17 maja 2023 roku w sali kameralnej Filharmonii Podkarpackiej odbył się piąty wieczór 62. Muzycznego Festiwalu w Łańcucie. Gorąca owacja publiczności, która powstała z miejsc po wybrzmieniu ostatniego utworu, była najlepszym dowodem uznania dla wykonawców – The Nazareth College Chamber Singers z Rochester w stanie Nowy York.
Cieszę się, że mogłam w tym dniu rozmawiać z prof. Zbigniewem Granatem, który od wielu lat jest pedagogiem w tej uczelni. Przybliżymy Państwu wykonawców i program koncertu.

       - Jesteśmy zaszczyceni, że zostaliśmy zaproszeni przez Filharmonię Podkarpacką do zaprezentowania koncertu podczas tegorocznego Muzycznego Festiwalu w Łańcucie. Pewnie pani pamięta, cztery lata temu byliśmy tutaj na chóralnym Festiwalu Moniuszkowskim, podczas którego zostaliśmy nagrodzeni Grand Prix.
Reprezentujemy Nazareth College. College został założony w 1924 roku przez Sisters of St. Joseph (siostry od świętego Józefa, które za patrona obrały świętego Józefa z Nazaretu). Nasza uczelnia w latach 70-tych ubiegłego stulecia przekształciła się z religijnej w koedukacyjną. Instytucja działa prężnie i już niedługo nasza nazwa zmieni się Na Nazareth University. Właśnie przygotowujemy się do uroczystości z okazji setnej rocznicy założenia naszej uczelni. Aktualnie naukę pobiera około 3,5 tysiąca studentów, działa prężnie Wydział Muzyki, a ja niedawno zostałem dziekanem tego wydziału.
Od lat działają w naszych strukturach dwa chóry – kameralny i liczny chór żeński.

       Możemy chyba powiedzieć, że w wystąpili u nas wybrani studenci, bo to daleka podróż i stąd te ograniczenia.

       - Odbyły się przesłuchania i wybrany został chór 25-osobowy, którym dyryguje Eric Rubinstein, dyrektor Wydziału Chóralnego. Przyjechała także prof. Jessica Ann Best - mezzosopran, która uczy śpiewu i prowadzi warsztaty operowe. Przy fortepianie towarzyszyła Sarah Rhee-Tirré, profesor Wydziału Foterpianu.

                                                   Jessica Ann Best - mezzosopran, fot. Fotografia Damian Budziwojski

       Bardzo różnorodny, mieniący się różnymi barwami był program koncertu w Rzeszowie.

       - Postanowiliśmy wypełnić pierwszą część ariami i duetami operowymi, i w tej części wystąpiła Jessica Ann Best, ale wykonawcami większości utworów byli nasi studenci. Wieczór rozpoczęły fragmenty z oper „Cyrulik sewilski” Gioacchino Rossiniego i „Cosi fan tutte” Wolfganga Amadeusza Mozarta, później sporo było arii z nowszych, mało znanych oper, a zakończyła pierwsza część koncertu Habanera z „Carmen” Georges’a Bizeta.
Część drugą koncertu wypełnił występ chóru, a w programie znalazła się muzyka amerykańska z różnych gatunków muzycznych – od tradycyjnych utworów, poprzez wywodzące się z tradycji afro-amerykańskiej, aż po nowsze, bardziej awangardowe. Wszystkie pochodziły z XX i XXI wieku.

       Jak przebiegają studia w Nazareth College w Rochester?

       - Podobnie jak w polskich uczelniach muzycznych mamy studia licencjackie i magisterskie. Działa u nas kilka zespołów, dwa chóry, orkiestra symfoniczna oraz dwie orkiestry dęte. Prężnie rozwija się program operowy.

       Czy przyjechaliście do Polski tylko z jednym koncertem?

       - Po koncercie w Rzeszowie jedziemy do Krakowa i wystąpimy 20 maja w Akademii Muzycznej w Auli Florianka.
Jak już wspomniałem, Nazareth College działa w mieście Rochester w stanie NY, a w tym roku świętujemy 50-lecie partnerstwa naszego Rochester z miastem Kraków. Nasz pobyt w Krakowie jest związany z tą rocznicą. Będziemy uczestniczyć w specjalnej uroczystości na Placu Centralnym im. Ronalda Reagana, gdzie zasadzimy krzewy bzu, bo symbolem Rochester jest bez. Z kolei w Rochester posadzone zostaną przesłane z Krakowa dęby. Oczywiście zaśpiewamy także podczas uroczystości w Krakowie. Dwa ostatnie dni spędzimy na zwiedzaniu Warszawy.

                                                       Sarah Rhee-Tirré - fortepian, fot. Fotografia Damian Budziwojski

       Czy dużo studentów było chętnych do odwiedzenia Polski?

       - Młodzież w wieku od 18 do 22 lat jest bardzo ciekawa świata. Wielu naszych studentów nie miało okazji do wyjazdów na inne kontynenty. Taka wycieczka jest zawsze atrakcyjna. Okazało się, że wielu studentów ma polskie korzenie i kilku z nich nosi nawet polskie nazwiska. Bardzo chcieli odwiedzić Polskę. Przylecieliśmy do Rzeszowa w poniedziałek, a wszyscy są zachwyceni, że Rzeszów jest takim czystym, pięknym i bezpiecznym miastem.

       Jak przetrwaliście czas pandemii?

       - Początkowo wiele zajęć odbywało się zdalnie, ale zespoły nasze nadal grały. Była cała procedura z maskami dla instrumentów dętych – na czarach instrumentów musiała być maska osłaniająca wychodzące z nich powietrze.
Zaczęliśmy też emitować koncerty przez Internet i przybyła nam nowa forma promocji muzyki. Do dzisiaj nasze koncerty często są transmitowane na żywo. Z każdego miejsca można wejść na naszą stronę, znaleźć stronę Live Stream oraz listę koncertów odbywających się w danym tygodniu i po prostu słuchać.

       Czy podobnie jak na innych uczelniach w Stanach Zjednoczonych nauka w Nazareth College jest płatna?

