sezonu Maestro Giménez dyrygował m.in. Royal Philharmonic, National Orchestra of Belgium, Orchestra dell´Arena di Verona, Orchestra della Rai Torino, paryską Orchestre de l´Ille de France oraz Orquestra de Barcelona. Niedawno rozpoczął także sezon operowy barcelońskiego Opera House (Gran Teatre del Liceu) serią koncertów poświęconych Giuseppe Verdiemu, a także został wybrany na dyrektora muzycznego nowej opery El Juez, skomponowanej przez Christiana Kolonovitsa, której światowa premiera miała miejsce w Bilbao oraz podczas austriackiego festiwalu Erl Festival. Z tą operą Maestro Giménez debiutował w nowym Teatrze Maryjskim w St. Petersburgu oraz w Theater an der Wien. Inne ważne wydarzenia z jego udziałem obejmują produkcje operowe takie jak Traviata, Lunatyczka oraz Carmen (Sofia Opera oraz Las Palmas Opera). Maestro Giménez prowadził również koncerty na całym świecie odbywające się w ramach tournee pożegnalnego Jose Carrerasa, a ostatnio podczas tournee Roberto Alagni po Francji i Belgii. Maestro Giménez dokonywał nagrań dla wytwórni a Decca, BMG Classics, Koch-Schwann, Erato oraz Discmedi.

David Giménez - dyrygent, fot. z arch. Filharmonii Podkarpackiej

Biuro Koncertowe Filharmonii Podkarpackiej

5 czerwca 2024r., środa, godz. 19:00
SALA BALOWA MUZEUM ZAMKU W ŁAŃCUCIE

CAMILLE THOMAS – wiolonczela
JULIEN BROCAL – fortepian

MARIOLA ŁABNO – FLAUMENHAFT – słowo

W programie:
Fryderyk Chopin – Preludium nr 4 op. 28 (ar. C. Thomas)
Auguste-Joseph Franchomme – Nokturn op.14 n. 1
Fryderyk Chopin – Preludium nr 15 op. 28 „Deszczowe” (ar. A. Franchomme)
Fryderyk Chopin – Sonata na wiolonczelę i fortepian op.65
Fryderyk Chopin – Nokturn nr 20 op. posth. Lento con gran espressione (arr. by M.Maisky)
Fryderyk Chopin – Walc a – moll op. 34 nr 2 (ar. A. Franchomme)
Auguste-Joseph Franchomme – Air Russe Varié op.32
David Popper – Rapsodia węgierska op.68

Koszt udziału: 80 zł

Camille Thomas jest dynamiczną i fascynującą wiolonczelistką, której żywa oraz radosna osobowość wybrzmiewa w jej muzyce. Od momentu podpisania przez nią w 2017 r. umowy na wyłączność z wytwórnią Deutsche Grammophon dała się poznać jako jeden z najbardziej ekscytujących młodych muzyków wykonujących muzykę klasyczną. Camille Thomas uważa, że muzyka jest w stanie zbliżać ludzi oraz inspirować ich niezależnie od kręgu kulturowego: „Jestem przekonana, że muzyka jest w stanie otwierać nasze serca, wzmacniać nasze uczucia i dawać nadzieję na ludzkie piękno i ludzką dobroć”. Sezon 2023/2024 będzie dla niej kolejnym niezwykłym rokiem. Rozpocznie go serią koncertów na festiwalu muzycznym w Szlezwiku-Holsztynie, po czym uda się na fascynujące recitale w Dusznikach, Biarritz oraz występy na festiwalu Kronberg. Camille Thomas wystąpi też z National Symphony Orchestra z Waszyngtonu pod batutą Gustavo Gimono. Jako gość Armeńskiej Państwowej Orkiestry Symfonicznej zagra z maestro Sergiejem Smbatyanem cztery wyjątkowe koncerty.
Camille Thomas będzie miała okazję zaprezentować swój talent, występując z Portland Symphony Orchestra, Sinfonieorchester Aachen, Stuttgrater Philharmoniker oraz Pholharmonie Zuidnederland.
Sezon będzie wypełniony niezapomnianymi występami, ponieważ Camille Thomas potrafi inspirować publiczność na całym świecie. Oprócz występów na żywo, w marcu 2023 r. Camille Thomas wydała „The Chopin Project”, nową płytę nagraną dla Deutsche Grammophon, która jest hołdem dla wiolonczeli, ulubionego instrumentu Chopina. „The Chopin Project” składa się z trzech części, które pokazują jej głębokie wyczucie muzyki Chopina i jej stosunek do wiolonczeli. Pierwsza część „The Franchomme Legacy” poświęcona jest bliskim związkom Chopina i wiolonczelisty Auguste’a Franchomme’a. Druga część „Complete Chamber Music” jest pełnym zbiorem dzieł Chopina na zespół muzyki kameralnej, wykonywanych przez Camille Thomas oraz światowej klasy muzyków. Trzecia część „Cello Arrangements” stanowi wyjątkowy zbiór najbardziej znanych dzieł Chopina, zaaranżowanych na wiolonczelę przez największych muzyków z różnych epok. Camille Thomas urodziła się w 1988 r. w Paryżu. W wieku czterech lat zaczęła grać na wiolonczeli i robiła tak szybkie postępy, że już wkrótce pobierała lekcje u Marcela Bardona. W 2006 r. przeprowadziła się do Berlina, gdzie pod okiem Stephana Forcka i Fransa Helmersona studiowała na Hanns Eisler Hochschule für Musik. Następnie ukończyła studia podyplomowe na Franz Liszt Hochschule für Musik w Weimarze pod okiem Wolfganga-Emanuela Schmidta. Camille Thomas w oszałamiającym tempie podbija świat. Jak dotąd pracowała m.in. z takimi dyrygentami jak Paavo Järvi, Mikko Franck, Marc Soustrot, Darrell Ang, Kent Nagano, Stéphane Denève oraz takimi orkiestrami jak Deutsche Kammerphilharmonie Bremen, Academia Santa Cecilia, Sinfonia Varsovia, Staatsorchester Hamburg, z którą wystąpiła w Elbphilharmonie, Lucerne Festival Strings, z którą wystąpiła w sali koncertowej Herkulessaal w Monachium, Orchestre National de Bordeaux, a także Brussels Philharmonic. Camille Thomas gra na słynnym Stradivariusie „Feuermann” z 1730 r., którego użycza jej fundacja Nippon Music Foundation.

Julien Brocal, który w 2018 r. został przez BBC Music Magazine okrzyknięty Odkryciem Roku, naukę gry na fortepianie zaczął w wieku pięciu lat, a w wieku siedmiu lat wystąpił po raz pierwszy w Salle Cortot (Paryż). Uczył się w Conservatoire National de Région de Marseille u Erika Berchota oraz w École Normale de Musique de Paris Alfred Cortot, gdzie jego nauczycielką była Rene Shereshevskaya. Podczas nauki wspierany był finansowo przez fundacje Zaleski Foundation, Assophie Association i Fondation Safran. W styczniu 2013 r., w trakcie zaawansowanego kursu w Cité de la Musique (Paryż) został dostrzeżony przez Marię João Pires, która zaprosiła go na staż artystyczny w Chapelle Musicale Reine Elisabeth w Belgii.
Dzięki niej mógł koncertować na całym świecie, w tym m.in. z Orkiestrą Filharmonii Narodowej w Warszawie w ramach prestiżowego Festiwalu Szopenowskiego, w Operze we Florencji w ramach serii koncertów z wielkimi artystami, w Sheldonian Theatre (Oksford), w Alfredo Kraus Auditorium (Las Palmas) oraz w Philharmonie de Paris. Julien Brocal występował też m.in. w Wigmore Hall (Londyn), New York Town Hall, podczas Flagey Piano Days, na festiwalach Festival Classique au Vert, Piano aux Jacobins, Chopin Festival w Nohant oraz w Tippet Rise Art Center w USA (Montana), podczas festiwalu Cambridge Music Festival, w Chopin Society (Londyn), a także w NCPA (Peking), zastępując w trybie pilnym słynnych pianistów Fazila Say i Nelsona Goernera. W sezonie 2022/2033 najważniejszymi wydarzeniami dla Juliena Brocala były: wydanie w jesieni 2023 r. trzeciego albumu solowego „Here” z kompozycjami nagranymi przed pandemią w Tippet Rise Art Center, tournee po USA oraz wydanie przez wytwórnię Deutsche Grammophon potrójnego albumu poświęconego Chopinowi, nagranego z wiolonczelistką Camille Thomas. Z wiolonczelistami Lidy Blijdorp, Camille Thomas oraz skrzypaczką Rosanne Philippens, Julien Brocal występuje ponadto regularnie z koncertami muzyki kameralnej, zaś z pianistą Julienem Libeerem współorganizuje festiwal muzyki kameralnej „Pause Festival” w andaluzyjskiej miejscowości La Donaira. Julien Brocal stara się docierać z muzyką i sztuką do niezwykłych miejsc, organizuje warsztaty mające na celu popularyzację muzyki klasycznej oraz bierze udział w projektach edukacyjnych dla trudnej młodzieży. Przyczynił się do rozwoju chóru dziecięcego Equinoxe, stworzonego przez Marię João Pires, i jako dyrygent wspiera dziecięcy chór Singing Molenbeek, który działa w szkołach w belgijskim Molenbeek. Muzyka, którą często traktuje się często jako rozrywkę, jest dla Juliena Brocala także narzędziem do zapewnienia opieki i terapii. Wspólnie z doktorem psychologii emocjonalnej Iliosem Kotsou zainicjował regularne sesje znane jako Musical Breathing, które wkrótce będą transmitowane za pośrednictwem aplikacji mobilnej typu open source. Jego pierwszy album wydany w 2017 r. poświęcony był repertuarowi Fryderyka Chopina i obejmował 24 preludia op. 28 oraz II sonatę fortepianową op. 35. Płyta została jednogłośnie doceniona przez międzynarodową prasę. Magazyn muzyczny BBC Music Magazine napisał, że jest to „czarujący Chopin”, przyznał jej pięć gwiazdek i przedstawił ją jako najlepszy album instrumentalny miesiąca.
Jego drugi album, wydany w 2018 r. i zawierający dzieła Ravela i Mompou, został podobnie entuzjastyczne przyjęty przez międzynarodową prasę. Patrick Ruckert, wydawca magazynu wytwórni Deutsche Grammophon „prosił słuchaczy, aby nie zmarnowali szansy posłuchania tego wyjątkowego talentu”. Oprócz występów w tradycyjnych salach koncertowych Julien Brocal stworzył w swoim studio nagraniowym „Jardin Musical” kreatywny ekosystem, wierny zasadom permakultury, który jest miejscem występów na żywo, nagrań i współpracy z innymi artystami.Julien Brocal - fortepian, © Isabelle Françaix

