Festiwal wartości chrześcijańskich
 XXVII Międzynarodowy Festiwal Muzyczny Stalowa Wola – Rozwadów 2017

Koncerty słowno – muzyczne, recitale gwiazd i spotkania z wybitnymi
artystami przypomną przesłanie przekazane kolejnym pokoleniom przez dwóch
wielkich polskich zakonników – Św. Brata Alberta i bł. Honorata
Koźmińskiego. 4 lipca rozpoczyna się w klasztorze kapucynów
XXVII Międzynarodowy Festiwal Muzyczny Stalowa Wola – Rozwadów.

Impreza wpisała się w kalendarz kulturalny całego regionu i co roku
oczekiwana jest przez rzesze melomanów. Zyskuje też nowych odbiorców.
 Od lat staramy się, aby był to nie tylko festiwal muzyczny, ale przede
wszystkim festiwal chrześcijańskich wartości. Nawiązujemy do autorytetów,
odwołujemy się do historii, co jest tak bardzo potrzebne we współczesnym
burzliwym świecie – wyjaśnia Robert Grudzień, dyrektor festiwalu.
Punktem wyjścia dla organizatorów 27 edycji imprezy były dwie ważne dla
polskiego chrześcijaństwa osobowości. 2017 został ogłoszony rokiem Św. Brata
Alberta i bł. Honorata Koźmińskiego. Dlatego wydarzenie inaugurujące
festiwal 4 lipca to koncert słowno-muzyczny, zatytułowany "Być dobrym jak
chleb" w 100. rocznicę śmierci Brata Alberta - Adama Chmielowskiego. Tekst
oparty na listach Brata Alberta i Adama Chmielowskiego usłyszeliśmy w wykonaniu
jednego z najwybitniejszych polskich aktorów Jerzego Treli oraz aktora
młodego pokolenia Wojciecha Treli. Partie wokalne zaśpiewała Ewa
Warta-Śmietana -sopran, a przy organach i fortepianie zasiadł Robert
Grudzień. Kolejny koncert odbył się 11 lipca. W programie zatytułowanym
"Chopin na strunach" wystąpli Maciej Strzelczyk - skrzypce, Romuald Erenc -
gitara, Piotr Rodowicz – kontrabas.
18 lipca przypadł jubileusz znanego i lubianego w Stalowej Woli
multiinstrumentalisty - prof. Georgija Agratiny. Jubilat wraz z Robertem
Grudniem zaprezentowali koncert na fletnię Pana, cymbały i organy. Były też
międzynarodowe akcenty. 25 lipca papieżowi Franciszkowi za Światowe Dni
Młodzieży muzycznie podziękowali jego rodacy – czyli zespół "La Fanfaria del
Capitan" z Argentyny. Półmetek festiwalu przyniósł prawdziwą ucztę dla
melomanów. 2 sierpnia "Miniatury klasyczne" zaprezentowali Piotr Sadowski -
skrzypce, Ewa Sadowska - organy, klawesyn, natomiast tydzień później
wydarzenie, na które czeka wielu miłośników muzyki klasycznej. W klasztorze
w Rozwadowie zabrzmi Msza D – dur Antonina Dvorzaka. Utwór wykonają soliści
i Chór Filharmonii im. Henryka Wieniawskiego „Lutnia Lubelska”. Festiwal
wartości chrześcijańskich odwołuje się też patriotyzmu. 15 sierpnia odbędzie
się koncert "Cud nad Wisłą – Bitwa Warszawska 1920", w 150. rocznicę urodzin
marszałka Józefa Piłsudskiego - niezłomnego bojownika o wolność i
niezawisłość Polaków. Wystąpią Jakub Gąska - tenor, Agnieszka Schulz -
Brzyska – fortepian, Anna Drela – narrator. Natomiast tydzień później
organizatorzy złożą hołd pamięci bł. Honoratowi Koźmińskiemu, kapucynowi,
społecznikowi i naśladowcy św. Franciszka. Koncert dedykowany temu wielkiemu
Polakowi zagrają Andriy Nakonechnyj - organy, Nadiya Velychko – organy.
Finał tegorocznego festiwalu będzie dedykowany św. Janowi Pawłowi II. 29
sierpnia wystąpi gwiazda światowych scen Małgorzata Walewska – mezzosopran
oraz Robert Grudzień - organy, fortepian.
Wszystkie koncerty będą się odbywały w klasztorze Braci Mniejszych Kapucynów
w Stalowej Woli Rozwadowie, o godzinie 19.00. Patronat honorowy nad
festiwalem objęli Władysław Ortyl Marszałek Województwa Podkarpackiego i
Lucjusz Nadbereżny Prezydent Miasta Stalowa Wola.

Kamila Wrzesińska

===============================
TERMINARZ
XXVII Międzynarodowy Festiwal Muzyczny
Klasztor Braci Mniejszych Kapucynów
Stalowa Wola - Rozwadów 2017

2017. Rok Brata Alberta i kapucyna Bł. Honorata Koźmińskiego

04 lipca – 29 sierpnia, wtorki, godz. 19.00

08.08. ANTONÍN DVOŘÁK - MSZA D-DUR
Soliści i Chór Filharmonii im. Henryka Wieniawskiego „Lutnia Lubelska”
15.08. "CUD NAD WISŁĄ - BITWA WARSZAWSKA 1920"
w 150. rocznicę urodzin marszałka Józefa Piłsudskiego,
- niezłomnego bojownika o wolność i niezawisłość Polaków
Jakub Gąska - tenor, Agnieszka Schulz - Brzyska - fortepian
Alicja Weneska - narrator
22.08. ŚWIĘTEMU JANOWI PAWŁOWI II
Małgorzata Walewska - mezzosopran, Robert Grudzień - organy, fortepian
29.08. BŁ. HONORAT KOŹMIŃSKI,
kapucyn, wielki społecznik, naśladowca św. Franciszka
Andriy Nakonechnyj - trąbka, Nadiya Velychko – organy
Anna Drela - narrator
=====================
Patronat honorowy:
Władysław Ortyl Marszałek Województwa Podkarpackiego
Lucjusz Nadbereżny Prezydent Miasta Stalowa Wola

Współorganizatorzy:
Klasztor Braci Mniejszych Kapucynów w Stalowej Woli
Prezydent Miasta Stalowa Wola
Urząd Marszałkowski Województwa Podkarpackiego
Państwowa Szkoła Muzyczna w Stalowej Woli
Fundacja im. Mikołaja z Radomia
Stowarzyszenie Przyjaciół Klasztoru Braci Mniejszych Kapucynów w Stalowej
Woli-Rozwadowie „Pokój i Dobro”