        - To jest prywatna szkoła i nauka jest płatna. Owszem, są federalne dotacje do różnych programów, ale generalnie młodzież płaci za naukę. Udział w tej wycieczce młodzież także musiała opłacić, chociaż otrzymaliśmy dofinansowanie. Tę podróż planowałem już od jesieni ubiegłego roku.

                                                           Eric Rubinstein - dyrygent, fot. Fotografia Damian Budziwojski

        Trzeba podkreślić, że Pan pochodzi z Rzeszowa i chyba w naszym mieście rozpoczynał Pan naukę muzyki.

        - Tak, bardzo miło wspominam młodzieńcze lata spędzone w Rzeszowie. Rozpocząłem naukę w Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Rzeszowie przy ulicy Sobieskiego (wówczas 1 Maja). Później uczęszczałem do Liceum Muzycznego przy ulicy Chopina, a następnie studiowałem muzykologię n a Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Po studiach pojechałem do Stanów Zjednoczonych i ukończyłem studia doktoranckie w Boston University, a później wykładałem na tej uczelni, w New England Conservatory of Music oraz Massachusetts College of Liberal Arts. Od 15 lat pracuję w Nazareth College w Rochester głównie jako profesor muzykologii.

        Nie tęskni Pan za Polską?

        - Bardzo tęsknię za Polską. Na tym etapie mojego życia rozumiem doskonale sławnych Polaków: Fryderyka Chopina, Adama Mickiewicza i wielu innych, którzy tęsknili za ojczyzną na emigracji. Ja przynajmniej mam okazję przyjeżdżać do rodzinnego kraju, a oni nie mogli. Cieszę się, że czasami mam okazję przyjechać z profesorami oraz studentami Nazareth College i zaprezentować koncerty w wykonaniu naszych artystów.
Będąc w Polsce, zawsze przyjeżdżam do Rzeszowa i odwiedzam moją kochaną Mamusię. Miło wspominam lata młodości spędzone w Rzeszowie.

        Proszę powiedzieć o muzyce, która jest w kręgu szczególnych Pana zainteresowań.

        - Bardzo interesuje mnie jazz i dlatego zawsze chciałem pojechać do Stanów Zjednoczonych, aby poznać ją bliżej. Przez wiele lat byłem korespondentem dla Jazz Forum. Teraz rzadko to robię, bo brakuje mi czasu. Aktualnie kończę książkę na temat Milesa Davisa. Bardzo interesuje mnie także życie i twórczość Krzysztofa Komedy. Jego dorobek twórczy jest mało znany na Zachodzie i staram się go promować.
Drugą pasją jest muzyka Fryderyka Chopina i udało mi się poznać wiele ciekawych odkryć naukowych, o których do tej pory nie było nic wiadomo. Każdego roku staram się uczestniczyć w Kongresie chopinowskim w Warszawie, gdzie prezentuję moje badania. Jestem także gotowy do publikacji książki na ten temat.

        Występ The Nazareth College Chamber Singers w ramach 62. Muzycznego Festiwalu w Łańcucie został gorąco przyjęty przez publiczność. Mam nadzieję, że to zaowocuje kolejnymi koncertowymi podróżami do naszego kraju.

        - Ostatnio mieliśmy dłuższą przerwę, spowodowaną przez koronawirusa, ale już planuję kolejną podróż do Polski. Mam nadzieję, że za dwa lata znowu się zobaczymy.

Zofia Stopińska

                                            The Nazareth College Chamber Singers, fot. Fotografia Damian Budziwojski

Samorządowcy docenili mielecką kulturę ważną uchwałą, która ustanawia rokroczne przyznawanie nagród artystycznych najbardziej utalentowanym artystycznie młodym mielczanom. Kandydatury można zgłaszać do 31 maja. Nagrody przyznawał będzie prezydent Mielca, po zasięgnięciu opinii zespołu doradczego.

Mielecki Laur Kultury

Nagroda ma być inspiracją dla dzieci i młodzieży w wieku od 10 do 20 lat, a jednocześnie formą promocji ich osiągnięć na niwie artystycznej. Młodzi ludzie aspirujący do nagrody muszą mieć na swoim koncie wybitne osiągnięcia artystyczne o zasięgu ogólnopolskim. Muszą także mieszkać na terenie Mielca, lub być uczniami szkół mających swoje siedziby w naszym mieście.

Kandydatów do nagrody mogą zgłaszać szkoły, instytucje i stowarzyszenia związane z obszarem kultury oraz Komisja Oświaty i Kultury Rady Miejskiej.
Dom Kultury SCK, który koordynuje działania związane z nagrodami, zaprasza do składania wniosków (do 31 maja).

Szczegółowy regulamin przyznawania nagrody na stronie kultura.mielec.pl.

28 MAJA 2023r., niedziela, godz. 19:00
SALA BALOWA MUZEUM ZAMKU W ŁAŃCUCIE

PANI PYLIŃSKA I SEKRET CHOPINA – ERIC – EMMANUEL SCHMITT

OBSADA:
JOANNA ŻÓŁKOWSKA
PAULINA HOLTZ
KACPER KUSZEWSKI

utwory Chopina i Liszta gra: Lena Ledoff

Robert Gliński – reżyseria

ELŻBIETA LEWICKA – słowo

Koszt udziału: 90 zł

Przedstawienie, które zabiera widza w 90-minutową czarującą podróż do pięknego i zachwycającego Paryża! Będzie sympatycznie, lekko, wzruszająco i z wdziękiem. Pani Pylińska – dowcipna, ekscentryczna, mądra nauczycielka muzyki (w tej roli znakomita Joanna Żółkowska) podaje swemu młodemu uczniowi – przyjacielowi (Kacper Kuszewski) sposób na życie i wskazuje mu odpowiednie drzwi, za którymi otworzy się przed nim szczęśliwa, spełniona przyszłość. Udziela niekonwencjonalnych rad na temat gry na fortepianie, ale też tych dotyczących życia miłosnego. Tytułowy sekret zaś dotyczy Aimée – pięknej i tajemniczej cioci głównego bohatera (Paulina Holtz) dzięki której dowie się on, co to znaczy miłość.