2 czerwca 2024r., niedziela, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

CANDY DULFER Z ZESPOŁEM

PAWEŁ SZTOMPKE – słowo

Koszt udziału: 120 zł

Holenderska supergwiazda saksofonistka CANDY DULFER powraca na sceny festiwalowe i klubowe całego świata ze swoją trasą WE FUNK HARDER TOUR 2024 prezentując na żywo swój charakterystyczny funkowy styl.
Candy Dulfer zapisała się w historii muzyki dzięki nominowanemu do nagrody Grammy debiutanckiemu albumowi Saxuality, którego łączna sprzedaż na całym świecie przekroczyła 2,5 miliona egzemplarzy. Występowała na scenach i nagrywała w studiach z największymi ikonami świata muzyki (takimi jak Prince, Van Morrison, Maceo Parker, Aretha Franklin, Blondie czy Pink Floyd). Jej kilka utworów było numerami 1 list przebojów w Europie, Japonii i USA.
Candy Jest laureatką Edison Jazz Lifetime Achievement Award, najbardziej prestiżowej nagrody muzycznej w Holandii. Jej najnowszy album „We Never Stop”, będący odą do muzycznej żywotności, zebrał entuzjastyczne recenzje zarówno od krytyków, jak i fanów, czego efektem było wspięcie się na sam szczyt amerykańskiej listy przebojów Billboard.
W 2023 roku Candy koncertowała po całych Stanach Zjednoczonych w ramach trasy Dave Koz Summer Horns Tour oraz w Europie wraz ze swoim zespołem.
Artystka nadal prowadzi swój własny program radiowy „Candy’s World” w najpopularniejszej holenderskiej stacji radiowej Sublime FM.
Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom fanów Candy Dulfer zawita w tym roku do Rzeszowa by w Filharmonii zagrać koncert w ramach Muzycznego Festiwalu w Łańcucie.
Dzięki swojej pełnej pasji obecności na scenie, inspirującemu i podnoszącemu na duchu przesłaniu muzycznemu oraz akompaniamentowi najwyższej klasy zespołu, jest gotowa na FUNK HARDER bardziej niż kiedykolwiek.

Koncert, który odbył się 5 kwietnia 2024 roku w Filharmonii Podkarpackiej zaliczymy z pewnością do najważniejszych wydarzeń trwającego 69. sezonu.
Solistą był Janusz Olejniczak, zaliczany do grona najwybitniejszych pianistów, a Orkiestra Filharmonii Podkarpackiej im. Artura Malawskiego w Rzeszowie wystąpiła pod batutą Piotra Kościka, dyrygenta i pianisty urodzonego w Rzeszowie.

Wieczór rozpoczęła romantyczna Uwertura do Snu nocy letniej, skomponowana przez 17-letniego Feliksa Mendelssohna-Bartholdy’ego. Świetne wykonanie tego nastrojowego, lirycznego, chochlikowato lekkiego dzieła, pełnego pięknych melodii, bardzo się publiczności spodobało.

W pierwszej części wieczoru wykonany został jeszcze Koncert fortepianowy G-dur Maurice Ravela. Kompozytor określił to skomponowane w 1931 roku dzieło jako: „...koncert w najściślejszym znaczeniu tego słowa, napisany w duchu koncertów Mozarta i Saint-Säensa. Jestem rzeczywiście zdania, że muzyka koncertu może być wesoła i błyskotliwa; nie musi pretendować do głębi, ani oglądać się za dramatycznymi efektami...”.
Z zachwytem wysłuchaliśmy lekkiej, fantazyjnej i niezwykle efektownej partii solowej w wykonaniu Janusza Olejniczaka. Trzeba także podkreślić, że w tym utworze nie tylko pianista musi być dobrym wirtuozem. Wiele trudnych solówek mają do wykonania także muzycy orkiestrowi. Znakomicie towarzyszyła soliście bardzo dobrze przygotowana i grająca pod batutą Piotra Kościka orkiestra.
Po zakończeniu utworu długo nie milkły brawa. Pianista i dyrygent postanowili powtórzyć na bis pierwszą część Koncertu. Znowu rozległy się gromkie brawa i publiczność powstała z miejsc, domagając się kolejnego bisu.
Janusz Olejniczak wykonał jeszcze dwa utwory Fryderyka Chopina: Mazurek a-moll op. 17 nr 4 oraz Scherzo b-mol op. 31. Publiczność znowu zerwała się z miejsc, aby podziękować Mistrzowi za cudowne kreacje.

Drugą część piątkowego koncertu wypełniła VII Symfonia d-moll op. 70 Antonina Dvořáka. Dzieło zostało napisane w 1884 roku na prośbę Londyńskiego Towarzystwa Filharmonicznego, które nadało kompozytorowi godność honorowego członka. Otakar Šourek, wybitny znawca twórczości Dvořáka napisał: „Jego twórcza wypowiedź wznosi się w tej Symfonii na wyżyny, jakich w takiej sile, wielkości symfonicznej koncepcji i formy nigdy przedtem nie osiągnął”. W Rzeszowie publiczność mogła zachwycać się urodą VII Symfonii, bo świetnie została wykonana przez Orkiestrę pod batutą Piotra Kościka, o czym najlepiej świadczyły długie i gorące brawa po zakończeniu dzieła.
Po krótkiej relacji zapraszam na spotkanie z panem Piotrem Kościkiem, który znany jest rzeszowskim melomanom jako pianista, a w roli dyrygenta wystąpił u nas po raz pierwszy.

Czy ten wspaniały dla publiczności i jednocześnie bardzo wymagający dla wykonawców program koncertu, to Pana pomysł?
        - Program koncertu był moim pomysłem, a powstawał wokół Koncertu fortepianowego G - dur Ravela. Pragnąłem, aby podczas mojego debiutu w roli dyrygenta w Rzeszowie wystąpił Maestro Janusz Olejniczak, który z kolei bardzo chciał wykonać ten utwór. Poznaliśmy się podczas występów na festiwalach chopinowskich w Austrii, byliśmy razem w Chinach i graliśmy na inauguracji Festiwalu Chopinowskiego w Xinghai Concert Hall w Guangzhou. W tym koncercie wystąpiło także kilku znanych chińskich pianistów, a wśród nich Yundi Li. Podczas tego tournée zaprzyjaźniliśmy się z Maestro Januszem Olejniczakiem.
        Pomyślałem, że przed Koncertem Ravela świetnie zabrzmi Uwertura „Sen nocy letniej” Mendelssohna, ponieważ jest to także utwór wirtuozowski, o bardzo przejrzystej fakturze i wyjątkowych liniach melodycznych, pełen efektów muzyczno-obrazowych. Jest to także, podobnie jak Koncert Ravela, popisowy utwór dla orkiestry - zarówno dla sekcji smyczków, jak dla instrumentów dętych. Chciałem, aby utwory w pierwszej części wieczoru były na wielu płaszczyznach do siebie zbliżone.
        Z kolei VII Symfonia Dvořáka skierowana jest do ludzi szukających głębszego przekazu, to utwór o niezwykłej intensywności od pierwszej do ostatniej części.

Janusz Olejniczak - fortepian i Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Podkarpackiej i. Artura Malawskiego w Rzeszowie pod batuta Piotra Kościka podczas koncertu 5 kwietnia 2024 roku, fot. Filharmonia Podkarpacka

Wielu rzeszowskich melomanów doskonale pamięta Pana występy w Filharmonii Podkarpackiej, bo grał Pan tutaj jako uczeń Zespołu Szkół Muzycznych nr 2 im. Wojciecha Kilara w Rzeszowie w klasie fortepianu pani Żanny Parchomowskiej, a później jako student i rozpoczynający karierę pianistyczną utalentowany pianista. Czy wtedy już myślał Pan o studiach dyrygenckich?
        - Pomysł powstał dopiero w 2018 roku. Byłem już po studiach magisterskich w klasie fortepianu prof. Olega Maisenberga w Univesität fűr Musik und darsteinllende Kunst w Wiedniu, a później ukończyłem studia podyplomowe u prof. Eliso Virsaladze w Scoula di Musica di Fiesole we Florencji.
        Doskonale wtedy wiedziałem, że całe życie będę doskonalił swoje umiejętności jako pianista i poszerzał swój repertuar. Profesor Eliso Virsaladze była dla mnie tak ogromnym autorytetem, że nie wyobrażałem sobie dalszych studiów u innego pedagoga. Pomyślałem wtedy o dyrygenturze, ponieważ przekonałem się, że te dwa kierunki są bardzo do siebie zbliżone. Grający utwory kameralne pianiści pełnią role dyrygentów, a nuty partii fortepianu zawierają również głosy innych instrumentów.
        Byłem przekonany, że studiując dyrygenturę, rozwinę swoje umiejętności zarówno jako pianista, jak i dyrygent. Dlatego studiowałem dyrygenturę w szwajcarskiej Zücher Hochschule der Künste w klasie prof. Iwana Wassilevsiego.

Uda się Panu łączyć te dwa nurty? Oba wymagają nieustannej pracy.
        - Zgadzam się z tym. Mam podzielność uwagi podczas działań, które odbywają się w czasie rzeczywistym. Wolę się jednak skupić na jednym projekcie, niż na mieszance – recital, kameralistyka, koncert z orkiestrą czy dyrygowanie. Dlatego w moim kalendarzu planuję czas, kiedy mam więcej koncertów, którymi dyryguję, a potem skupiam się na koncertach, podczas występuję jako pianista.
Na przykład pod koniec tego roku będę grał recitale chopinowskie w Litwie, Włoszech, w Austrii oraz w Polsce. Od stycznia planuję skupić się na projektach dyrygenckich.