10 sierpnia 2017 – Bazylika Mniejsza Fara – 19.00
Koncert na organy i trąbkę barokową

Wacław Golonka - organy, Tomasz Ślusarczyk - trąbka barokowa

Wacław Golonka, profesor Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, doktor habilitowany Akademii Muzycznej w Krakowie. Wykształcenie muzyczne otrzymał w Akademii Muzycznej w Krakowie oraz Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Wiedniu. Dyplomy ukończenia studiów w zakresie gry na organach otrzymał z wyróżnieniem.
Wacław Golonka występował jako solista z orkiestrami Radio Philharmony Orchestra w Pretorii, z Filharmonią Bydgoską, Filharmonią Brneńską, praskim FOK, Concerto Avenna, Bielską Orkiestrą Kameralną, Capellą Cracoviensis i Śląską Orkiestrą Kameralną. Z orkiestrą Concerto Avenna nagrał koncert organowy Pawła Łukaszewskiego, płyta została nagrodzona "Fryderykiem 2008″.
Zrealizował wiele nagrań dla stacji telewizyjnych i radiowych. Jego nagranie dla TV Polonia ilustrowało cykl filmów „Madonny Polskie”, a Telewizja Katowice zrealizowała w 1998 roku film o jego działalności „Muzyka dźwięku i przestrzeni”.
Szerokim polem jego działania jest praca związana z organizacją festiwali muzycznych. Jest autorem nagrania CD oraz książki Sigfrid Karg-Elert (1877-1933) – w żywiole koloryzmu dźwiękowego.

Tomasz Ślusarczyk, trąbka naturalna, urodzony w Przemyślu, absolwent Zespołu Szkół Muzycznych w Przemyślu i Akademii Muzycznej w Krakowie (dyplom z wyróżnieniem), od 1991 roku związany był z orkiestrami: Capellą Cracoviensis i Radiową Orkiestrą Symfoniczną, z którą dokonał licznych nagrań dla Polskiego Radia i Telewizji. Współpracuje z wieloma orkiestrami w kraju i za granicą: Orkiestrą Filharmonii Krakowskiej, Orkiestrą Filharmonii Poznańskiej, Orkiestrą Opery i Filharmonii w Białymstoku, Warszawską Operą Kameralną; od 2005 roku współpracuje ze słynną Orkiestrą XVIII Wieku w Amsterdamie. Koncertował jako solista i kameralista na wielu festiwalach w Rosji, Irlandii, Niemczech, na Ukrainie, w Korei i Wielkiej Brytanii. Zapraszany jest do współpracy przez znakomitych muzyków. Pod jego kierownictwem artystycznym Polska Orkiestra XVIII Wieku dokonała szeregu nagrań muzykaliów jasnogórskich. Zaangażowany jest także w badania źródeł muzyki cerkiewnej na terenach dawnej Rzeczypospolitej. Często zasiada jako juror podczas krajowych i zagranicznych konkursów.

W programie: transkrypcje utworów klasycznych Jana Sebastiana Bacha, Georga Friderica Haendla, Henryka Purcella, Césara Francka oraz muzyka XX wieku.

Wstęp wolny

W sobotę 12 sierpnia br., o godz. 18.00, w Jarosławskim Opactwie Pobenedyktyńskim będzie miał miejsce ostatni z tegorocznych koncertów cyklu "Muzyka Organowa w Jarosławskim Opactwie". Jest to cykl towarzyszący XXVI Festiwalowi "Wieczory Muzyki Organowej i Kameralnej w Katedrze i Kościołach Rzeszowa".

Z recitalem organowym wystąpi Mateusz Rzewuski, młody wirtuoz, absolwent UMFC w Warszawie w klasie organów prof. Andrzeja Chorosińskiego oraz Hochschule für Musik w Lubece.
Artysta jest między innymi zwycięzcą I Międzynarodowego Konkursu Muzyki Organowej w Białymstoku, który odbył się w czerwcu bieżącego roku.

Na program koncertu jarosławskiego złożą się utwory organowe J.S. Bacha, L. Vierne'a, C. Saint-Saensa, O. Messiaena, M. Dupre oraz improwizacje Mateusza Rzewuskiego.

Wstęp na koncert jest wolny.

Twórczość Roberta Schumanna zajmuje ważne miejsce w przestrzeni europejskiego romantyzmu. Mottem jego całej twórczości było: "Rzucać światło w głąb duszy człowieka - oto powołanie artysty".
Na płycie zamieszczonych jest część utworów fortepianowych lat 30. , które charakteryzuje szczególne nasycenie emocjonalne.

Interrmezzi op. 4 - utwór ten został napisany w 1832 roku. Poświęcony jest czeskiemu kompozytorowi i skrzypkowi Janowi Kalivodzie. Kompozycja składa się z sześciu różnych utworów, występujących pod nazwą Intermezzi. Tytuł ten nawiązuje do praktyki barokowej wprowadzania wstawek muzycznych o charakterze komicznym w operze seria, które przekształciły się w osobny gatunek na przełomie XVII - XVIII wieku. Schumann jako pierwszy użył tej nazwy jako tytuł samodzielnego utworu, tę tradycję kontynuował później Brahms.
W dzienniku kompozytora znajdziemy wzmiankę na temat pracy nad utworem :
" Jedno żartobliwe intermezzo prześladuje mnie dzień i noc. Żartobliwe intermezzo - w istocie krzyk z głębi duszy"

Utwory fantastyczne op.12 zostały napisane w 1837 roku i poświęcone brytyjskiej pianistce Annie Robinii Laidlaw. Nie jest to cykl, lecz album, zawierający osiem samodzielnych różnorodnych utworów, reprezentujących główne sfery twórczości Schumanna:
1. Wieczorem, 2. Wzlot, 3. Dlaczego, 4. Dziwadła, 5. Nocą, 6. Bajka, 7. Majaki senne, 8. Skończona pieśń.

4 utwory na fortepian op. 32 jest to opus poświęcony Amalii Rieffel - córce organisty Wilhelma Rieffela z Flensburga. W albumie widoczne są tendencje, które dalej rozwijane są w późniejszych okresach twórczości. Są to przede wszystkim; emocjonalna powściągliwość, większe znaczenie racjonalnych podstaw, dbałość o barokowe formy instrumentalne, kameralne traktowanie instrumentu bliższe tradycji domowej ( Hausmusik).