 27 MAJA 2023r.,sobota, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

TANITA TIKARAM z zespołem

MAREK ZAJĄC – słowo

Koszt udziału: 150 zł

Tanita Tikaram, wielokrotnie nagradzana piosenkarka i autorka piosenek, posiada jeden z najbardziej charakterystycznych głosów na świecie i przeżywa obecnie swój renesans.
Tikaram po raz pierwszy odniosła duży sukces po obu stronach Atlantyku w wieku zaledwie 19 lat dzięki swoim poetyckim tekstom i urzekającemu głosowi. Wychowywana przez rodziców pochodzących z Malezji i Fidżi, Tikaram przeprowadziła się do Anglii w wieku 12 lat i jako nastolatka rozpoczęła pisanie piosenek. Swój pierwszy koncert zagrała w wieku 17 lat w Londynie, po pozytywnym odzewie na jej taśmę demo z klubu, do którego ją wysłała i od razu podpisała kontrakt z Warner. Jej debiutancki album „Ancient Heart”, którego współproducentami byli Rod Argent i Peter Van Hooke, ukazał się w 1988 r. i zarówno „Twist in My Sobriety”, jak i „Good Tradition” stały się hitami w Europie, a Tanita rozpoczęła trasę koncertową po świecie.
Po „Ancient Heart” ukazały się w krótkich odstępach czasu trzy albumy – „The Sweet Keeper” (!990), „Everybody’s Angel” (1991) i „Eleven Kinds of Loneliness” (1992) – a następnie długa przerwa na złapanie oddechu.
Okresy z dala od występów nadały status niemal kultowy, z ponowną oceną jej pracy, potwierdzającą jej złożoność. Wyrafinowanie niezbyt popularnego „The Cappuccino Songs” z 1998 roku jest obecnie chwalone, podczas gdy jazzowy „Sentimental” z 2005 roku oceniono jako „zagubiony klasyk”. Kolejną podziemną perełką z 1996 roku jest jej interpretacja „E Penso a Te” („I myślę o Tobie”) Lucio Battistiego. Jest to jeden z jej ulubionych – namiętny eurofil, do którego napisała angielski tekst, wzmacniając swoją więź z Kontynentem.
„Can’t Go Back”, wydany w 2012 r., był jej pierwszym albumem po wielu latach, po którym pojawił się „Closer to the People” z piosenkami inspirowanymi Anitą O’Day, Philipem Glassem i Theloniousem Monkiem, ponownie ustanawiając ją jako ważną współczesną artystkę, cieszącą się uznaniem krytyków oraz wyprzedanymi biletami na London Barbican show i europejską trasę koncertową.
W zeszłym roku pisarz i prezenter, Pete Paphides, za pośrednictwem swojej wytwórni, Needle Mythology, wydał antologię pracy Tanity, obejmującą całą jej karierę i zatytułowaną „To Drink The Rainbow”. Paphides opisał Tanitę jako „narodowy skarb w oczekiwaniu”.
W trakcie trwania lockdownu Tanita zainicjowała „Sunday Songs” (niedzielne piosenki) na swoim kanale YouTube, gdzie w każdą niedzielę śpiewała i puszczała piosenkę z jej domowego studia, czasem nową, czasem starą, a czasem pochodzącą od innych osób, co zgromadziło ogromną liczbę fanów.

Tanita obecnie pracuje w studio nad nowym projektem.

 26 MAJA 2023r., piątek, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
NOAM ZUR – dyrygent
MIHAI DIACONESCU – fortepian

ADAM ROZLACH – słowo

W programie:
W. A. Mozart – Uwertura do opery „Czarodziejski flet”
Koncert fortepianowy c- moll Nr 24, KV 491
R. Schumann – II Symfonii C-dur op. 61

Koszt udziału: 60 zł

21 MAJA 2023r., niedziela, godz. 19:00
SALA BALOWA MUZEUM ZAMKU W ŁAŃCUCIE

HINA MAEDA – skrzypce
MICHAŁ FRANCUZ – fortepian

STEFAN MÜNCH – słowo

W programie:
J.S. Bach – Chaconne z Partity na skrzypce solo nr 2 BWV 1004
W.A. Mozart – Sonata skrzypcowa e – moll nr 22 KV 304
H. Wieniawski – Fantaisie brillante na tematy z opery „Faust” Gounoda op.20
J. Massenet – Medytacja z opery „Thaïs”
R. Strauss – Sonata na skrzypce i fortepian Es- dur op. 18
H. Wieniawski – Obertas G – dur op. 19 nr 1

Koncert w ramach oficjalnej trasy Laureatów 16. Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego, organizowanego przez Towarzystwo Wieniawskiego we współpracy z Narodowym Instytutem Muzyki i Tańca ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

 21 MAJA 2023r., niedziela, godz. 19:00
SALA BALOWA MUZEUM ZAMKU W ŁAŃCUCIE

HINA MAEDA – skrzypce
MICHAŁ FRANCUZ – fortepian

STEFAN MÜNCH – słowo

W programie:
J.S. Bach – Chaconne z Partity na skrzypce solo nr 2 BWV 1004
W.A. Mozart – Sonata skrzypcowa e – moll nr 22 KV 304
H. Wieniawski – Fantaisie brillante na tematy z opery „Faust” Gounoda op.20
J. Massenet – Medytacja z opery „Thaïs”
R. Strauss – Sonata na skrzypce i fortepian Es- dur op. 18
H. Wieniawski – Obertas G – dur op. 19 nr 1

Koncert w ramach oficjalnej trasy Laureatów 16. Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego, organizowanego przez Towarzystwo Wieniawskiego we współpracy z Narodowym Instytutem Muzyki i Tańca ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Logo Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu, logo Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, logo Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca, logo agencji Sonora