Angielski dyrygent i profesor Douglas Bostock pod wrażeniem Pana umiejętności dyrygenckich napisał: „Piotr Kościk to dyrygent o ogromnej wrażliwości, jasnej koncepcji i naturalnej łatwości przekazywania orkiestrze swoich intencji muzycznych”. Kiedy to było?
        - Bodajże dwa lata temu podczas kursów mistrzowskich, gdzie miałem okazję dyrygować bardzo dobrą Southwest German Chamber Orchestra (Południowo-Zachodnia Niemiecka Orkiestra Kameralna). Douglas Bostock był jednym z profesorów podczas tych kursów, a na co dzień jest profesorem w jednym z angielskich uniwersytetów oraz prowadzi orkiestry w Niemczech i Szwajcarii.
        Już podczas studiów dyrygenckich uczestniczyłem w wielu kursach, bo chciałem bardzo szybko dowiedzieć się jak najwięcej na temat dyrygentury z wielu źródeł (szkoła angielska, szwajcarska, fińska) i będąc u różnych dyrygentów z tych państw wiele się nauczyłem.

Bardzo ciekawa jest praca dyrygenta, ale jest to wielkie wyzwanie, bo za każdym razem staje Pan przed innym zespołem, z innym repertuarem, z solistami grającymi na różnych instrumentach. Trzeba solidnie przygotować się do każdego koncertu i od początku nawiązać z muzykami dobry kontakt…
        - Ta profesja jest bardzo wymagająca. Ma swoje plusy i minusy. Nad nowym programem możemy rozpocząć pracę w dowolnych warunkach - potrzebujemy tylko czasu, partytury i ołówka. Nie wytwarzamy żadnych dźwięków i nie przeszkadzamy nikomu. Możemy pracować w dowolnym czasie, w domu, w parku, w samolocie… Niestety, często otrzymujemy programy dość późno i trzeba pracować szybko. W każdej partyturze jest wiele informacji i dokładne zapoznanie się z nimi wymaga więcej czasu niż zazwyczaj dyrygent ma.
        W kolejnej fazie przygotowań pracujemy z zespołem - dołączamy do muzyków. Jesteśmy na prawach gościa, muzyka rotacyjnego, który po koncercie wyjedzie. Bardzo ważna jest umiejętność współpracy z nowo poznanym zespołem i wzajemna empatia. Z pewnością łatwiej pracować dyrygentowi, który wcześniej był muzykiem, bo wtedy łatwiej zrozumieć problemy siedzącego przed nami zespołu.
        Kiedyś często zdarzało się, że bardzo dobrzy dyrygenci mieli podczas prób wyłącznie wymagania i często swoimi reakcjami oraz sposobem bycia sprawiali, że atmosfera nie była dobra. To wykluczało możliwość dobrej współpracy i bezstresowego, naturalnego muzykowania.
        Mamy zrobić wszystko, co ma na celu osiągnięcie zamierzonej przez nas interpretacji i przy jak najlepszej współpracy z zespołem, bez której nie da się stworzyć pięknych interpretacji podczas koncertu.

Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Podkarpackiej im. Artura Malawskiego w Rzeszowie dyryguje Piotr Kościk, fot. Filharmonia Podkarpacka

Zna Pan większość muzyków Orkiestry Filharmonii Podkarpackiej, bo już kiedyś towarzyszyli Panu podczas koncertów. Rodzice Pana są także muzykami, a Mama jest skrzypaczką i członkiem tego zespołu. Czy to jest komfortowa sytuacje?
         - Dyrygowałem orkiestrą, której członków znam prawie od zawsze, ponieważ bywałem w tej instytucji od najmłodszych lat, zanim jeszcze zacząłem interesować się muzyką. Będąc małym chłopcem, przychodziłem do filharmonii z rodzicami często, kiedy potrzebowali ćwiczyć. Ja zajmowałem się wtedy swoimi sprawami, bawiłem się cicho, ale cały czas muzyka mnie otaczała. Często także zabierali mnie na koncerty, ponieważ nie mieli mnie z kim zostawić w domu. Przechodziłem przez salę kameralną i siadałem na schodach w dużej sali, aby wysłuchać koncertu. To było dla rodziców bardzo praktyczne rozwiązanie, a dla mnie bardzo dobre preludium do rozpoczęcia edukacji muzycznej. Później wracałem często do sali koncertowej jako pianista. Na początku były to koncerty szkolne, które również były organizowane w sali Filharmonii Podkarpackiej, a później występowałem jako solista z Orkiestrą. Dla mnie zawsze były to bardzo ważne wydarzenia.
         Teraz, kiedy powróciłem tu jako dyrygent, czułem adrenalinę podczas prób i koncertu. Solidnie przygotowałem się do prób i starałem się pracować z orkiestrą najlepiej, jak potrafię. Chcę podkreślić, że zostałem przez muzyków bardzo życzliwie przyjęty i współpraca podczas prób oraz w czasie koncertu była naprawdę dobra.
         Podczas jednego z międzynarodowych kursów dyrygenckich profesor z Danii powiedział mi, że prawie zawsze, kiedy po raz pierwszy stanę z batutą przed orkiestrą, znajdą się osoby, które od pierwszego dnia nie będą chciały współpracować i będą kontrować pomysły dyrygenta na różne sposoby - mimiką lub postawą. Podkreślał, że trzeba bardzo szybko te osoby znaleźć i nie wchodzić z nimi w żadne dyskursy - po prostu wyłączyć sygnały od nich płynące, a skupić się na muzykach, którzy od samego początku będą okazywali wolę i chęć współpracy.
         Chcę podkreślić, że pracując z Orkiestrą Filharmonii Podkarpackiej nie musiałem z tych rad korzystać, nie było osób, których wzroku musiałbym unikać.

Podczas studiów pianistycznych i dyrygenckich z powodzeniem uczestniczył Pan w konkursach. Które miały wpływ na Pana karierę?
         - Zdecydowanie był to międzynarodowy konkurs pianistyczny w Holandii. Otrzymałem wtedy II nagrodę, a jako laureat otrzymałem także nagrodę w postaci tournée z Holenderską Symfoniczną Orkiestrą Narodową i graliśmy koncerty w pięknych, dużych salach.
         Podczas drugiego etapu tego konkursu podeszła do mnie jedna z jurorek i zapytała, czy nie myślałem o tym, żeby zostać dyrygentem. W pierwszej chwili pomyślałem, że nie spodobał się pani profesor mój występ, ale stwierdziła, iż spodobało się jej bardzo strukturalne podejście do utworów, klarowna forma, pewne i logiczne tempa oraz wynikające z siebie następstwa w utworze. Wtedy nawet nie pomyślałem o drugim kierunku studiów, ale dziesięć lat po tym konkursie zacząłem studiować dyrygenturę.

Piotr Kościk dyryguje Orkiestrą Filharmonii Podkarpackiej im. Artura Malawskiego w Rzeszowie (koncert 5 kwietnia 2024 r.), fot. Filharmonia Podkarpacka

Po ukończeniu nauki w Zespole Szkół Muzycznych nr 2 im. Wojciecha Kilara w Rzeszowie w klasie fortepianu Żanny Parchomowskiej rozpoczął Pan studia w Wiedniu i tam Pan zamieszkał.
         - Po ukończeniu nauki w szkole muzycznej II stopnia i po zdaniu matury w Rzeszowie przeprowadziłem się do Austrii, bo zostałem przyjęty na studia pianistyczne w Universität für Musik und darstellende Kunst w Wiedniu i od 2006 roku tam mieszkam. Na studia we Florencji i później w Zurychu dojeżdżałem. Wiedeń jest w centrum Europy i są stamtąd bardzo dobre połącznia lotnicze i kolejowe w różnych kierunkach.
         Wiedeń jest w połowie drogi z Florencji do Rzeszowa, podobnie jak z Zurychu do Rzeszowa. Bardzo dobre są z Wiednia połączenia do większości miast, w których koncertuję (najczęściej we Włoszech, Niemczech i Austrii). Dobre położenie i jakość życia w tym mieście sprawiają, że nie chcę się nigdzie przeprowadzać.

Od kilkunastu lat jest Pan członkiem zarządu międzynarodowego towarzystwa Chopinowskiego w Wiedniu (The International Federation of Chopin Societies) .
         - W 2008 roku zostałem najmłodszym członkiem tego towarzystwa, a wprowadził mnie mój przyjaciel dr Theodor Kanitzer, który bardzo mi pomógł, umożliwiając występy na wielu festiwalach chopinowskich w całej Europie. Razem planujemy różne wydarzenia – między innymi festiwal chopinowski, który odbywa się corocznie w Dolnej Austrii, organizujemy koncerty w Wiedniu, ukazują się różne publikacje, organizujemy seminaria i zjazdy Federacji oraz towarzystw chopinowskich. Ta działalność sprawia mi wiele satysfakcji.

Gratuluję znakomitego debiutu w Rzeszowie w roli dyrygenta i mam nadzieję, że będzie Pan do nas wracał i jako pianista, i jako dyrygent.
         - Mam również taką nadzieję. Z ogromną przyjemnością koncertuję w Polsce, a szczególnie w Rzeszowie. Dziękuję pani za obecność na koncercie oraz za rozmowę.