Wykonawcą utworów Roberta Schumanna jest wybitna pianistka Irina Władimirowna Pietrowa - Czukowska. Artystka urodziła się w Taszkiencie w rodzinie muzyków. W wieku 12 lat została przyjęta do Centralnej Szkoły Muzycznej w Moskwie przy Moskiewskim Konserwatorium do klasy prof. Wiery Wasilijewny Gornostajewej. Od 1976 roku kontynuowała naukę w Moskiewskim Konserwatorium Państwowym najpierw w klasie Stanisława Henrykowicza Neuhausa a następnie u Wiery Wasilijewny Gornostajewej. W roku 1980 zostaje laureatką Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Od 1985 roku jest solistką Filharmonii Moskiewskiej. W latach 1999 - 2006 była asystentką profesora Lwa Nikołajewicza Naumowa. Od 2000 roku wykłada w Rosyjskiej Akademii Muzyki im. Gniesinych w Moskwie na stanowisku profesora Katedry Fortepianu Specjalnego

Intermezzo op.4:
I. Allegro quasi maestoso
II. Presto a capriccio
III. Allegro marcato
IV. Allegro semplice
V. Allegro moderato
VI. Allegro

Fantasiestucke op. 12 :
I. Des Abends
II. Aufschwung
III. Warum?
IV. Grillen
V. In der Nacht
VI. Fabel
VII. Traumes Wirren
VIII. Ende vom Lied

4 Klavierstucke op. 32 :
I. Scherzo
II. Gigue
III. Romanze
IV. Fughette

Irina Chukovskaya - fortepian

DUX, DUX 1409, 2017

Reżyser nagrania i montaż - Aleksandr Volkov
Płytę poleca Państwa uwadze Anna Stopińska - Paja

Utwory prezentowane na niniejszej płycie zostały skomponowane w 1915 roku, a ich wspólnym tematem jest świat marzeń i fantazji. Powstały jako wyraz panujących wówczas tendencji stylistycznych i są zarazem świadectwem niezwykłego fermentu obecnego w Europie u progu Pierwszej Wojny Światowej oraz ogromnych zmian jakie przynosiła nowoczesność.

Sergiusz Prokofiew rozpoczął pracę nad "Wizjami ulotnymi" op. 22 mając 24 lata (rok 1915) i ugruntowaną już edukację muzyczną. Inspiracją do napisania tego utworu było poetyckie motto zaczerpnięte od poety Konstantina Ballmonta:
" W każdej chwili widzę światy wypełnione przez barwną grę tęczy"

Zupełnie odmienny w swym charakterze jest cykl kompozycji "Marzenia przy kominku" op. 143 - Maxa Regera.
Podczas rozpoczęcia pracy nad tym cyklem kompozytor miał czterdzieści dwa lata. Wkrótce zmarł na atak serca. Krytycy zgodnie twierdzą, że ostatnie lata życia stanowiły rozkwit dojrzałej twórczości Regera. Wielki wpływ na to miało wyzwolenie się z akademickiej szkoły Riemanna i spuścizny romantyków. Wyjątkiem pozostał Brahms, którego muzyka była do końca inspiracją dla Regera.

Tryptyk " Maski" op. 34 był tworzony we wsi Tymoszówka na Ukrainie, gdzie w latach 1915 - 1916 spędzał wakacje Karol Szymanowski. U cyklu tym przebrzmiewają echa wielkiego świata - fascynacja awangardą, europejska erudycja, inspiracja egzotyką oraz młodzieńcza bezkompromisowość. Jako cykl utworów programowych przywołuje postacie takie jak Tristan, Szecherezada czy też Don Juan. Język muzycznych tych opowieści obfituje w parodystyczny humor i tragizm.

Wykonawczynią wszystkich prezentowanych utworów jest Joanna Trzeciak.
Artystka urodziła się w Krakowie w rodzinie historyków, farmaceutów i prawników. Po ukończeniu Liceum Muzycznego w Krakowie kontynuowała studia w Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie w klasie prof. Jana Ekiera. Po ukończeniu studiów wyjechała na stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki do Konserwatorium im. Piotra Czajkowskiego w Moskwie, gdzie studiowała w klasie wybitnego pianisty i pedagoga Lwa Wlasenko.
Pianistka, obok koncertów z towarzyszeniem orkiestry i recitali dawanych w Europie, obu Amerykach i Azji, wiele czasu poświęca nagraniom. W szczególności interesuje ją oryginalny i rzadziej wykonywany repertuar.

DREAMS spis utworów:

Sergiej Prokofiew - " Wizje ulotne" op. 22 - części:
I Lentamente
II Andante
III Allegretto
IV Animato
V Molto giocoso
VI Con eleganza
VII Pittoresco (Arpa)
VIII Commodo
IX Allegro tranquillo
X Ridicolosamente
XI Con vivacita
XII Assai Moderato
XIII Allegretto
XIV Feroce
XV Inquieto
XVI Dolente
XVII Poetico
XVIII Con una dolce lentezza
XIX Presto agitassimo e molto accentuate
XX Lento irrealmente

Max Reger - " Trzu utwory z marzeń przy kominku" op. 143
I Con motto
II Molto adagio
III Molto sostenuto

Karol Szymanowski - "Maski" op. 34
I Szeherezada
II Bałazen Tantris
III Serenada Don Juana

Joanna Trzeciak - fortepian

DUX, DUX 1254, 2017
Reżyser nagrania i montaż - Marcin Guz
Płytę poleca Państwa uwadze Anna Stopińska - Paja

5 sierpnia 2017 r. godz. 19.30 – opera barokowa „La serva padrona” („Służąca panią”)

Sala widowiskowa Zamku Kazimierzowskiego

Bilety w cenie 30 zł do nabycia w sklepie muzycznym „MUSICLAND” ul. Serbańska 13, tel. 16 675 01 82 oraz przed spektaklem na Zamku Kazimierzowskim.

Słynne dzieło Giovanniego Battisty Pergolesiego opowiadające zabawną historię majętnego kawalera terroryzowanego przez pokojówkę zaprezentowane zostanie w ramach XVII Międzynarodowego Przemyskiego Festiwalu SALEZJAŃSKIE LATO MUZYCZNE „Wielcy Mistrzowie znani i nieznani”.

Komiczna, dwuaktowa opera z prostym, lapidarnym, aczkolwiek życiowo przekonującym libretto jest żartem na temat starokawalerstwa.