Koszt udziału: 80 zł

Hina Maeda
Ukończyła College of Music High School w Tokio, i kontynuuje swoją edukację na Tokyo College of Music. Wśród otrzymanych przez nią nagród można wymienić I nagrodę 16. Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego, I miejsce i nagrodę publiczności w Tokyo Music Competition (2020), II miejsce i nagrodę publiczności w Music Competition of Japan (2019) oraz I miejsce, Virtuoso Prize i Sponsorship Prize w Kloster Schöntal Violin Com­petition w swojej grupie wiekowej (2015). Została również wybrana artystką CHANEL Pygmalion Days 2020.
Jako solistka występowała m.in. z Kansai Philharmonic Orchestra i Osaka Philharmonic Orchestra. W ramach trasy koncertowej Laureatów 16. Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego, koordynowanej przez agencję muzyczną SONORA zagra ponad 60 koncertów na całym świecie. Trasę rozpoczęła seria występów z orkiestrami w Polsce: Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach, Orkiestrą Kameralną Polskiego Radia Amadeus, a także Orkiestrami Filharmonii Krakowskiej, Filharmonii Poznańskiej, NFM Filharmonii Wrocławskiej, Filharmonii w Szczecinie, Filharmonii Zielonogórskiej oraz Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy.
W 2023 roku Hina Maeda kontynuuje występy jako solistka z takimi orkiestrami jak: Orchestre Colonne w Salle Gaveau w Paryżu, Evergreen Symphony Orchestra w National Concert Hall w Taipei, Philharmonie Korea w Seoul Art Center, Orchestre de Opéra National de Lorraine, Südwestdeutsche Philharmonie Konstanz Orchestra, RTV Slovenija Symphony Orchestra, North Czech Philharmonic Orchestra Teplice, Liepāja Symphony Orchestra czy Pärnu City Orchestra. Zagra z orkiestrami narodowymi z takich krajów jak Litwa, Bułgaria, Chorwacja, Czarnogóra, Egipt, Kolumbia, Brazylia i Panama. Zaprezentuje recitale m.in. w Akademii Franciszka Liszta w Budapeszcie, Muziekgebouw Eindhoven, na Wielkanocnym Festiwalu Ludwiga van Beethovena w Warszawie, Międzynarodowym Festiwalu Chopinowskim w Dusznikach-Zdroju czy Muzycznym Festiwalu w Łańcucie oraz w ramach tournée po Włoszech, krajach bałkańskich i bałtyckich, Ameryce Południowej i Azji.
Gra na skrzypcach Stradivarius 1715 „Joachim” wypożyczonych przez Nippon Music Foundation.

Michał Francuz – artysta wszechstronny i charyzmatyczny, nieustannie poszukujący. Koncertujący pianista, kameralista oraz pedagog. Jego pianistyka wyróżnia się nienagannym warsztatem, zaś same już interpretacje wykonywanych utworów – dużą wyobraźnią dźwiękową, pełnią życia i wyrazu, a także siłą ekspresji. Od ponad dwudziestu lat prowadzi działalność artystyczną, występując z koncertami symfonicznymi, recitalami solowym i kameralnymi w Polsce oraz za granicą. Znany jest publiczności większości krajów Europy, jak również USA, Algierii, Arabii Saudyjskiej, Indonezji, Indii i Wietnamu. Michał Francuz urodził się w 1980 roku w Szczecinie. Jest absolwentem Państwowego Liceum Muzycznego im. Feliksa Nowowiejskiego w Szczecinie, w klasie fortepianu dra Mikołaja Szczęsnego. Ukończył studia w Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu, w klasie profesora Waldemara Andrzejewskiego i od 2010 roku jest wykładowcą w katedrze kameralistyki macierzystej uczelni. W Polsce współpracował niemal ze wszystkimi czołowymi krajowymi orkiestrami filharmonicznymi i kameralnymi, a także z Sinfonia Varsovią, Baltic Neopolis Orchestra, Orkiestrą Feelharmony, Orkiestrą Colegium F, Orkiestrą Kameralną l’Autunno, Teatrem Wielkim w Poznaniu, Teatrem Polskim w Szczecinie, Teatrem Kameralnym w Szczecinie, Operą Bałtycką w Gdańsku oraz z Towarzystwem Muzycznym im. H. Wieniawskiego w Poznaniu. Jednocześnie współtworzy szereg wyjątkowych projektów kameralnych. W swojej karierze zawodowej miał okazję współpracować z największymi osobistościami scen świata muzyki spośród których można wymienić takie osobowości, jak: Bartek Nizioł, Iwona Sobotka, Seiji Okamoto, Richard Lin, Kwartet Śląski, Stefan Dohr, Bartosz Bryła, Agata Zubel, Jarosław Nadrzycki, Szymon Krzeszowiec, Pierro Massa, Jean-Marc Fessard, Jan Schulte-Bunert, Gro Sandvik, Moshe Aaron Espstein, Adam Zdunikowski, Jakub Haufa, Jose Sibaja, Maciej Pietraszko, Rafał Górzyński, Tomasz Daroch, Rafał Kwiatkowski, Piotr Pławner. Brał udział w wielu międzynarodowych festiwalach muzycznych m.in.: Les Folles Journes Chopin – Chopin Open w Warszawie, Cinquieme Festiwal Culturel International de Musique Symphonique w Algierii, Lubomirski Festival ( Polska, Ukraina), „Muzyka na Szczytach” w Zakopanem, Sacrum non Profanum w Trzęsaczu, Rzeszowskiej Jesieni Muzycznej, Festiwalu I.J. Paderewskiego w Warszawie, Poznańskiej Wiośnie Muzycznej, Szczecin Classic, Chopin w Barwach Jesieni w Antoninie i wielu innych. Wielokrotnie koncertował w Dworku Chopina w Żelazowej Woli oraz w Łazienkach Królewskich w Warszawie. W maju 2015 roku debiutował nowojorskiej Carnegie Hall. W 2019 roku ukazała się płyta Polskie Sonaty Skrzypcowe, którą nagrał wraz z Bartkiem Niziołem. Płyta ta rozpoczęła cykl nagraniowy Polskie Sonaty Skrzypcowe, w którym znajdą się wszystkie sonaty na skrzypce i fortepian polskich kompozytorów. Część tego projektu jest już udostępniona na stronie internetowej www.sonaty.pl W 2020 roku ukazała się płyta, którą nagrał wraz z Joanną Konarzewska i Rafałem Kwiatkowskim. Na tej płycie zostały uwiecznione tria fortepianowe Władysława Żeleńskiego, Grzegorza Fitelberga oraz światowa premiera – trio Apolinarego Szeluty. Również w 2020 roku, wraz z Kwartetem Śląskim dokonał nagrania tria oraz kwartetu fortepianowego Władysława Żeleńskiego. Był oficjalnym pianistą XV – tej (2016 r.) i XVI – tej (2022 r.) edycji Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu. Ma w swoim dorobku liczne nagrania dla Polskiego Radia i TV.