Zofia Stopińska

25 MAJA 2024r., sobota, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ANDREA MOTIS – śpiew, trąbka

ZÉ LUIS NASCIMENTO – instrumenty perkusyjne
CHRISTOPHER MALLINGER – skrzypce

Koszt udziału: 100 zł

Andrea Motis to hiszpańska wokalistka i trębaczka z Barcelony , która śpiewa po katalońsku, hiszpańsku, portugalsku i angielsku.
Artystka współpracowała dotychczas z tak wspaniałymi Artystami jak Quincy Jones, Yo-Yo Ma, Omara Portuondo, Milton Nascimento, WDR Big Band, Gil Goldstein czy Scott Hamilton. Jej ciągłe doskonalenie się i wielki talent sprawiły, że stała się najpopularniejszą artystką jazzową w Hiszpanii i jedną z najpopularniejszych artystek uprawiających ten gatunek w Europie. Regularnie koncertuje na całym świecie. Występowała już na wielu największych scenach (m.in. Tokyo Jazz Festival, Jazz at Lincoln Center, Jazz a Vienne, Blue Note Japan, Auditorio Nacional de Música de Madrid, czy Palau de la Música de Barcelona, a w Polsce m.in w gdańskiej Filharmonii Bałtyckiej w ramach Siesta Festival oraz w poznańskiej Auli UAM.
Od siódmego roku życia Andrea Motis kształciła się w Miejskiej Szkole Muzycznej w Sant Andreu, dzielnicy Barcelony, stając się tam wiodącą trębaczką. W 2007 roku w wieku dwunastu lat rozpoczęła współpracę z zespołem Sant Andreu Jazz Band, prowadzonym przez pedagoga i muzyka Joana Chamorro.
W 2010 roku, w wieku piętnastu lat, Andrea nagrała płytę ze standardami jazzowymi „Joan Chamorro presents Andrea Motis”, a już dwa lata później ukazał się jej drugi album „Feeling Good, który znacząco wpłynął na wzrost popularności artystki. Kolejne dwie płyty, „Emotional Dance” i „Do outro lado do azul” powstały we współpracy z kultowymi wytwórniami jazzowymi – Impulse! oraz Verve. Kolejny album „Colours and shadows” został nagrany wraz z WDR Big Band, a kolejne fonograficzne dziecko Andrei, wydany w 2022 roku album „Loopholes” stanowił ekscytującą zmianę stylistyczną oraz zwrot w kierunku elektrycznego jazzu, funku oraz neo-soulu.
Po takich wcześniejszych doświadczeniach z większymi składami muzyków Andrea Motis w ramach projektu Temblor aktualnie odkrywa inne brzmienie w nowej bardziej intymnej formule trio. Artystka zdradza – „chciałam poznać bardziej kameralne, być może bardziej surowe , mniej ekstrawertyczne klimaty, w których dałabym przestrzeń moim własnym kompozycjom, z przesłaniem, które, mam nadzieję, będzie wyjątkowe również w warstwie tekstowej”. Andrea inspiruje się długą tradycją anglosaskich piosenkarzy i autorów tekstów, ale także piosenkami o korzeniach latynoamerykańskich. W tym roku po raz pierwszy w Polsce zobaczymy ją na żywo w trio.
Widownię Filharmonii Podkarpackiej w wiosenny wieczór 25 maja otulą ciepłe dźwięki instrumentów perkusyjnych Zé Luisa Nascimento i skrzypiec Christophera Mallingera, które będą pięknie dopełniały miłą barwę głosu Artystki.

24 MAJA 2024r., piątek, godz. 19:00
SALA BALOWA MUZEUM ZAMKU W ŁAŃCUCIE

PIOTR GAWEŁ – poeta
WŁODEK PAWLIK TRIO W SKŁADZIE:
WŁODEK PAWLIK – fortepian
DAMIAN KOSTKA – kontrabas
CEZARY KONRAD – perkusja

MAREK BAŁATA – wokal
NATALIA WILK – wokal

MAREK ZAJĄC – słowo

Koszt udziału: 100 zł

Spektakl „Urodziny – Raz jeszcze ” to spektakl wierszy Piotra Gawła w połączeniu z muzyką wybitnych kompozytorów Włodka Pawlika i Michała Lorenca. Reżyserem jest Konrad Smuga. „Odkryłem utwory dojrzałe, bogate w skojarzenia. Wyrafinowane w treści i formie. Bardzo osobiste, ale i współczesne” – podkreśla Pawlik, znakomity kompozytor i pianista jazzowy, laureat nagrody Grammy.
Utwory poznamy już 24 Maja o godzinie 19:00 na Festiwalu w Łańcucie . Będzie to zarazem premiera rozszerzonego pierwszego poetyckiego tomiku Piotra Gawła. Niezwykła jest jego historia.
„Te wiersze miały na zawsze pozostać nieznane, nieodkryte – przyznaje autor, który w latach 80. na Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie miał zaśpiewać piosenkę Kolejkowa republika z własnym tekstem i muzyką. Ostro zaingerowała jednak komunistyczna cenzura – żądając zmiany treści i tytułu na… Kolejkowa Ameryka.
„Wyszedłem na scenę i zaśpiewałem oryginalny tekst – opowiada Gaweł. – Zostałem zdyskwalifikowany, dostałem zakaz publikacji i występów. Po tym wszystkim postanowiłem pisać wyłącznie do szuflady, już zawsze tylko dla siebie. Wiersze notowałem na kartkach, karteczkach, rachunkach. I tak trwało to kilkadziesiąt lat. Czasem jednak człowiek dochodzi w życiu do ściany i szuka światełka wskazującego wyjście. Dla mnie tym światełkiem okazały się wiersze, które kilka miesięcy temu odszukałem, przepisałem, napisałem nowe i zdecydowałem się pokazać przyjaciołom, a potem Włodkowi Pawlikowi i Michałowi Lorencowi”.
„Piotra Gawła znam jako specjalistę w dziedzinie mediów, inicjatora i organizatora wydarzeń artystycznych, dlatego przedstawienie mi swoich wierszy uznałem za wielki dowód zaufania – mówi Lorenc, który napisał muzykę do utworu Modlitwa. – Wiersze te w sugestywny sposób opisują zmaganie z trudną rzeczywistością żonglowaną przez wielkiego demiurga, który pozostaje nieczuły na prośby i modlitwy. Ale Jest. I w tym tkwi największa głębia muzycznej inspiracji”.
Podobnie było w przypadku Pawlika: „Moje spotkanie z Piotrem było nieoczywiste. Nie słyszałem o nim wcześniej – ani jako człowieku, ani tym bardziej jako poecie. Tym większe było moje zaskoczenie, gdy dostałem do przeczytania jego wiersze. Od razu trafiły do mojej duszy, wnętrza i natury” –zaznacza kompozytor.
„Jestem wdzięczny przyjaciołom, którzy zachęcili mnie do wydania wierszy – mówi Gaweł. – Olbrzymia wdzięczność należy się też Włodkowi Pawlikowi i Michałowi Lorencowi, którzy pisząc muzykę dali kawałek siebie. Dali talent i autorytet, kredyt zaufania i wsparcia”
Tytuł spektaklu słowno-muzycznego ma podwójne znaczenie. Po pierwsze jak wyjaśnia Gaweł – w jego przypadku chodzi nie tylko o „urodziny fizyczne, ale też ponowne urodziny przez lata zakrytej części mojej osobowości. Tej trudniejszej i wrażliwszej, która miała pozostać nieodkryta”. Po drugie autor rok temu cudem przeżył zamach na swoje życie, został uderzony nożem w środku dnia na warszawskim Placu Politechniki.
Reżyser spektaklu, Konrad Smuga, podkreśla: „Nie spodziewałem się, że w Piotrze, którego od lat znam jako menedżera – jest tyle poetyckości. Jego utwory nie są oderwane od namacalnego konkretu życia, ale płynnie przechodzą w świat duchowych doświadczeń i głębokich emocji. Jednocześnie w głowie czytelnika układają i porządkują rzeczy najważniejsze i skomplikowane – jak relacje z innymi, miłość i cierpienie, dobro i zło, sens istnienia”.
Podczas spektaklu wiersze do muzyki recytować będzie sam autor. Kilka zaśpiewają Marek Bałata oraz Natalia Wilk . Towarzyszyć im będą wybitni instrumentaliści z Włodek Pawlik Trio (Włodek Pawlik – fortepian, Damian Kostka – kontrabas, Cezary Konrad – perkusja) . Autorem muzyki do utworu o Ukrainie jest Angelika Górny.
Pierwsze wykonanie większości utworów odbyło się 27 października 2022 w Warszawie w Teatrze Narodowym – Scenie im. Jerzego Grzegorzewskiego przy ul. Wierzbowej. Zostało zarejestrowane i wyemitowane przez TVP Kultura i jest dostępne na stronie youtube.pl – piotrgawelwiersze
Wiersze są dostępne na stronie: wiersze.piotrgawel.pl
https://www.polsatnews.pl/wiadomosc/2022-11-02/premiera-spektaklu-urodziny-dzielo-na-podstawie-poezji-piotra-gawla/?ref=kafle
https://kultura.onet.pl/teatr/piotr-gawel-placilem-cene-tego-ze-chcialem-byc-wolnym-czlowiekiem/039v1ye

Włodek Pawlik (ur. 1958) – światowej sławy pianista i kompozytor, jedyny laureat nagrody GRAMMY w historii polskiego jazzu za płytę „Night in Calisia” w kategorii „The Best Jazz Large Ensemble”(Los Angeles 2014). Jego albumy osiągają na rynku status złotych płyt. W roku 2024 mija 10.rocznica otrzymania Nagrody Grammy. Pawlik jest absolwentem klasy fortepianu prof. Barbary Hesse-Bukowskiej w Akademii Muzycznej im, F.Chopina w Warszawie, a także Wydziału Jazzu na Hochschule fur Musik w Hamburgu. W roku 2023 otrzymał z rąk Prezydenta RP tytuł Profesora. Pracuje na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina, gdzie prowadzi wykłady z improwizacji jazzowej. W jego dorobku znajduje się 45 autorskich płyt, szereg dzieł muzyki filmowej, kompozycji orkiestrowych, muzyki do baletu, opery i utworów wokalnych, charakteryzujących się unikalną, oryginalną umiejętnością syntezy różnych gatunków muzycznych.
Wśród wielkiej ilości nagród i odznaczeń artysty wymienić wypada:
Odznaczenie Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski,
Odznaczenie Złotym medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”.
Honorowe Obywatelstwo Miasta Kalisza oraz Miasta – Ogrodu Podkowy Leśnej.
„Koryfeusz” Muzyki Polskiej w kategorii „Osobowość Roku 2014”.
Nagroda „Anioł Jazzu” (Lotos Jazz Festiwal);
Artysta Roku 2014 wg Jazz Forum
Laureat nagrody polskiego przemysłu muzycznego „Fryderyk”
Współpracował m. in. z tak wybitnymi muzykami jak :Randy Brecker, Mike Stern, Arturo Sandowal, Billy Hart, Tom Kennedy. Z najnowszych wydarzeń: w roku 2021 Artysta otrzymał nominację do 23.Polskich Nagród Filmowych – Orły, za muzykę do filmu Małgorzaty Imielskiej „Wszystko dla mojej matki”. W 2021 również powstały trzy projekty kompozytorskie Pawlika – „Baczyński 100” wydany na płycie CD -Premiera -marzec 2022, „Norwid/ Pawlik” – realizacja dla TVP .W roku 2021 i 2023 zrealizowal zamówienia kompozytorskie tworząc dwa cykle pieśni do poezji Zbigniewa Herberta i Bolesława Leśmiana, które wykonał premierowo wraz z wybitnym śpiewakiem Robertem Gierlachem – baryton. W roku 2022 w Teatrze Muzycznym w Poznaniu miała miejsce premiera musicalu „Irena” opisującego dzieje życia Ireny Sendlerowej. Spektakl ten miał mieć premierę w 2021 roku w Nowym Jorku jednak z powodu pandemii nie udało się go zrealizować.
W 2023 roku ukazała się na rynku płyta „Pawlik & Pawlik Duo” nagrana wraz z synem Łukaszem – wiolonczelistą, prezentowana m.in na koncertach w Niemczech.
www.wlodekpawlik.com