AKT PIERWSZY
Podstarzały doktor Uberto rozmyśla przy śniadaniu nad swym smutnym życiem, musi bowiem znosić humory i kaprysy swojej służącej Serpiny. Wychował ją jak ojciec, a ona tyranizuje go, jak gdyby była panią domu. „Zapomniała” mu przynieść czekoladę i wyszła z domu. Uberto posyła po nią głupawego służącego Vespone. Wkrótce nadchodzi Serpina, bardzo pewna siebie i rezolutna. Uberto, pragnąc uwolnić się od jej tyranii, oświadcza, że zamierza się ożenić, a wówczas Serpina najspokojniej stwierdza, że ona właśnie jest żoną, której Ubertowi potrzeba. Przerażony Uberto ucieka do swego pokoju.

AKT DRUGI
Aby zostać żoną Uberta, Serpina używa podstępu. Przebiera Vespone za „kroackiego oficera”, który ma rzekomo zostać jej mężem. Tym sposobem chce podniecić zazdrość Uberta, a jednocześnie wzbudzić w nim litość dla siebie, przy pożegnaniu bowiem oświadcza Ubertowi ze łzami, że nie znajdzie szczęścia w małżeństwie z grubiańskim oficerem. Wszystkie rachuby sprytnej Serpiny sprawdzają się co do joty. Rozczulony Uberto współczuje jej i wreszcie wyznaje jej miłość. Służąca zostaje panią.

Wykonawcy:
Anna Moniuszko – dyrygent
Małgorzata Trojanowska – sopran (Serpina)
Roman Ciumakin – bas (Uberto)
Bartosz Budny – (Vespone – postać niema)
Zespół Muzyki Dawnej Diletto

Zofia Stopińska: Piękny upalny sierpniowy dzień postanowiłam spędzić w Busku – Zdroju i spacerując w pobliżu Sanatorium „Marconi” zobaczyłam afisze zapowiadające dwie muzyczne imprezy. Spotkałam też osobę, która jest pomysłodawczynią i dyrektorem artystycznym tych imprez, a jest nią pani dr Roma Owsińska – wybitna polska śpiewaczka, którą z pewnością dobrze pamiętają melomani odwiedzający Filharmonię Podkarpacką i stali bywalcy Festiwalu im. Adama Didura w Sanoku. Poprosiłam artystkę o rozmowę, aby Państwu przybliżyć wydarzenia, które już niedługo będą się odbywać w Busku – Zdroju.

Roma Owsińska: W tym roku organizuję tutaj w najbliższych dniach dwa wielkie wydarzenia, bo oprócz III Świętokrzyskich Warsztatów Wokalistyki i Plastyki Ruchu po raz pierwszy organizuję Ogólnopolski Konkurs Wokalny „Bella Voce”, ale ten Konkurs stał się od razu imprezą międzynarodową. Zgłosiło się wielu młodych znakomitych śpiewaków, którzy już zdobyli nagrody na międzynarodowych konkursach i w większości są to już absolwenci wydziałów wokalno-aktorskich akademii muzycznych, niektórzy pracują już w teatrach operowych. Mamy 60-ciu uczestników tego konkursu – to bardzo dużo i stąd decyzja, że będzie to konkurs jednoetapowy. Każdy powinien przygotować pięć utworów: arię barokową, oratoryjną lub klasyczną, pieśń polską, pieśń obcą czy utwór polski dla drugiej - starszej grupy oraz utwór dowolny. Z tych pięciu utworów – dwa wybiera jury, a jeden uczestnik. Sądzę, że wszyscy uczestnicy będą z takiego rozwiązania zadowoleni i będą się mogli pokazać z najlepszej strony. Oprócz Polaków do konkursu zgłosili się: Rosjanie, Białorusini, Ukraińcy, Koreańczycy, Chińczycy, a nawet Hindus. Jurorzy będą mieli bardzo dużo pracy, a tutejsza publiczność będzie zachwycona, bo wszyscy w Busku - Zdroju kochają śpiew. Zaplanowałam też udział w konkursie młodzieży uczęszczającej do średnich szkół muzycznych i jestem zaskoczona, że zgłosiło się dużo mniej uczestników. Są wśród nich również laureaci innych konkursów, ale myślę, że na tym etapie być może nie wszyscy są już zafascynowani śpiewem i świadomi swoich możliwości.

Z. S.: Wspomniała Pani o publiczności. Czy przesłuchania konkursowe będą otwarte dla publiczności?

R. O.: Przesłuchania będą otwarte, ponieważ, jak już powiedziałam, publiczność kocha śpiew i z pewnością będą przychodzić na te występy także kuracjusze, a wielu z nich przyjechało tutaj z zagranicy. Będą mogli posłuchać wielu młodych Polaków oraz uczestników z innych krajów.

Z. S.: Do jury zaprosiła Pani wielkie autorytety z różnych ośrodków muzycznych w Polsce.

R. O.: Są to nie tylko artyści o światowej sławie, ale także znakomici pedagodzy: pan prof. Piotr Kusiewicz z Gdańska, pan prof. Piotr Łykowski z Wrocławia, pani prof. Jolanta Omiljanowicz-Quatrini – światowej sławy śpiewaczka, o której w Polsce niewiele się mówi, będzie pan prof. Jacek Ścibor z Wydziału Muzyki Uniwersytetu Rzeszowskiego, który oprócz udziału w Jury będzie prowadził zajęcia z plastyki ruchu, będzie także pani Ewa Warta-Śmietana – Prezes Fundacji „Czardasz” z Krakowa, Renata Kuczyńska z Brauschweig w Niemczech i moja skromna osoba.

Z. S.: Chyba dobrze się złożyło, że Konkurs „Bella Voce” odbywa się w czasie trwania Warsztatów Wokalistyki i Plastyki Ruchu.