Miło mi zaprosić Państwa na spotkanie z prof. dr hab. Urszulą Marciniec-Mazur, znakomitą wiolonczelistką i pedagogiem. Rozmawiałyśmy 10 maja 2023 roku siedząc na niewielkim wewnętrznym dziedzińcu zabytkowego budynku Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia im. Teodora Leszetyckiego w Łańcucie, po I Regionalnym Konkursie Skrzypcowym i Wiolonczelowym „Łańcuckie potyczki na smyczki”.

Proszę się podzielić z nami wrażeniami po zakończonym wczoraj konkursie.

       - Wrażenia są bardzo dobre, zarówno jeśli chodzi o poziom gry, jak i wspaniałą organizację. Rozpoczęliśmy pracę bardzo wcześnie, bo o ósmej, ponieważ zgłosiło się wielu uczestników. Uważam, że jest to sukces tutejszej szkoły, która ten konkurs zorganizowała. Ilość uczestników świadczy także o potrzebie najmłodszych uczniów szkół muzycznych pierwszego stopnia, którzy mogli wystąpić i pokazać, czego się nauczyli w tym krótkim czasie.

Pomyślałam, że uczniowie klas pierwszych mają dopiero kilka miesięcy nauki gry na instrumencie. Czy to nie za wcześnie na udział w regionalnym konkursie?

       - Regulamin dawał pedagogom dużą swobodę w doborze repertuaru. Uczniowie pierwszych klas grali utwory, których zdążyli się nauczyć przez osiem miesięcy. To było na poziomie pierwszej klasy i uważam, że zaprezentowali się znakomicie.

Jestem przekonana, że zarówno uczestnicy, ich nauczyciele i opiekunowie byli pod wrażeniem miejsca, w którym przebywali.

       - O tak, miejsce jest magiczne, przyciągające, bo Łańcut kojarzy się z muzyką. Położony na skraju przepięknego parku budynek ma niesamowity klimat.

Jest Pani często zapraszana do udziału w konkursach, ale chyba najczęściej uczestnicy są bardziej zaawansowani.

       - Różnie to bywa, są konkursy dla uczniów szkół muzycznych pierwszego stopnia, uczniów średnich szkół, ale są też wielkie konkursy, trwające kilka dni, dające możliwość udziału uczniom w różnym wieku. Poziom gry uczestników wczorajszego konkursu nie odbiegał od konkursów, na których bywam od lat.

Prowadzi Pani ożywioną działalność artystyczną, ale wiele czasu poświęca Pani na pracę pedagogiczną. W Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu prowadzi Pani klasę wiolonczeli, jest Pani jurorem ogólnopolskich i międzynarodowych konkursów, ponadto prowadzi Pani kursy mistrzowskie i warsztaty metodyczne w zakresie gry na wiolonczeli i kameralistyki w kraju i za granicą, a także jest Pani recenzentem prac doktorskich i habilitacyjnych...

       - Pedagogika jest moją pasją, bo bardzo lubię uczyć młodych ludzi i dzieci. Ostatnio zajmuję się głównie studentami i mam bardzo dużą klasę wiolonczeli, ale wcześniej uczyłam w szkołach pierwszego i drugiego stopnia również, stąd znam całą drogę, którą młody człowiek przechodzi, zanim stanie się zawodowym muzykiem.
Bardzo często jeżdżę na kursy, konkursy i warsztaty, również recenzuję prace doktorskie i habilitacyjne, wystawiam opinie młodzieży ubiegającej się o różne stypendia czy zakup instrumentów… Tych form wsparcia jest bardzo dużo i uważam, że obowiązkiem dojrzałych muzyków jest wspomaganie i promocja młodych muzyków na różne sposoby.

Należy podkreślić, że zaraz po studiach zaczęła Pani uczyć w macierzystej uczelni.

       - Nawet wcześniej, bo zaczęłam uczyć na trzecim roku studiów, bo takie było zapotrzebowanie w Państwowym Liceum Muzycznym im. Karola Szymanowskiego we Wrocławiu. Te pierwsze lata, kiedy uczyłam się uczyć, bardzo mi pomogły w dalszej drodze. Miałam wsparcie od mojego profesora i pedagogów ze szkoły. Wtedy „złapałam bakcyla”. Po ukończeniu studiów zostałam zatrudniona na stanowisku asystenta w Akademii Muzycznej.

Równocześnie z działalnością pedagogiczną łączy Pani działalność koncertową. Ukochanym nurtem Pani aktywności artystycznej jest kameralistyka.

       - To prawda. Uważam, że to wielka przyjemność grać z kimś. Za każdym razem ten sam utwór można zagrać inaczej w zależności od tego, jak współgrający poprowadzą muzykę. Staramy się też promować muzykę polską i często są to utwory, które zostały zapomniane, a nawet sięgamy do rękopisów, bo utwory nie ukazały się drukiem. Mamy w repertuarze sporo nieznanych, pięknych dzieł, które udało nam się prawykonać i wypromować.
       Przez ponad 15 lat współpracowałam z Wrocławską Orkiestrą Kameralną „Leopoldinum”. Od początku tworzą ten zespół wspaniali ludzie, moja współpraca rozpoczęła się, kiedy prowadzili ją nieżyjący już Karol Teutsch, a później Jan Stanienda.
Jako muzyk solista mogłam współpracować ze znakomitymi artystami, wśród których byli m.in. Yehudi Menuhin, Jerzy Maksymiuk, Ewa Podleś , Konstanty Andrzej Kulka, Krzysztof Jabłoński…

W czasie studiów uczestniczyła Pani w kursach interpretacji muzycznej, doskonaląc swoje umiejętności pod okiem znakomitych wiolonczelistów: Siegfrieda Palma, Ivana Monigettiego, Andrzeja Orkisza, Romana Sucheckiego, Mariny Czajkowskiej i Bogumiły Reszke. Zapytam jeszcze o mistrzów, którzy opiekowali się Panią w czasie nauki w szkołach muzycznych I i II stopnia oraz w czasie studiów, bo z pewnością pedagodzy mieli wielki wpływ na Pani osobowość artystyczną.