Damian Kostka to utalentowany polski kontrabasista i basista młodego pokolenia wielokrotnie nagradzany na prestiżowych konkursach w Polsce i za granicą.
Na swoim koncie ma współpracę z wieloma artystami, m. in. Stanley Jordan, Chico Freeman, Vinx De Jon Parrette, Jean Luc Ponty, Sarah McKenzie, Michael Rabinowitz, Leszek Możdżer. Na stałe współpracuje z Włodek Pawlik Trio, z duetem Skalpel oraz zespołem Weezdob Collective.
Jest również wykładowcą kontrabasu i gitary basowej na Wydziale Jazzu i Muzyki Estradowej Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu.

Cezary Konrad -perkusista, pianista, kompozytor, aranżer. Absolwent Akademii Muzycznej im. F. Chopina w klasie prof. Edward Iwickiego i prof. Stanisława Skoczyńskiego.
Od 1990 roku rozpoczął profesjonalną karierę na polskiej scenie jazzowej. Współpracował niemal ze wszystkimi najważniejszymi muzykami jazzowymi w Polsce m.in. Zbigniewem Namysłowskim, Jarosławem Śmietaną, Tomaszem Stańko, Leszkiem Możdżerem, Wojciechem Karolakiem, Andrzejem Kurylewiczem, Krzesimirem Dębskim, Anną Marią Jopek, Markiem Napiórkowskim, Krzysztofem Herdzinem, Henrykiem Miśkiewiczem, Piotrem Baronem, Piotrem Wojtasikiem, Krzysztofem Ścierańskim, Adamem Bałdychem.
Niezwykle ważnym wątkiem w biografii Cezarego Konrada jest jego współpraca z Włodkiem Pawlikiem, z którym tworzy, wraz ze zmieniającymi się kontrabasistami, od ponad 30 lat legendarną formację „Włodek Pawlik Trio”, mającą na swym koncie setki koncertów w kraju jak też na całym świecie oraz nagranie wielu albumów płytowych. W 2014 r. uczestniczył w nagraniu albumu z muzyką W. Pawlika -„Night in Calisia”, który został uhonorowany nagrodą Grammy. Przez wiele lat był liderem własnych zespołów, z którymi nagrał trzy albumy: „Meeting in Kraków”- 1995; „One mirror..many reflections”- 2000; „On Classical”- 2015.Jako muzyk sesyjny, wziął udział w nagraniu ponad 150 płyt.
Jest laureatem nagrody „Mateusza” programu III Polskiego Radia (1993) oraz Stypendium im. Krzysztofa Komedy (1993). W latach 1992- 2016 nieprzerwanie wybierany najlepszym perkusistą jazzowym w plebiscycie Jazz Top, miesięcznika Jazz Forum. W latach 2006-2009 wybrany najlepszym perkusistą Jazz/Latin/funk wg. czytelników miesięcznika Top Drummer. W 2014 r. zdobył nagrodę „Eugeniusza”, dla najlepszego perkusisty Jazz/ Fusion, a w 2018 r. Polską Nagrodę Perkusyjną w magazynie ,,Perkusista”. Cezary Konrad współpracował z wielkimi gwiazdami światowego jazzu m.in. Pat Metheny, Randy Brecker, Mike Stern, Gregory Porter, Arturo Sandoval, Maria Schneider, Didier Lockwood, Jim Beard, Gary Husband, Mino Cinelu, Karrin Allyson, Joe de Franco, Mike Richmond, Deborah Brown. Od 2017 r. pracuje jako wykładowca na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie, na Wydziale Jazzu i Muzyki Estradowej.

MAREK BAŁATA – czołowy polski wokalista jazzowy. Wykonuje głównie swoje oryginalne kompozycje, transkrypcje utworów F.Chopina i wariacje na bazie poezji.
Występował w musicalowej adaptacji Jana Szurmieja powieści I.B. Singera „Sztukmistrz z Lublina” w Teatrach Warszawy i Wrocławia, oraz niemieckojęzycznej wersji ( Der Zauberer von Lublin ) w Niemczech i Austrii. Również w adaptacji „Krwawe Gody” (wg. F.G.Lorca) w Teatrze Polskim we Wrocławiu oraz w adaptacji Anny Kękuś „Dzieje Grzechu” wg. S.Żeromskiego w Teatrze Capitol.
W 1996 założył oryginalny międzynarodowy zespół „CANTABILE IN JAZZ” w którym występowały wybitne wokalistki Urszula Dudziak, Michele Hendricks, Judy Niemack, oraz basiści Mariusz Bogdanowicz, Adam Skrzypek i Anthony Jackson…
Jego inny projekt to TRILOGY czyli Art Lande (USA), Gunter Wehinger (A) i Marek Bałata (PL). Firma Gowi wydała CD Live „TRILOGY” a zespół odbył w 1999 r. trasę koncertową po USA z gościnnym udziałem Paula McCandlessa w sławnym klubie Yoshi’s w Oakland.
Wielokrotnie śpiewał w oratoriach MIŁOSIERDZIE BOŻE, WOŁA NAS PAN, A KTO SIĘ ODDA W RADOŚĆ czy transkrypcjach np. MISA CIOLLA a także w widowiskach Romana Kołakowskiego czy Olgierda Łukaszewicza w kraju oraz USA i Kanadzie.
Marek Bałata koncertował z takimi nazwiskami jazzu jak między innymi: Billy Hart, Steve Davis, Ernie Adams, Ronnie Burrage, Frank Lacy, Peter Madsen, Jeanfrancois Prins, Jack Van Poll, Andy Manndorff, Joris Teepe, John Betsch i niemal wszystkimi najwybitniejszymi artystami polskimi z J.P.Wróblewskim, A.Dutkiewiczem, Z.Namysłowskim, K.Jonkiszem, H.Miśkiewiczem, A.Jagodzińskim, P.Wojtasikiem, Z.Czwojdą, J.Pilchem, K.Ścierańskim i Wł.Pawlikiem na czele … Koncertował w Europie z austriackim quartetem SONGLINES oraz KLEZMOKUM i KLEZ EDGE z leaderem Burtonem Greene.
Jego wyjątkowe produkcje to koncert NIEMEN-WSPOMNIENIE oraz MAŁA MSZA ORGANOWA J.HAYDNA w oprac. Tadeusza Leśniaka, PIEŚNI EUCHARYSTYCZNE W NOWYM BRZMIENIU i ZA TĘ WOLNOŚĆ – pieśni patriotyczne w aranżacji Adama Niedzielina.
Okazjonalnie, prezentuje ŚPIEWOBRAZY – koncert multimedialny z projekcją autorskiego video, w popularnym duecie IMPROMPTUS z Dominikiem Wanią, gdzie dominuje poezja różnych autorów oraz wariacje na temat klasyki i własne kompozycje.
Od wielu lat współpracuje z Włodkiem Pawlikiem, śpiewając w jego wyjątkowych koncertach – IWASZKIEWICZ-STRUNY NA ZIEMI, ZAGAJEWSKI-MÓW SPOKOJNIEJ, MYŚLĄC OJCZYZNA, NORWID, BACZYŃSKI 100.
Otrzymał wiele nagród i tytułów, m.inn. GLORIA ARTIS, PROMETEUSZ, ZASŁUŻONY dla WROCŁAWIA, Nagroda Marszałka woj.Podkarpackiego W.Ortyla ZNAK KULTURY…
16-razy zwyciężał w corocznym plebiscycie JAZZ TOP, pisma Jazz Forum w kategorii Wokalista Jazzowy.
Występował na scenach Europy, Kanady, USA , Indonezji i Japonii.

KONCERT SYMFONICZNY

AB 12 kwietnia 2024r., piątek, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
MARIA BAZOU – dyrygent
ORIANA MASTERNAK – skrzypce

W programie:
O. Bazos – Fantasia (A Struggle for Life)
M. Bruch – I Koncert skrzypcowy g – moll op. 26
W. A. Mozart- Symfonia nr 39 Es – dur KV 543

Fantasia (A Struggle for Life) autorstwa Orestisa Bazosa, to szczególny utwór napisany w 2023 roku, który – jak wyjaśnia kompozytor – „jest jedną z kompozycji zrodzonych z nieoczekiwanych przeżyć związanych z chorobą, która wstrząsnęła moim życiem pod koniec 2022 roku, i walki, którą toczę do dziś. Dedykuję Fantazję wszystkim osobom, które w nadziei na zwycięstwo prowadzą codzienną walkę z nowotworem”. Chwytające za serce melodie popłyną z utworu M. Brucha (1838 – 1920). Za najdoskonalszy „instrument”, dający możliwość wyrażania szerokiej gamy emocji, uważał kompozytor głos ludzki, stąd znacząca ilość dzieł wokalnych i wokalno – instrumentalnych w jego spuściźnie twórczej. Nieśmiertelną sławę przyniósł mu jednak utwór instrumentalny – I Koncert skrzypcowy g- moll. Melodyczne bogactwo łączy się w nim z iskrą wirtuozerii, tworząc romantyczny krajobraz muzyczny. Majestatyczny wstęp Symfonii Es – dur KV 543 nr 39 W.A. Mozarta (1756 – 1791) rozpocznie cześć drugą wieczoru. To pierwsza z tryptyku ostatnich symfonii Mozarta, napisanych na trzy lata przed śmiercią kompozytora, latem 1778 roku. Dzieła te stanowią koronę muzyki symfonicznej wielkiego klasyka wiedeńskiego. Symfonia Es – dur, nie zdradza jednak stanu ducha walczącego z przeciwnościami losu Mozarta. To dzieło doskonałe pod względem formy i techniki – pełne finezji, elegancji, emanujące energią i radością życia.