R. O.: Warsztaty rozpoczynają się już 7 sierpnia i młodzi śpiewacy wiele się u nas nauczą. Po raz trzeci zaprosiłam pana prof. Jacka Ścibora, który będzie prowadził zajęcia z plastyki ruchu i świetnie pracuje z młodzieżą, pomaga jej wyzwolić się z pewnych kompleksów. Występując na scenie nie można się wstydzić swoich emocji, nie można także być spiętym. Bardzo ważna jest także nauka wyjścia na scenę, ja tego uczę i pod tym względem moi uczniowie bardzo się różnią od innych, ale nie wszyscy nauczyciele zwracają na to uwagę. Oczywiście jest także wiele zajęć z dziedziny wokalistyki. Koroną tych warsztatów są koncerty. Od dwóch lat włączyłam do programów tych koncertów także muzykę operetkową i musicalową, bo ludzie kochają tę muzykę. Młodzi ludzie powinni próbować śpiewać także inne gatunki muzyki i najlepiej przygotowywać się do takich występów pod kierunkiem pedagoga. Jak często to obserwujemy, najwięksi śpiewacy świata potrafią znakomicie wykonywać zarówno muzykę klasyczną, operetkową, musicalową i piosenki. Trzej Tenorzy nauczyli nas i słuchać, i wykonywać taki szeroki repertuar.

Z. S.: Świętokrzyskie Warsztaty Wokalistyki i Plastyki Ruchu odbywają się w cyklu rocznym, a jak często będzie się odbywał Konkurs Wokalny „Bella Voce”?

R. O.: Na podstawie dużego zainteresowania pierwszą edycją Konkursu „Bella Voce” mogę powiedzieć, że mój pomysł zorganizowania go był „strzałem w dziesiątkę”. Zastanawiamy się, czy będziemy go robić każdego roku, czy co dwa lata. Z pewnością Świętokrzyskie Warsztaty i Konkurs „Bella Voce” są wielką promocją Buska - Zdroju i naszego kurortu. Dostarczamy mieszkańcom i kuracjuszom rozrywki w postaci pięknej muzyki, która pozwala się wszystkim radować i być szczęśliwym.

Z. S.: Macie odpowiednią bazę, aby przeprowadzić dwie duże imprezy w tym samym czasie?

R. O.: Mamy do dyspozycji budynek Szkoły Muzycznej I stopnia im. K. Pendereckiego i piękne Buskie Samorządowe Centrum Kultury. Mamy bardzo dobre warunki i wystarczającą ilość scen i sal do prowadzenia zajęć. Będziemy koncertować także poza Buskiem – w Solcu Zdroju. Organizujemy także koncerty muzyki sakralnej w kościele, a zaprasza nas ks. prałat Marek Podyma, który również ma duszę artysty – jest fotografem, pięknie recytuje i bierze również udział w naszych koncertach. Są osoby, które przyjeżdżają odpoczywać i leczyć się w trakcie trwania naszych Warsztatów. Poprzednie edycje odbywały się trochę później, a w tym roku rozpoczynamy już 7 sierpnia, bo później jest z kolei Święto Buska – Zdroju. Pani doktor z Łodzi, która organizowała sobie i swoim znajomym pobyt w Busku – Zdroju w czasie trwania Warsztatów, była niepocieszona tą zmianą terminu, ale udało się jej zmienić daty pobytu i będą także w tym roku z nami. Osób, które nam towarzyszą każdego roku, jest o wiele więcej.

Z. S.: Pani jest szefem artystycznym obydwu imprez, a głównym organizatorem jest Stowarzyszenie Voce.

R. O.: Jestem również Prezesem Stowarzyszenia Voce, które zajmuje się promocją młodych talentów. Pomagamy młodzieży nie tylko w czasie roku szkolnego organizując im koncerty, a na wakacjach uczestniczą w Świętokrzyskich Warsztatach Wokalistyki i Plastyki Ruchu. Ukłony i słowa podziękowania kieruję do pana burmistrza Waldemara Sikory, dziękuję panu staroście i przede wszystkim Marszałkowi Województwa Świętokrzyskiego panu Adamowi Jarubasowi, który jest zachwycony moim pomysłem i wspiera mnie znacznie, wspierają mnie także burmistrz i starosta. Bez tego wsparcia byłoby bardzo trudno zorganizować Warsztaty i Konkurs.

Z. S.: Rozmawiałam z Panią dawno temu, przy okazji koncertu w Rzeszowie, a później planowałyśmy spotkanie w Sanoku podczas Festiwalu im. Adama Didura i do Sanoka Pani nie przyjechała.

R. O.: Miałam przyjechać na Festiwal, ale dotknęło mnie straszne nieszczęście, bo poszłam do dentysty i usunęłam zęba. Pani doktor nie zrobiła wcześniej prześwietlenia i okazało się, że zrobiła mi się przetoka – czyli dziura do zatoki. Nie wolno mi było w ogóle śpiewać, potrzebna była interwencja chirurga i musiałam spędzić kilka dni w szpitalu. Zbiegło się to z planowanym wyjazdem na Festiwal im. Adama Didura do Sanoka. Pamiętam, że jak Pani dzwoniła, to byłam jeszcze w szpitalu.

Z. S.: Pamiętam, że wówczas pracowała Pani w Teatrze Wielkim w Łodzi, miała Pani wiele zaproszeń do innych teatrów operowych oraz koncertów i nie można było znaleźć czasu na pracę pedagogiczną. Teraz to się zmieniło.

R. O.: Tak, od tamtego czasu wiele się zmieniło. Pewnie Państwo wszyscy wiecie, że w tej naszej Łodzi działo się nieciekawie, ciągle się zmieniali dyrektorzy Teatru Wielkiego, były różne finansowe kłopoty, bo było nawet tak, że nie dostawaliśmy całej pensji. W pewnym momencie miałam już tego wszystkiego dość i postanowiłam korzystać z zaproszeń zagranicznych. Później umożliwiono osobom o długim stażu pracy przejście na emeryturę, a ponieważ spełniałam wymagane warunki, skorzystałam z tego i przyjechaliśmy tutaj, w rodzinne strony mojego męża. Kiedyś nie lubiłam takich małych ośrodków i początkowo były to tylko wakacyjne pobyty, ale szybko zmieniłam zdanie, zaczęliśmy remontować dom po rodzicach męża i postanowiliśmy tutaj zostać. Mąż jeszcze krótko pracował w Łodzi, ale pewnego dnia przyjechał i powiedział: „Roma złożyłem podanie - odchodzę” i zostaliśmy tutaj. Wówczas rozpoczęłam pracę pedagogiczna, która mnie bardzo pochłonęła. Cieszę się ogromnie, bo wielu moich wychowanków zdobywa nagrody na konkursach, bez kłopotu zdają egzaminy na uczelnie: do Katowic, do Warszawy, Gdańska, Bydgoszczy, a także studiują poza granicami Polski. Mam się czym pochwalić. Sama również śpiewam recitale, a najbliższy występ będę miała podczas Warsztatów Świętokrzyskich, ponieważ zawsze pedagodzy także występują – oprócz mnie zaśpiewają: Jolanta Omiljanowicz-Quatrini, Ewa Warta-Śmietana, Piotr Kusiewicz, Piotr Łykowski, Jacek Ścibor. Zapraszamy na koncerty - 11 sierpnia koncertujemy w Solcu Zdroju, podczas którego młodzież zaprezentuje się w koncercie zatytułowanym „ W krainie muzyki”, natomiast w Busku Zdroju 15 sierpnia odbędzie się w kościele św. Brata Alberta koncert „Vivat Regina”, Koncert Galowy uczestników III Świętokrzyskich Warsztatów Wokalistyki i Plastyki Ruchu odbędzie się 16 sierpnia o 19.00. W tym koncercie wystąpią również pedagodzy, natomiast 13 sierpnia o 19.00 w Sali Koncertowej Sanatorium „Marconi” rozpocznie się koncert laureatów I Konkursu Wokalnego „Bella Voce”. Zapraszamy serdecznie.