       - Wspomnę moich nauczycieli z Rzeszowa. Zaczynałam naukę u pani Marianny Kniaź, później moim pedagogiem był pan Józef Ruszel (jestem mu bardzo wdzięczna za korektę mojego aparatu gry), a później uczyłam się w Liceum Muzycznym u pani Marii Kuklowej, która opiekowała się mną bardzo życzliwie, wprowadziła mnie w świat muzyki i wiele jej zawdzięczam.
Później studiowałam w Akademii Muzycznej we Wrocławiu w klasie prof. Zdzisława Butora, gdzie nauczyłam się samodzielności, bo wspaniały Profesor dawał mi dużo wolności w interpretacji utworów.
       Podczas nauki w Rzeszowie często w lipcu uczestniczyłam w Międzynarodowych Kursach Muzycznych. Przyjeżdżałam też na koncerty Muzycznego Festiwalu w Łańcucie. Korzystaliśmy także z prób generalnych Orkiestry Filharmonii Podkarpackiej. Często słuchaliśmy muzyki z płyt analogowych (bo wtedy nie było jeszcze CD) i zdarzało się, że znani z płyt soliści lub dyrygenci zapraszani byli do filharmonii albo występowali w Łańcucie i mogliśmy się z nimi spotkać, słuchać ich kreacji. Kontakt z artystą na żywo jest zawsze bardzo ważny.

                                                             Urszula Marciniec-Mazur - wiolonczela, fot. ze zbiorów Artystki

Mogłyśmy spotkać się dzisiaj w Łańcucie, bo została Pani zaproszona do poprowadzenia warsztatów z uczniami klasy wiolonczeli w tutejszej PSM I stopnia, zaplanowane jest także spotkanie z rodzicami.

        - Myślę, że rodzice najwięcej korzystaliby, będąc regularni na lekcjach. Jednak wiadomo, że pracują, są zajęci i nie mają czasu.
Rodzice nie do końca zdają sobie sprawę z tego, jak ważny jest ich udział w edukacji dziecka. Uczeń ma z nauczycielem dwie 45-minutowe lekcje, a w domu rodzice powinni przypilnować, aby dziecko regularnie ćwiczyło, tak jak pilnują, czy odrobione są zadania z przedmiotów obowiązujących w szkole podstawowej. Nie wszyscy rodzice uczestniczą w edukacji muzycznej, stąd podczas dzisiejszego spotkania mam zamiar uświadomić rodzicom, jak wielka jest ich rola, jeśli poważnie myślą o edukacji swojego dziecka.
        Kontakt z muzyką ma wielki wpływ na rozwój dziecka. Są potwierdzone badaniami opinie, że dzieci uczęszczające do szkół muzycznych doskonale piszą różnego rodzaju sprawdziany i wypracowania. Wcale nie dlatego, że dużo się uczyły matematyki czy polskiego, ale dlatego, że nauka gry na instrumencie nieodłącznie związana jest z logicznym myśleniem, a przede wszystkim ćwiczy pamięć, bo dzisiaj dzieci rzadko się uczą wierszy na pamięć. Rozwija także sama umiejętność czytania nut, bo to także pobudza mózg do myślenia.

Wiolonczela jest pięknym instrumentem, który w trakcie gry jest bardzo blisko wykonawcy. Można powiedzić, że grający przytula ją do serca.

        - Jest też instrumentem najbliższym ludzkiemu głosowi i ma całą skalę ludzkiego głosu (od sopranu aż po bas) i również barwa instrumentu przypomina ludzki głos, stąd wypowiedź w formie gry jest najbardziej osobista właśnie na wiolonczeli.
        Zauważyłam też, że od kilkunastu lat wiolonczela jest coraz popularniejszym instrumentem. Z pewnością jest tak dzięki chorwackiemu duetowi "2Cellos", fińskiemu zespołowi "Apocalyptica", czy "Polish Cello Quartet".
Dodam jeszcze, że wkrótce jadę na konkurs, do którego zgłosiło się 134 wiolonczelistów i są to już wybrani, najlepiej grający. Udział w konkursach wiąże się poważnymi zobowiązaniami rodziców - ich czasem oraz kosztami (wyjazdy, hotele, wpisowe). Trzeba pochwalić rodziców, którzy wspierają swoje dzieci i towarzyszą im w takich działaniach.

Organizatorzy konkursu „Łańcuckie potyczki na smyczki” zapowiedzieli, że będzie on kontynuowany. Czy Pani chętnie przyjmie zaproszenie do udziału w pracach jury?

        - Oczywiście, jak tylko mogę, to chętnie przyjeżdżam w te strony, bo mogę przy okazji odwiedzić moją Mamusię, która mieszka w Rzeszowie, a Łańcut jest mi bliski, bo odbywające się tu kursy i festiwale towarzyszyły mi przez całe moje dzieciństwo. To, że wybrałam studia muzyczne, zawdzięczam moim nauczycielom, którzy uczyli mnie w Rzeszowie.

Bardzo dziękuję za spotkanie.

        - Ja także dziękuję i mam nadzieję, że będzie jeszcze okazja spotkać się w Łańcucie.

Zofia Stopińska

 20 MAJA 2023r., sobota, godz. 19:00
SALA BALOWA MUZEUM ZAMKU W ŁAŃCUCIE

LA CHAPELLE HARMONIQUE

VALENTIN TOURNET – dyrektor artystyczny

STEFAN MÜNCH – słowo

W programie:
Jean-Baptiste Lully (1632 – 1687) – Le Triomphe de Bacchus dans les Indes – Ouverture
Joseph Bodin de Boismortier (1689 – 1755) – Les Quatre Saisons Op. 5, „l’Automne”
Jacques Arcadelt (1507 – 1568) – Margot labourez les vignes
Guillaume Dufay (ok. 1400 – 1474) – Adieu ces bons vins de Lannoys
Anonyme – Quand je bois du vin clairet
Jean-Philippe Rameau (1683 – 1764) – Platée, Prologue, Scène 1
Jean-Baptiste de Bousset (1662 – 1725) – Consolons-nous au cabaret
Jean-Philippe Rameau (1683 – 1764) – Pièces de clavecin en concert, Concert n°1, dernier mouvement
Joseph Bodin de Boismortier (1689 – 1755) – Laissons-là dormir Grégoire
Michel Richard de Lalande (1657 – 1726) – Simphonies pour le Souper du Roy, Caprice de Villers-Cotterêts
André Campra (1660 – 1744) – Les Âges, Scène 1
Jean-Féry Rebel (1666 – 1747) – Suite n°2 pour violon, La Boutade
François Couperin (1668 – 1733) – Ariane consolée par Bacchus, „Chantons sans fin le dieu du vin”
Marc-Antoine Charpentier (1643 – 1704) – Les Plaisirs de Versailles, Scène 3 „Venez, dieu des festins”
Georg Friedrich Händel (1685 – 1759) – Serse, Acte II, Scène 11, „Del mio caro baco amabile”
Henry Purcell (1659 – 1695) – Come, let us drink