Maria Bazou urodzona w Atenach w 1999 roku. Ukończyła studia dyrygentury chóralnej, fortepianu, klarnetu i Fugi, z wyróżnieniem w Konserwatorium Katerina Maska w Atenach. W 2022 roku podjęła studia licencjackie z dyrygentury symfonicznej w klasie prof. dr hab. Rafała Jacka Delekty w Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie. Równolegle studiuje dyrygenturę symfoniczną
w Konserwatorium Ateńskim w klasie Michalis Economou oraz na kompozycję
w Konserwatorium Katerina Maska w klasie Orestisa Bazos. Jest również studentką ostatniego roku na Wydziale Muzycznym w Uniwersytecie Narodowym im. Kapodistriasa w Atenach. Studiuje również muzykologię. Dyrygowała wieloma orkiestrami w całej Europie(Grecka Orkiestra Symfoniczna Radia, Orkiestra Symfoniczna AMKP, Orkiestra Akademii Beethovenowskiej Krakow, CIVIS Youth Symphony Orchestra Marseille, Sächsische Kirchenchorwerk Orchestra, Hohenstein-Ernstthal, Athens Philarmonia Orchestra, City of Athens Symphony Orchestra, City of Thessaloniki Symphony Orchestra, Filii Notas Orchestra, Thessaloniki State Conservatory Youth Symphony Orchestra).Brała czynny udział
w wielu klasach mistrzowskich. W wieku 19 lat założyła orkiestrę symfoniczną i chór „Filii Notas” w Atenach, składające się z grupy młodych, utalentowanych artystów, skupionych głównie na repertuarze klasycznym. Na sezon 2023-2024 otrzymała Stypendium Funduszu Własnego Akademii Muzycnza im Krzystofa Pendereckiego w Krakowie w zakresie dyrygentury orkiestrowej. Jest laureatką stypendium “Ku czci Theodora Antoniou” umożliwiające 5-letnie studiowanie dyrygentury symfonicznej
w Konserwatorium Ateńskim. W marcu 2023 roku zdobyła II nagrodę oraz Nagrodę Orkiestry w IV Ogólnopolski Konkurs Studentów Dyrygentury im. Adama Kopycińskiego. W lipcu 2023 roku zdobyła II nagrodę, Nagrodę Orkiestry i Nagrodę Specjalną na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim „Ionel Perlea” w Bukareszcie.

Oriana Masternak (16.06.1986)
Skrzypaczka, kameralistka, profesor Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie, doktor habilitowana sztuk muzycznych. Wielokrotnie nagradzana interpretatorka i badaczka muzyki polskiej, zarówno tej zapomnianej, jak i najnowszej. Artystka regularnie koncertuje jako solistka i, przede wszystkim, jako kameralistka w Azji, obu Amerykach i większości krajów Europy, prezentując wszechstronny repertuar obejmujący arcydzieła wszystkich epok oraz prawykonania utworów jej dedykowanych. Jak podkreślają krytycy, jej grę cechuje „piękny dźwięk, niezwykle bogate barwy, nieskazitelna intonacja, naturalne frazowanie”.
Występowała na takich festiwalach, jak Norfolk Chamber Music Festival (USA), FestivalPablo Casals (Prades), Mozartiade (Augsburg), Kalkalpen Festival (Grossraming), Pacific Music Festival (Sapporo), 21. Frühling Wiener Festival (Konzerthaus, Wiedeń), Warszawska Jesień czy Sacrum Profanum. W styczniu 2012 roku Oriana występowała w słynnej sali Musikverein w Wiedniu, w listopadzie 2014 roku w Muzeum im. Puszkina w Moskwie, zaś w grudniu 2015 roku w nowojorskiej CarnegieHall. Jesienią 2019 roku została zaproszona do wykonania 13 recitali z muzyką polską w najbardziej prestiżowych salach koncertowych Chin (przy fortepianie Justyna Danczowska). Od 2014 roku Oriana Masternak współtworzy Messages Quartet – zespół specjalizujący się w wykonawstwie polskiej muzyki kameralnej.
Zdobywczyni szeregu nagród na konkursach krajowych i międzynarodowych, m.in. w Bułgarii, Nowym Jorku, Wiedniu, Holandii i we Włoszech oraz w Krakowie i Łodzi. Jest także stypendystką rozmaitych organizacji, m.in. Programu Stypendialnego „Młoda Polska”, Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP, European Chamber Music Academy, Louise Willson Scholarship (Yale University, USA), Pacific Music Festival w Japonii, Instytutu Adama Mickiewicza, firmy Thomastik Infeld, Małopolskiej Fundacji Stypendialnej „Sapere Auso”, Stypendium Twórczego Miasta Krakowa.W 2023 roku została odznaczona Odznaką Honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”, która przyznawana jest osobom wyróżniającym się w tworzeniu, upowszechnianiu i ochronie kultury.

Studiowała w Akademii Muzycznej w Krakowie (dyplom z wyróżnieniem w klasie Prof. Romana Reinera), Koninklijk Conservatorium w Brukseli, European Chamber Music Academy, Yale School of Music oraz w Universität für Musik und darstellende Kunst w Wiedniu. Do jej artystycznych mistrzów należą Johannes Meissl, Katalin Sebestyen, Małgorzata Skorupa, Magdalena Szczepanowska oraz Tokyo Quartet.
W 2014 r. nakładem wydawnictwa Akademii Muzycznej w Krakowie ukazała się debiutancka płyta artystki z utworami na skrzypce i fortepian Luciena Durosoira (przy fortepianie Sławomir Cierpik), zaś rok 2017 zaowocował albumem „Philipp Scharwenka. Music for violin and piano” wydanym nakładem wydawnictwa Acte Prealable (przy fortepianie Sławomir Cierpik). Oriana nagrywała także dla Wydawnictwa DUX (Komplet Kwartetów smyczkowych S. Laksa w wykonaniu Messages Quartet oraz album „Messages”), SOLITON czy Wydawnictwa UMFC. W 2021 roku nakładem wydawnictwa DUX ukazały się dwa albumy: „Parallels” (przy fortepianie Justyna Danczowska) oraz nominowany do nagród Akademii Fonograficznej Fryderyk „Bacewicz/Tansman – Piano Quintets” (Julia Kociuban i Messages Quartet). W 2022 roku razem z Julią Kociuban i Messages Quartet otrzymała główną nagrodę II. Międzynarodowego Konkursu „Muzyczne Orły” w kategorii Zespół Kameralny, a rok później z kwartetem została nominowana do nagrody Koryfeusz Muzyki Polskiej w kategorii Osobowość Roku.

Oriana Masternak prowadzi swoją klasę skrzypiec w Katedrze Skrzypiec i Altówki w Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie. Była także jurorką Makroregionalnych Przesłuchań Kameralnych Szkół II st. w Gdańsku, Międzynarodowego Konkursu Interpretacji Muzycznej w Krasiczynie, Międzynarodowego Konkursu Muzycznego „OPUS”, Międzyuczelnianego Konkursu Skrzypcowego im. J. Staniendy w Warszawie oraz Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego „Janko Muzykant” w Sochaczewie. Prowadziła kursy mistrzowskie w Polsce i za granicą (m.in. w Hiszpanii i Brazylii). Od kilku lat jest wykładowcą Małopolskiej Akademii Talentów w Łącku, a także Letniej Akademii Muzycznej w Krakowie oraz Kursów „Jak Wieniawski” w Kazimierzu.
Artystka gra na instrumencie Sebastiana Lang z 1788 r.

  Oriana Masternak - skrzypce, fot. z arch. Filharmonii Podkarpackiej

19 MAJA 2024r., niedziela, godz. 19:00
SALA BALOWA MUZEUM ZAMKU W ŁAŃCUCIE

ACADIANA CHAMBER ORCHESTRA
MARIUSZ SMOLIJ – dyrygent
ELIZABETH PITCAIRN – skrzypce

W programie:
W. A. Mozart – Divertimento D-dur, K136
Allegro – Andante – Presto
J. Corigliano – Suita z filmu „Red Violin” (Elizabeth Pitcairn, solo)
G. Gershwin/M. Smolij – Trzy Preludia na skrzypce solo i ork. kameralną (E. Pitcairn, solo)
Trad./H. Mims – Acadiana Songs and Dances
Papa’s Tune – Narrative – Sadness – The Aligator and the ‘Coon – The squeeze Box
G. Chadwick – Serenada na orkiestrę smyczkową F-dur
Allegro grazioso – Andantino – Tempo di Minuetto – Finale: Presto non troppo

Koszt udziału: 100 zł

W programie koncertu usłyszeć będzie można m.in.: Suitę “Red Violin” – to koncertowe opracowanie muzyki do filmu pod tym samym tytułem, które zostało nagrodzone Oskarem w roku 2000. Historia filmu to tajemnicze dzieje (w dużej części oparte na faktach historycznych) jednego z najlepszych/najsłynniejszych skrzypiec stworzonych przez Stradivariusa , tzw. “Mendelssohn Stradivarius” (instrument należał w przeszłości m.in.: do rodziny słynnego kompozytora. Tajemnicze zaginięcie, nagłe pojawienie się w sprzedaży oraz lekko czerwonawy kolor na jednej z części skrzypiec powiązanego z legendą użycia przez lutnika kropli krwi jego ukochanej pomieszanej z lakierem – wszystko to stanowi fascynującą opowieść i było podstawą dużego sukcesu filmu. Elizabeth Pitcairn jest obecną właścicielką tego instrumentu i jego muzyczna historia stworzona przez Johna Corigliano zabrzmi dźwiękami samego głównego bohatera.