Zofia Stopińska: Po niezwykłym i wspaniałym koncercie Zespołu „Parnassos” na 17. Międzynarodowym Przemyskim Festiwalu Salezjańskie Lato Muzyczne rozmawiam z panią Martyną Pastuszką - skrzypaczką, która ten zespół w 2001 roku założyła i nadal nim kieruje. Poruszyli Państwo przemyską publiczność tak, że ludzie nie wytrzymywali i po bardzo dynamicznych częściach rozlegały się oklaski.

Martyna Pastuszka: Rzeczywiście, ale to jest bardzo miłe, kiedy jest prośba, aby nie klaskać, a te oklaski są, tak jak na koncercie jazzowym. Świadczy to o tym, że komuś się bardzo podobało i chce nagrodzić oklaskami. W tym momencie odczuwamy, że to jest bardzo naturalne i nie polega to na przyjętych zasadach, że nagradzamy artystów po zakończeniu utworu, tylko ktoś bije brawo, bo jest tak „naładowany emocjami”, że nie może czekać na koniec. Myślę, że to jeden z najlepszych komplementów, jakie możemy dostać.

Z. S.: Czy wszystkie osoby grające w zespole związały życie z muzyką minionych epok?

M. P.: Różnie. Dla mnie i dla Adama Pastuszki minione epoki to rzeczywiście chleb powszedni, ale coraz bardziej przesuwamy się w kierunku początku XX wieku. Dla Anny Firlus, która jest też organistką, a może przede wszystkim, całe życie poświęciła organom i gra na tym instrumencie także olbrzymi repertuar XIX – wieczny i współczesny, a ulubioną jej formą są wielkie symfonie organowe. Krzysztof Firlus jest I kontrabasistą w Narodowej Orkiestrze Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach i nieustannie ma kontakt ze współczesną muzyką, jest jednym z bardziej pożądanych kameralistów, a na violi da gamba także często gra muzykę współczesną. W poszukiwaniu innego brzmienia, delikatności i zmysłowości dźwięku współcześni kompozytorzy często tworzą utwory z udziałem instrumentów dawnych. Te instrumenty mają w brzmieniu coś organicznego, ludzkiego – może przez to, że używamy jelitowych strun, na których gra się tak, jakby się dotykało kogoś. To nie jest tylko taka rozmowa – krótko, długo, ostro, piano, forte. Mówi się na przykład, żeby smyczek był wolniejszy albo wszedł w głąb struny i to jest porównywalne z dotykiem.

Z. S.: Swoje organizacyjne zdolności i pasje przełożyła Pani nie tylko na niewielki zespół, ale także na orkiestrę.

M. P.: Tak. Od pięciu lat tworzymy w tym gronie, w którym jesteśmy wspólnie - orkiestrę. Ja jestem przewodnikiem, szefem artystycznym i koncertmistrzem, menager Artur Malke dba o to, abyśmy gościli na łamach prasy oraz innych mediów i działa fantastycznie. Bez współpracy Pastuszka – Malke nie byłoby zespołu, jakim jest Orkiestra Historyczna. Mamy ogromny repertuar, który się powiększa, bo ciągle mamy pasję spoglądania w partytury i zjadania ich oczami. Jak do stałego składu zaangażujemy dawne oboje i fagoty, i jak wszystko zagrają dokładnie tak, jak jest zapisane w partyturze, to jest dopiero ogromna przyjemność. Udaje nam się funkcjonować na polskim rynku muzyki klasycznej. W ciągu pięciu lat nagraliśmy pięć płyt. Dwie płyty czekają na wydanie. Do końca roku Musicon wyda naszą płytę z Mszą Wojciecha Dankowskiego ze Zbiorów Jasnogórskich, a także pod koniec bieżącego roku lub na początku przyszłego belgijska wytwórnia wypuści nasz album z concerti grossi włoskimi w Anglii – czyli: Avizon, Francesco Scarlatti, Francesco Geminiani. To wspaniała muzyka – dosyć późne concerti grossi z solującymi: partią skrzypiec, fantastyczną partią wiolonczeli i do tego duże continuo.

Z. S.: W Zespole Parnassos grają małżeństwa.

M. P.: Tak i to powoduje, że relacje pomiędzy ludźmi są inne. Wszystkie małżeństwa są bardzo udane i bardzo zżyte, chociaż nie oznacza to wcale, że rodzinnie to bezkonfliktowo, ale nam akurat się udaje bezkonfliktowo przechodzić przez życie w związku. To ma trochę inny poziom ciepła, zaufania i emocjonalności pomiędzy muzykami, kiedy mamy ze sobą dobre relacje i one muszą być naznaczone troską i szczerością. Słychać to także w muzyce. Na przykład jeśli pomylę się, albo jeżeli próbuję coś zrobić, to osoby, które są przyjaciółmi, wiedzą, że ja teraz się uczę coś robić. W tym przypadku spotykam się z „parasolem ochronnym” i większym zrozumieniem. Powtarzamy, uczymy się, bo to, czego się nauczymy jako grupa, to jest nasz kapitał.

Z. S.: Od początku do końca słuchałam Waszej wspaniałej gry z wielkim zainteresowaniem, a patrząc na Was w trakcie koncertu odnosiłam wrażenie, że Wy jesteście muzyką, która wychodzi z Waszych serc, poprzez mózg , ręce i palce przenosi się na smyczki, struny...