Koszt udziału: 70 zł

Zespół La Chapelle Harmonique został założony w 2017 roku przez Valentina Tourneta. Składa się on z chóru i orkiestry grającej na instrumentach z epoki. Wybór repertuaru, poświęconego głównie oratorium i operze barokowej, idzie w parze z chęcią nowego podejścia do ważnych dzieł, przez skupienie się w szczególności na ich mniej popularnych i mniej znanych wersjach: Pasji według świętego Jana (druga wersja) czy Magnificat (tzw. wersja bożonarodzeniowa) Bacha oraz dziełach scenicznych Rameau. Równolegle z koncertami na dużą skalę, zespół pracuje nad multidyscyplinarnymi, innowacyjnymi projektami kameralnymi. Daje to możliwość współpracy z osobistościami świata klasycznej muzyki, ale nie tylko, takimi jak: Jean-François Zygel (Koncert na dwoje skrzypiec Bacha), Lou de Laâge, Jennifer Decker, Alex Vizorek (Bajki La Fontaine’a), a także współpracy z instytucjami, jak: Comédie Française, lub Cité internationale de la BD et de I’image w Angoulême. Taka działalność pozwala Valentinowi Tournetowi występować w roli dyrygenta oraz instrumentalisty. Ponadto Tournet aktywnie promuje edukację artystyczną i kulturalną we współpracy z Akademią Limoges i Akademią Werslską. Zespół La Chapelle Harmonique jest regularnie zapraszany do występów w Radio France Auditorium, Audytorium Luwru i Château de Versailles oraz na Festival d’Auvers-sur-Oise i Festival de Saint-Denis. Pierwsze występy zespołu miały miejsce na Festival International d’Opéra Baroque w Beaune, podczas których zaprezentowano Les Indes Galantes Rameau. Od 2019 roku La Chapelle Harmonique nagrywa z wytwórnią Château de Versailles Spectacles. W ten sposób zespół miał szansę eksperymentować z i zaadaptować kilka przestrzeni w lgendarnym miejscu francuskiego dziedzictwa: Chapelle Royale, Salle des Croisades i Salle des Batailles. Pierwszy album, poświęcony Magnificatowi i kantatom bożonarodzeniowym Bacha zaprezentowano jesienią 2019 roku, a następnie „Les Indes Galantes” Rameau w 2021 roku. „Les Paladins” Rameau i motety Bacha zostały nagrane w tej samej kolekcji w 2022 roku. Działalność zespołu La Chapelle Harmonique jest wspierana przez Fondation Orange, Jolt Capital oraz Spedidam. La Chapelle Harmonique ma również poparcie Direction régionale des affaires culturelles de Nouvelle-Aquitaine, Région Nouvelle-Aquitaine i Centre national de la musique. Zespół działa również w Fondation Singer-Polignac.

Valentin Tournet
Mający do czynienia ze środowiskiem muzycznym już od chwili narodzin w 1996 roku, Valentin Tournet rozpoczął naukę gry na violi da gamba w wieku 5 lat. Kontynuował edukację w konserwatoriach w Issy-les -Moulineauxi Cergy-Pontoise (2001-2012), a następnie w konserwatoriach w Brukseli i Paryżu (2014-2018), pod kierunkiem Christophe’a Coina i Philippe’a Pierlota. Wskazówek udzielał mu również Jordi Savall. Odkrycie przez Artystę orkiestry w Opéra de Paris, w programie Maîtrise des Hauts-de-Seine (Chór dziecięcy Opéra de Paris 2007-2010), obudziło w nim pasję do reżyserii, którą studiował pod kierunkiem Pierre’a Cao. Jednocześnie poznał Philippe’a Herreweghe, który zaprosił go do obserwowania pracy z różnymi zespołami. W 2017 roku założył zespół La Chapelle Harmonique, formację składającą się z chóru i orkiestry grającej na instrumentach z epoki. Pracował nad oratoriami Bacha, Händla i muzyką sceniczną Rameau, starając się powrócić do oryginalnych tekstów oraz zająć się kwestiami stylistycznymi i estetycznymi, przy zachowując zachowaniu ducha współczesności. Pierwsze występy Valentina Tourneta i La Chapelle Harmonique odbyły się na Festival de Beaune i Opéra Royal w Château de Versailles (Les Indes Galantes Rameau, 2019), w Radio France Auditorium i na Festival de Saint-Denis (Mesjasz Händla, 2019,2021). Zespół otrzymał również zaproszenie do udziału w Festival d’Auvers-sur-Oise (2018-2021), i rozpoczął pracę nad multidyscyplinarnymi dziełami dla orkiestr kameralnych w Audytorium Luwru, nawiązującymi do programów muzeum. Pragnąc wnieść swój wkładu w rozwój regionu Creuse, gdzie został zrealizowany słynny film Alaina Corneau „Wszystkie poranki świata”, w 2019 Valentin Tournet założył Musique à la Source Festival. Chciał dotrzeć do nowych odbiorców i przybliżyć lokalnej społeczności repertuar, o którym niewiele słyszało się w regionie, jednocześnie podkreślając jego dziedzictwo historyczne i architektoniczne. Nagrania Tourneta ukazują się nakładem wytwórni Château de Versailles Spectacles. Pierwsze z nich, poświęcone Magnificatowi i kantatom bożonarodzeniowym Bacha, zrealizowano jesienią 2019 roku, a następnie Les Indes Galantes w 2021 roku. Pełną wersję Les Paladins Rameau i motetów Bacha zaplanowano na rok 2022, w tej samej kolekcji. “Młody reżyser i założyciel La Chapelle Harmonique jest jedną z wschodzących gwiazd muzyki barokowej we Francji.” Thierry Hillériteau (Le Figaro, 2019)