ACADIANA CHAMBER ORCHESTRA (ASO) została założona w 1984 r. w Lafayette w stanie Luizjana, aby szerzyć kulturę przez muzykę.
ASO rokrocznie występuje przed tysiącami słuchaczy z koncertami symfonicznymi, utworami muzyki kameralnej, operami i muzycznymi programami edukacyjnymi. ASO współpracuje z wieloma wybitnymi dyrygentami i solistami, którzy występują z nami gościnnie, i jest chwalona za swoją innowacyjność dzięki łączeniu tradycyjnej muzyki europejskiej z nowoczesnym repertuarem, w tym także z muzyką popularną, historycznym stylem Cajun wywodzącym się z Luizjany, jazzem i stylami Zydeco.
ASO prowadzi własne konserwatorium muzyczne, które oferuje szeroki wachlarz muzycznych programów edukacyjnych, łącznie z bardzo dobrze odbieranym programem pod nazwą Youth and Preparatory Orchestra.

MARIUSZ SMOLIJ jest uważany za jednego z najbardziej wszechstronnych dyrygentów swojego pokolenia. Często nagrywa dla wytwórni Naxos International i niezmiennie cieszy się dużym międzynarodowym uznaniem, m.in. gazety New York Times za jego „fascynujące występy”. Maestro Smolij prowadził ponad 140 orkiestr z 28 krajów na pięciu kontynentach i występował w jednych z najbardziej prestiżowych sal koncertowych na świecie, w tym m.in. w Carnegie Hall i Lincoln Center w Nowym Jorku, Kimmel Center w Filadelfii, Zürich Tonhalle, paryskiej Salle Gaveau, Concertgebauw w Amsterdamie czy w pekińskiej National Art Center. W Ameryce Północnej dyrygował orkiestrami takimi jak: Houston Symphony, New Jersey Symphony, Orchestra of the Chicago Lyric Opera, St. Louis Philharmonic, Rochester Philharmonic, Indianapolis Symphony, Indianapolis Chamber Orchestra, New Orleans Philharmonic, Hartford Symphony oraz Symphony Nova Scotia. Dzięki występom z ważnymi orkiestrami z Niemiec, Włoch, Francji, Szwajcarii, Niderlandów, Portugalii, Hiszpanii, Izraela, RPA, Bułgarii, Serbii, Węgier, Czech, Słowacji i Polski cieszy się renomą na całym świecie. W 2021 r. otrzymał prestiżową nagrodę „American Prize”, która jest corocznie przyznawana najwybitniejszym dyrygentom występującym w Stanach Zjednoczonych.
Maestro Smolij był jak dotąd głównym dyrygentem orkiestry Houston Symphony, II dyrygentem orkiestry New Jersey Symphony, dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Festiwalu Oratoryjno-Kantatowego Wratislavia Cantans im. Andrzeja Markowskiego we Wrocławiu, jak również dyrektorem muzycznym Toruńskiej Orkiestry Symfonicznej, a także dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Festiwalu i Konkursu Skrzypcowego im. Karola Lipińskiego w Toruniu. Obecnie pełni funkcję dyrektora muzycznego orkiestr Acadiana Symphony Orchestra z Luizjany oraz Riverside Symphonia z New Jersey, USA.
Mariusz Smolij nie tylko nagrał 15 płyt CD z muzyką dla wytwórni Naxos, ale również dokonywał nagrań dla wytwórni Universal, Hungaraton, Hessischer Rundfunk Radio z Frankfurtu (Niemcy) oraz dla stacji radiowych i telewizyjnych ze Szwajcarii i Polski. W 2016 r. za nagranie utworów Grażyny Bacewicz otrzymał prestiżową nagrodę „Fryderyka” (polska nagroda Grammy).
Maestro Smolija jest również nauczycielem i pedagogiem, pracując m.in. jako zastępca dyrektora orkiestry Northwestern University w Chicago-Evanston, wykładając gościnnie w szwajcarskim Zurich Conservatoire, chińskim Tianjin Conservatory, Songmyung University w południowokoreańskim Seulu, jak również prowadząc klasy mistrzowskie i gościnnie występując z uniwersytetami i młodymi orkiestrami z różnych krajów na czterech kontynentach. W 2019 r. Prezydent RP odznaczył go Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej za promowanie kultury polskiej.

Mariusz Smolij - dyrygent, fot. z arch. Filharmonii Podkarpackiej

Amerykańska wirtuoz skrzypiec Elizabeth Pitcairn angażuje się w nauczanie młodych adeptów muzyki. Jest prezesem i dyrektorem artystycznym Luzerne Music Center, który w Górach Adirondack na północy stanu Nowy Jork szkoli młodych uzdolnionych muzyków w wieku od 9 do 18 lat.
Artystka gra na jednym z najbardziej legendarnych instrumentów, na purpurowych skrzypcach Mendelssohna, zbudowanych przez Stradivariusa w 1720 r., o których mówi się, że stały się inspiracją do powstania nagrodzonego Oscarem filmu „Purpurowe skrzypce”. Pitcairn można zobaczyć w specjalnym filmie pod tytułem „The Auction Block”, który znalazł się na 10. edycji filmu „Purpurowe skrzypce” wydanego na DVD. Jej skrzypce zostały nazwane purpurowymi w czasie, gdy były w posiadaniu Josepha Joachima, a sama Pitcairn otrzymała je w 1990 r. jako prezent od swojego dziadka, który zakupił je na aukcji w domu aukcyjnym Christie’s w Londynie.
Elizabeth Pitcairn urodziła się w 1973 r. w hrabstwie Bucks w stanie Pensylwania w bardzo zżytej ze sobą rodzinie muzycznej (jej matka studiowała skrzypce w Juilliard School). W wieku trzech lat zaczęła grać na skrzypcach, a jako czternastolatka wystąpiła po raz pierwszy z orkiestrą. Na University of Southern California w Los Angeles studiowała u Roberta Lipsetta, wybitnego profesora skrzypiec. Jej nauczycielami – oprócz Roberta Lipsetta – byli również Julian Meyer, Sylvia Ahramjian, Jascha Brodsky oraz Shmuel Ashkenasi. Przez 10 lat (2000-2010) Pitcairn sama była nauczycielem akademickim na USC, jak również w Colbourn School i Encore School for Strings. Brała udział w Marlboro Music Festival, pracowała z National Repertory Orchestra, Luzerne Music Center, w Centrum dla uzdolnionych muzyków na Temple University, Philadelphia Youth Orchestra, Meadowmount School, Point Counter Point, YMF Debut Orchestra, a także z American Youth Symphony pod dyrekcją Mehliego Mehty. Przez 11 lat (2000-2011) była koncertmistrzem orkiestry New West Symphony pod batutą Borisa Brotta. Pitcairn i maestro Brott wspólnie koncertowali z McGill Chamber Orchestra of Montréal, National Academy Orchestra z Ontario oraz New West Symphony. Pitcairn wystąpiła z koncertami recitalowymi dla Filadelfijskiego Towarzystwa Muzyki Kameralnej (Philadelphia Chamber Music Society) oraz ze specjalnymi koncertami podczas festiwalu Aspen Music Festival razem z prezesem i dyrektorem festiwalu Alanem Fletcherem i solistą Robertem McDuffie. Pitcairn bardzo aktywnie angażuje się w działalność filantropijną i często występuje na imprezach charytatywnych, organizowanych m.in. przez Amerykańskie Towarzystwo na Rzecz Walki z Rakiem, Fundację Badań nad Rakiem Piersi, Helping Hands and Hearts Foundation oraz Nakashima Foundation for Peace.
Pitcairn, która jest mistrzynią muzyki współczesnej, zleciła znanemu szwedzkiemu kompozytorowi Tommiemu Haglundowi skomponowanie koncertu skrzypcowego do poematu Hymnen an die Nacht (Hymny do nocy), za co ten w 2009 r. otrzymał nominację do szwedzkiej nagrody Grammy. Zamówiła także skomponowanie sonaty na skrzypce i fortepian u rosyjskiego kompozytora Davida Finko oraz Blue Vishuddha (2014), którą Sara Carina Graef skomponowała dla Pitcairn na jej recital w Fisher Center na Bard College.
Z orkiestrą Pitcairn zadebiutowała w wieku 14 lat, występując w Saint-Saëns Concerto. Od tego czasu występowała jako solistka m.in. z Philadelphia Orchestra w Academy of Music, a w 2000 r. zadebiutowała w Nowym Jorku w Lincoln Center występując razem z New York String Orchestra. Koncertowała także w Carnegie Hall, Walt Disney Concert Hall, Kimmel Center, Saratoga Performing Arts Center oraz w Fisher Center na Bard College. W brazylijskim Sao Paolo Pitcairn zagrała koncert skrzypcowy Mendelssohna z Shenzhen Symphony Orchestra of China dyrygowaną przez Wagnera Politschuka. Z Vaasa City Symphony i ze szwedzką orkiestrą Jönkopping Symphony pod batutą fińskiego dyrygenta Hannu Koivula wystąpiła z koncertem skrzypcowym Barbera. Premierowy koncert Hymnen an die Nacht wykonała ze stowarzyszeniem orkiestry Helsingborg Symphony. Z bułgarską Classic FM Radio Symphony Orchestra pod dyrekcją Maksima Eshkenazy’ego zagrała koncert skrzypcowy Brucha, transmitowany przez ogólnokrajową telewizję. Koncertowała ponadto we Włoszech, Francji, w Niemczech, Brazylii, Kanadzie, Meksyku, Austrii, Rumunii i Czechach, na Wyspach Brytyjskich, Węgrzech, Wyspach Dziewiczych, Kajmanach oraz Antylach Francuskich. Wystąpiła z recitalami podczas Cayman Arts Festival razem z pianistą Glenem Inangą, a także z orkiestrami Arkansas Philharmonic i North Mississippi Symphonies pod dyrekcją Stevena Byessa. Koncertowała z Fort Collins Symphony pod dyrekcją Wesa Kenneya, Allentown Symphony pod dyrekcją Diane Wittry, Bucks County Symphony, Ridgewood Symphony i Knickerbocker Chamber Orchestra of New York pod dyrekcją Gary’ego Fagina, Marin Symphony pod dyrekcją Alasdaira Neale’a oraz USC and Richardson Symphonies pod dyrekcją Anshela Brusilowa. Razem z Ronaldem Leonardem wystąpiła z koncertem podwójnym Brahmsa pod batutą Yehudy Gilada i Carlo Pontiego Juniora. Z San Luis Obispo Symphony pod batutą dyrektora muzycznego Michaela Nowaka wykonała koncert skrzypcowy Czajkowskiego, zaś z Livermore Symphony pod dyrekcją Lary Webber koncert skrzypcowy Beethovena. W 2010 r., w 20. rocznicę zakupu na aukcji purpurowych skrzypiec Stradivariusa wystąpiła z recitalem okolicznościowym we włoskiej Cremonie razem z pianistą Igorem Longato, którego poznała w 1998 r. podczas Międzynarodowego Konkursu Muzycznego im. Piotra Czajkowskiego. Razem z TOCCATA-Tahoe Orchestra odbyła tournee po północnych Włoszech wykonując Cztery pory roku Vivaldiego, a w 2017 r. koncertowała w Wiedniu, Salzburgu i Pradze, a także w Rumunii i Serbii. Także w 2017 r. wystąpiła razem z maestro Jung-Ho-Pakiem oraz Cape Symphony z koncertem Red Vioine Chaconne, nagrała koncert skrzypcowy Sibeliusa, który został wydany razem z koncertem skrzypcowym Mendelssohna.
Jej dyskografia obejmuje koncerty Czajkowskiego i A-dur Mozarta nagrane ze stowarzyszeniem słoweńskiej Orkiestry Radia i Telewizji, Hymnen an die Nacht (Hymny do nocy) skomponowane przez Tommiego Haglunda i nagrane z Helsingborg Symphony dla Phono Suecia, Fantazję szkocką Brucha, Fantazję na tematy z Carmen Sarasatego nagraną z Sofijską Orkiestrą Symfoniczną, koncerty Beethovena i Brucha (2015), koncerty skrzypcowe Brahmsa i Mendelssohna (2016) oraz koncert Sibeliusa (2017) nagrane ze stowarzyszeniem bułgarskiej Classic FM Radio Orchestra pod dyrekcją Maksima Eshkenazy’ego.
Purpurowe skrzypce Stradivariusa wyposażone są w mikrostroik Wittnera i przewożone są w tytanowym etui zbudowanym przez firmę GEWA. Jej ulubionymi zajęciami są jazda na nartach, tenis, jazda konna, degustowanie win. Terminarz koncertów i więcej informacji na temat purpurowych skrzypiec można znaleźć na stronie. 