M. P.: Ładnie powiedziane. W sumie takie jest nasze założenie. W życiu dobieramy sobie przyjaciół i partnerów, a tworząc muzykę dobieramy sobie tych samych ludzi. Tworzymy grupę osób, dla których w momencie grania muzyka jest najważniejsza, co wcale nie oznacza, że w życiu jesteśmy wolni od trosk i obowiązków. Jesteśmy młodzi, mamy dzieci, prowadzimy domy i może dlatego jak wychodzimy z domu i bierzemy instrumenty, to myślimy wyłącznie o muzyce. Gramy z „apetytem” – można wyjść z domu i grać. W czasie próby czy koncertu cały czas odczuwamy przyjemność ze wspólnego grania i w każdym z nas cały czas coś drży w środku z niecierpliwości. Jesteśmy szczęśliwi, że tak wspaniale zostaliśmy przyjęci w Przemyślu, ale zapraszamy na nasze koncerty także do innych miast, a przede wszystkim do Katowic, gdzie występujemy najczęściej.

Z panią Martyną Pastuszką, założycielką i szefem artystycznym Zespołu „Parnassos” rozmawiała Zofia Stopińska 29 lipca 2017 roku w Przemyślu.

Zespół muzyki dawnej „Parnassos” wystąpił w Przemyślu w składzie: Martyna Pastuszka – skrzypce, Adam Pastuszka – skrzypce, Anna Firlus – klawesyn i Krzysztof Firlus – viola da gamba. Wystąpiła także gościnnie, współpracująca często z Zespołem sopranistka - Karolina Brachman.
Zespół „Parnassos” powstał w 2001 roku. Specjalizuje się w wykonywaniu muzyki okresu przedromantycznego, zgodnie z przyjętymi zasadami tzw. wykonawstwa historycznego, a więc grając na kopiach instrumentów właściwych danej epoce z użyciem dostępnych wówczas środków wykonawczych. Wszyscy są absolwentami katowickiej Akademii Muzycznej. W marcu roku 2004 członkowie zespołu wraz z sopranistką Karoliną Brachman i lutnistą Christophem Barthem zdobyli drugą nagrodę na Konkursie muzyki kameralnej „Concerto Barocco” w Wuppertal (Niemcy). Od chwili powstania zespół występował na niezależnych koncertach, był również gościem wielu festiwali w Polsce i za granicą. Zaproszenia do współpracy z zespołem przyjmują tak uznani soliści, jak Simon Standage, Barthold Kuijken, Dariusz Paradowski, Piotr Olech. We wrześniu 2007 roku ukazała się pierwsza płyta zespołu zatytułowana „O piękny czasie! O godzino wieczorna!” zawierająca utwory kompozytorów niemieckich XVII stulecia.

Premiera 8 września

„Romanza“ to nie tylko pierwszy album Anny Netrebko nagrany w duecie z mężem, ale także pierwsza w jej repertuarze pozycja wykraczająca poza ściśle rozumianą muzykę klasyczną. Na dwóch płytach znalazły się: miłosne duety autorstwa znanego rosyjskiego kompozytora i producenta Igora Krutoya oraz antologia najwybitniejszych interpretacji pieśni i arii operowych dokonanych przez światowej sławy sopranistkę.

Anna Netrebko i jej mąż, tenor Yusif Eyvazov prezentują 18 romantycznych pieśni miłosnych skomponowanych specjalnie dla nich przez Igora Krutoya.
Rosyjski producent i kompozytor stworzył wszystkie osiemnaście utworów z myślą o Annie i Yusifie. Wiele lat bliskiej współpracy z małżeństwem śpiewaków pozwoliło mu napisać pieśni, które idealnie pasują do ich głosów. Przede wszystkim jednak kompozycje Igora są po prostu hołdem złożonym miłości.

Poprzedni album Anny Netrebko - Verismo (2016) - przeprowadził fanów śpiewaczki przez okres rewolucyjny dla stylu operowego (od 1890 do 1920 roku). Znalazły się na nim utwory takich mistrzów jak Francesco Cilea, Umberto Giordano, czy Giacomo Puccini. Netrebko otrzymała za niego przyznawaną w Niemczech nagrodą Echo Klassik w kategorii “Wokalistka Roku”. Była też nominowana do nagrody Grammy za “Najlepszy Klasyczny Solowy Album Wokalny.”
Anna spotkała swojego męża, tenora Yusifa Eyvazova, podczas wystawiania Manon Lescaut w Operze Rzymskiej w marcu 2014 roku. Od ich ślubu w grudniu 2015 roku, para koncertuje wspólnie na całym świecie. 7 grudnia 2017 r., operą Andrea Chénier, słynne małżeństwo zainauguruje sezon w La Scali. Dla Anny będzie to debiut w roli Maddaleny.

Album ukazuje się w wersji 1 CD (duety) oraz 2CD Deluxe (duety + wyselekcjonowane przez artystkę jej solowe nagrania arii operowych).

Znakomity koncert Zespołu „Parnassos” odbył się 29 lipca w Kościele Salezjanów w Przemyślu w ramach 17. Międzynarodowego Przemyskiego Festiwalu Salezjańskie Lato Muzyczne. Zespół „Parnassos” wystąpił w składzie: Karolina Brachman – sopran, Martyna Pastuszka – skrzypce, Adam Pastuszka – skrzypce, Anna Firlus – klawesyn, Krzysztof Firlus – viola da gamba.
Wspaniale zabrzmiały podczas tego wieczoru dzieła Georga Friedricha Haendla oraz utwory znakomitych polskich twórców: Adama Jarzębskiego i Stanisława Sylwestra Szarzyńskiego.
Po koncercie był czas na krótka rozmowę ze śpiewaczką Karoliną Brachman, która oczarowała licznie zgromadzoną publiczność niezwykłej urody sopranem i interpretacją utworów Stanisława Sylwestra Szarzyńskiego i Georga Friedricha Haendla.

Zofia Stopińska: Serdecznie gratuluję i dziękuję za wspaniały wieczór, dzięki któremu mogliśmy poznać bardzo rzadko wykonywane utwory Georga Friedricha Haendla i kompozytorów polskich. Przepięknie i wzruszająco zabrzmiała we wnętrzu Kościoła Salezjanów kompozycja Stanisława Sylwestra Szarzyńskiego „Jesu spes mea”. Dowiedziałam się, że Pani repertuar i doświadczenia obejmują także różne gatunki muzyki wokalnej późniejszych epok oraz muzykę współczesną. To wielka sztuka, wymagająca wiedzy i umiejętności.

Karolina Brachman: Nie wiem, czy to wielka sztuka, ale przede wszystkim wielka frajda. To są różne światy i za każdym razem jest to ogromny przywilej móc wtopić się w świat danej epoki. Przede wszystkim za pomocą muzyki, bo to jest mój zawód, ale też literatury i innych dziedzin sztuki. To mi daje poczucie, że wiem, w jakim miejscu jestem. Samodzielnie robię programy z muzyką dawną. Jeśli chodzi o muzykę nową, to raczej jestem „muzykiem do wynajęcia”, a także śpiewaczką, dla której różni kompozytorzy piszą. Ostatnio połączenie muzyki dawnej i najnowszej spotyka się bardzo często, ponieważ twórcy muzyki współczesnej bardzo cenią sobie rodzaj dźwięku bardzo klarowny, czysty i dlatego muzyka dawna, i współczesna nie są trudne do połączenia. To są bardzo bliskie światy i obydwa polegają również na improwizacji.

Z. S.: Podziwiałam Panią dzisiaj, z jaką łatwością i dokładnością wykonywała Pani wszystkie ozdobniki, których w muzyce dawnej jest bardzo dużo. Wielokrotnie trwały one długo i realizowane były na jednym oddechu, przepona musi wówczas pracować bardzo sprawnie.

K. B.: Wszystko musi wtedy pracować – serce, przepona, głowa. To musi stanowić jedność, aby można się było zacząć bawić tym, czego przez długie lata uczyliśmy się.

Z. S.: Dzisiaj miała Pani bardzo dobre towarzystwo do kreowania muzyki ponad trzech wieków.

K. B.: Towarzystwo miałam znakomite. To koledzy, z którymi współpracuję już bardzo długo. To wspaniali muzycy. Pani Martyna Pastuszka od jakiegoś czasu prowadzi także orkiestrę i uważam, że jest to najbardziej żywiołowa orkiestra, jaką w tym kraju można usłyszeć.

Z. S.: Zamieszczone w programie koncertu utwory Georga Friedricha Haendla stanowiły pewną spójną całość, jednak wspaniałe wykonanie sprawiło, że kilkakrotnie ręce publiczności same składały się do braw i pewnie to trochę Wam przeszkadzało.

K. B.: To w zasadzie nie przeszkadzało. Pewne części były tak dynamiczne, że brawa były naturalnym efektem. Może nawet byłoby bardzo dziwnie, gdyby muzycy skończyli z taką ekspresją, a później byłaby cisza. Mieliśmy inne plany, ale publiczność je zmieniła i to jest właśnie ta fantastyczna rzecz na żywych koncertach, że dynamika z muzyków przechodzi na publiczność i to jest jeden z najważniejszych powodów, dla którego my ten zawód wykonujemy.

Z. S.: Większość Pani występów odbywa się niestety poza granicami Polski. Podobnie jak działalność pedagogiczna.

K. B.: Tak, już od piętnastu lat mieszkam w Niemczech i tam obecnie też pracuję na uczelni, ale moje kontakty z Polską i polskimi muzykami są bardzo częste. Dotyczy to zarówno muzyki dawnej, jak i współczesnej. Najczęściej współpracuję z Orkiestrą Historyczną i z tym zespołem.

Z. S.: Była już Pani w tych stronach?

K. B.: Byłam w Przemyślu parę lat temu, kiedy wykonywaliśmy program „Welon i tonsura” złożony z utworów kompozytorów duchownych – zakonników i zakonnic. Jednym z ważnych punktów mojej działalności jest twórczość kompozytorek i bardzo wiele z nich było zakonnicami, najczęściej we Włoszech albo w Austrii.

Z. S.: Wiele osób, które przyjeżdżają na Podkarpacie z koncertami mówi, że od razu wiedzą, że są na terenie dawnej Galicji.

K. B.: To prawda. Jak byłam tu pierwszy raz parę lat temu, to się absolutnie zakochałam w tym miejscu i od razu pomyślałam, że muszę tu wrócić. Jestem bardzo wdzięczna panu Tomaszowi Ślusarczykowi, że mnie zaprosił, ponieważ od jutra rozpoczynam urlop w Krasiczynie. Bardzo się cieszę, bo Galicja ma niesamowity, nigdzie niespotykany klimat i taką dobroczynną powolność. Zazwyczaj wszystko robimy szybko, ciągle się śpieszymy i bez przerwy żyjemy w stresie – starczy chwila w Przemyślu, a wszystko robimy wolniej i spokojniej. Okazuje się, że mam więcej czasu i potrafię się bardziej skupić na pracy. Jest w tym coś, co mnie bardzo uwiodło. Myślę, że w czasie urlopu te moje odczucia i miłość do tych stron jeszcze bardziej się ugruntują. Z niecierpliwością będę czekać na następne zaproszenie. Dziękuję publiczności za wspaniałe przyjęcie i mówię do zobaczenia.

Z sopranistą Karoliną Brachman rozmawiała Zofia Stopińska 29 lipca w Przemyślu.

Nie było czasu na dłuższą rozmowę i dlatego pozwolę sobie zamieścić krótki życiorys Artystki.
Karolina Brachman urodziła się w Rudzie Śląskiej, obecnie mieszka w Wuppertalu. Studiowała teorię muzyki oraz śpiew w Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach. Studia wokalne kontynuowała w Hochschule für Musik w Kolonii w klasie prof. Barbary Schick. Ukończyła je w 2007 roku, uzyskując dyplom z wyróżnieniem. Działalność artystyczna Karoliny Brachman związana jest najsilniej z nurtem historycznej praktyki wykonawczej muzyki dawnej. Artystka współpracuje z wieloma dyrygentami i zespołami. Jej repertuar i doświadczenia obejmują jednak nie tylko muzykę średniowieczną, w tym chorał gregoriański, czy wszystkie gatunki muzyki wokalnej baroku i klasycyzmu, ale też romantyczną muzykę kameralną i oratoryjną, pieśni oraz muzykę współczesną. Projekty koncertowe i nagrania płytowe z muzyką średniowieczną i barokową z udziałem Karoliny Brachman zdobywały w ostatnich latach uznanie międzynarodowej krytyki oraz liczne nagrody. Od kilku lat sopranistka prowadzi wykłady i warsztaty poświęcone historycznym praktykom wykonawczym, zaś w roku 2012 objęła klasę śpiewu solowego w Instytucie Muzyki Hochschule Osnabrück.