Elizabeth Pitcairn - skrzypce

18 MAJA 2024r., sobota, godz. 19:00
SALA BALOWA MUZEUM ZAMKU W ŁAŃCUCIE

POLISH ART PHILHARMONIC
MICHAEL MACIASZCZYK – dyrygent
MAKSYMILIAN LIPIEŃ- obój
DAMIAN LIPIEŃ – fagot
KONRAD BARGIEŁ – wiolonczela

W programie:
R. Wagner – Siegfried Idyll
J. Haydn – Symfonia koncertująca na skrzypce, obój, fagot i wiolonczelę
F. Schubert – Symfonia Nr 1 D – dur

Koszt udziału: 100 zł

Polish Art Philharmonic rozpoczęła działalność w maju 2010 r. w ramach Myślenickiego Ośrodka Kultury i Sportu, rozpoczęła działalność z inicjatywy państwa Jolanty i Łukasza Antkiewiczów, muzyków zespołu. Orkiestra kilkakrotnie koncertowała w wiedeńskim Musikverein oraz największych salach koncertowych Niemiec, tj. drezdeńskie Kulturpalast. Regularnie występowała w wielu salach koncertowych w kraju tj. Filharmonia Podkarpacka, Szczecińska, Opolska i inne. Zespół otrzymuje zaproszenia i bierze udział w prestiżowych festiwalach – Międzynarodowym Muzycznym Festiwal w Łańcucie i Festiwalu Dell’Arte w Dolinie Pałaców i Ogrodów Kotliny Jeleniogórskiej, Freedom Jazz Festival w Łodzi. O poziomie orkiestry świadczy także ścisła współpraca ze światowym jazzmanem i jedynym polskim zdobywcą nagrody Grammy Awards – Włodkiem Pawlikiem. Zespół wystąpił z wybitnymi artystami polskimi i zagranicznymi (m.in. z Gili Schwarzman, Volkhardem Steude, Piotrem Pławnerem, Gast Walzing, Randy Brecker, Januszem Wawrowskim, Robertem Kabara, Edytą Piasecką, Katarzyną Oleś-Blacha, Iwoną Socha, Adamem Zdunikowski, Tomaszem Kuk, Stanisławem Kuflyuk). Największym sukcesem Orkiestry jest wykonanie trzech koncertów w prestiżowym wiedeńskim „Musikverein”:
1. wykonanie dzieła Mieczysława Karłowicza koncertu skrzypcowego A-dur op. 8 z solistą Januszem Wawrowskim pod batutą Maestro Michaela Maciaszczyka w dniu 5 listopada w Złotej Sali „Musikverein” w Wiedniu,
2. 18 grudnia 2016 roku w Brahms- Saal „Musikverein” w Wiedniu Czterech Pór roku A. Vivaldiego w kreacji artystycznej Maestro Michaela Maciaszczyka,
3. 25 czerwca 2017 roku koncertu z wybitnym solista Volkhardem Steude pod batutą Maestro Michaela Maciaszczyka w Złotej Sali „Musikverein” w Wiedniu.
Na przestrzeni wszystkich lat działalności na projekty artystyczne i edukacyjne Orkiestra otrzymała wsparcie z Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Narodowego Centrum Kultury i Sejmiku Małopolskiego, Urzędu Zachodniopomorskiego aby realizować projekty zwrócone do wszystkich grup odbiorców. Orkiestra tworzy projekty unikatowe, skierowane do dzieci i młodzieży, seniorów, osób ze szczególnymi potrzebami, docierając zarówno do miejsc kojarzonych z kulturą wyższą jak też do miejscowości o utrudnionym dostępie do kultury.

DYRYGENT dr Michał Maciaszczyk
Jeden z najwybitniejszych dyrygentów młodego pokolenia. Dyrektor artystyczny Wiener Klassik Orchester w Wiedniu, Polish Art Philharmonic oraz stały gościnny dyrygent Capelli Bydgostiensis. Od 2014 roku jest asystentem Maestro Liora Shambadala w Berlinie. Jednocześnie Michael Maciaszczyk rozwija swoją karierę występując jako solista z orkiestrami w Polsce i za granicą (Goldener Saal Musikverein Wien, Suntory Hall w Tokyo, Nagoya Philharmonic, Tokyo Opera City, Gewandhaus Leipzig, Auditorio Nacional de Música w Madrycie, Konzerthaus Wien, Konzerthaus Berlin i wielu innych). Ważnym ogniwem działalności artysty jest założone przez niego goldberg.trio.wien, które współtworzy z Barbarą Moser – fortepian oraz Matthiasem Bartholomey – wiolonczela. Jako kameralista występuje także z harfistką Pauliną Porazińską, wraz z którą stworzył Laskine Duo. Zarówno krytycy, jak i publiczność cenią w Michaelu Maciaszczyku jego emocjonalizm, nieskazitelną perfekcję gry, a także wyjątkową barwę dźwięku. Maestro Maciaszczyk mieszka na stałe w Wiedniu, z którym to miastem wiąże się całe jego dojrzałe życie artystyczne. W 1998 roku wygrał konkurs na koncertmistrza Wiener Kammerorchester, a rok później rozpoczął pracę w Wiener Philharmoniker i Staatsoper Wien, gdzie współpracował z największymi sławami świata muzyki (Nicolaus Harnoncourt, Zubin Mehta, Riccardo Muti, Daniel Barenboim i wielu innych).
Przez szereg lat był koncertmistrzem Secession Players Wien oraz Wiener Kammer Ensembles. Jako skrzypek kameralista stale współpracuje z Wiener Virtuosen (zespół złożony z solistów Wiener Philharmoniker), Fritz Kreisler Ensemble czy Steude Quartett. Przez dekadę był członkiem Ensemble Wiener Collage przy wiedeńskim Schönberg Center. Jest także skrzypkiem w prestiżowym zespole Filharmonii Wiedeńskiej – Toyota Master Players. Michael Maciaszczyk edukację skrzypcową po ukończeniu AM w Poznaniu kontynuował u takich sław światowej wiolinistyki jak Alfred Staar (Wiener Philharmoniker), Marina Jaschwili, Olga Parchomienko, Michel Schwalbe (koncertmistrz Berliner Philharmoniker). Studia dyrygenckie podjął u Maestro Michaela Halasza, kapelmistrza Wiedeńskiej Opery oraz u Profesora Milana Turkovica. Maestro jest Dyrektorem Artystycznym Festival dell’Arte w Dolinie Pałaców i Ogrodów Kotliny Jeleniogórskiej (www.festivaldellarte.eu) i honorowym członkiem Europejskiego Forum Muzyki Polskiej w Berlinie.
Planem wnioskodawcy jest realizacja wydarzeń kulturalnych z artystami i zespołami działającymi w Myślenicach. Są nimi m.in.:
1. Realizacja koncertu symfonicznego – Wielka Gala Noworoczna
2. Realizacja projektu umuzykalniającego dla dzieci
3. Realizacja warsztatów artystycznych podczas półkolonii letnich dla dzieci.

          Michael Maciaszczyk - dyrygent, fot. z arch. Filharmonii Podkarpackiej