19 MAJA 2023r., piątek, godz. 19:00
SALA KONCERTOWA FILHARMONII PODKARPACKIEJ

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
DAVID GIMÉNEZ – dyrygent
DIANA TUGUI – sopran
CHARLES CASTRONOVO – tenor

REGINA GOWARZEWSKA – słowo

W programie:
J. Massenet – Navarraise – muzyka baletowa z opery „Le Cid”
C. Gounod – Duet Ange adorable z opery „Roméo et Juliette”
G. Donizetti – Una furtiva lacrima z opery „L´Elisir d´Amore”
V. Bellini – Casta diva z opery „ Norma”
G. Bizet – Farandole z Suity „L´Arlesienne”
G. Bizet – La fleur que tu m´avais jetée z opery „ Carmen”
G. Puccini – Vissi d´arte z opery „Tosca”
G. Puccini – E lucevan le stelle z opery „ Tosca”
J. Strauss II – Uwertura do operetki „Die Fledermaus”
F. Lehar – Dein ist mein ganzes Herz z operetki „Das Land des Lächlens”
F. Lehar – Vilja Lied z operetki „Die Lustige Witwe”
J. Strauss – Ohne Sorgen. Polka Schnell
Rodgers&Hammerstein – Some enchanted evening z musicalu „South Pacific”
G. Gershwin – By Strauss z rewii „The Show is on”
L. Bernstein – Tonight z musicalu „West Side Story”
N. Brodzsky – ”Be my love” z filmu muzycznego „The Toast of New Orleans”

SPONSOR KONCERTU:
LOGO BESTA

 Koszt udziału: 70 zł

David Giménez
Urodzony w Barcelonie, David Giménez studiował grę na fortepianie i kompozycję w Conservatori del Liceu w swoim rodzinnym mieście. Następnie specjalizował się w dyrygenturze w Hochschulefür-Musik w Wiedniu u Karla Österreichera oraz w Royal Academy of Music w Londynie u Sir Colina Davisa.
Od swojego debiutu z orkiestrą NDR w Hanowerze w 1994 roku występował na całym świecie, prowadząc najznakomitsze orkiestry i solistów w takich salach jak Royal Albert Hall, Filharmonia Berlińska, Salle Pleyel, Vienna Konzerthaus, Suntory Hall w Tokio oraz w nowojorskich Carnegie Hall i Avery Fisher Hall. W trakcie swojej kariery David Giménez dyrygował takimi orkiestrami jak Orkiestra Filharmoników Wiedeńskich, Londyńska Orkiestra Symfoniczna, londyńska Philharmonia Orchestra, Orkiestra Filharmonii Monachijskiej, Orchestre de Paris i Orkiestra Filarmonica della Scala. Obecnie David Giménez jest Dyrygentem Laureatem Orquestra Simfònica del Vallès w Barcelonie.
Opera zajmuje ważne miejsce w harmonogramie występów Maestro Giméneza. Wykonywał on szeroki repertuar operowy w takich teatrach jak Teatro alla Scala, Vienna Staatsoper, Royal Opera House Covent Garden, Zurich Opera, Berlin Deutsche Oper, Théâtre du Champs Elysées, Washington Opera, Barcelona’s Gran Teatre del Liceu, Teatro Real w Madrycie czy Sydney Opera House.
Dzięki wyjątkowemu rozumieniu sztuki wokalnej Maestro Giménez regularnie współpracuje z takimi śpiewakami jak José Carreras, Plácido Domingo, Anna Netrebko, Roberto Alagna, José Cura, Bryn Terfel, Joseph Calleja i Charles Castronovo.
Maestro Giménez zasiadał również w jury kilku konkursów, takich jak konkurs wokalny im. Verdiego w Parmie, Światowy Konkurs Operowy „Operalia” oraz Międzynarodowy Konkurs Kompozytorski Reina Sofia w Madrycie. W 2022 roku został głównym gościnnym dyrygentem Filharmonii Podkarpackiej w Rzeszowie, a także dyrektorem artystycznym festiwalu „Sounds of Oradea” w Oradei w Rumunii.
W tym sezonie Maestro Giménez dyrygował między innymi Królewską Orkiestrą Filharmoniczną w Londynie, Belgijską Orkiestrą Narodową, Orchestra dell´Arena di Verona, Orchestra della Rai Torino, Orchestre de L´Île de France w Paryżu oraz Orquestra de Barcelona.
W dziedzinie wykonawstwa muzyki operowej David Giménez otworzył niedawno sezon Opery w Barcelonie (Gran Teatre del Liceu) serią koncertów w hołdzie Giuseppe Verdiemu i został wybrany na dyrektora muzycznego nowej opery „El Juez”, skomponowanej przez Christiana Kolonovitsa, która miała swoją światową premierę w Bilbao oraz na Festiwalu w Erl w Austrii. Maestro Giménez zadebiutował tą operą również w nowym Teatrze Maryjskim w Sankt Petersburgu i Theater an der Wien.
Do jego ostatnich osiągnięć można zaliczyć takie produkcje operowe jak „La Traviata”, „La Sonnambula” i „Carmen” (Sofia Opera i Las Palmas Opera). Maestro Giménez wystąpił również na kilku koncertach, które odbyły się w ramach pożegnalnej światowej trasy koncertowej José Carrerasa, a także podczas niedawnego tournée Roberto Alagni we Francji i Belgii.
Nagrania Maestro Davida Giméneza obejmują utwory realizowane dla takich wytwórni płytowych jak Decca, BMG Classics, Koch- Schwann, Erato i Discmedi.

Charles Castronovo
Uznawany na arenie międzynarodowej za jednego z najlepszych tenorów lirycznych swojego pokolenia, Charles Castronovo występował na czołowych scenach operowych świata, w tym w Royal Opera House, Covent Garden, Operze Paryskiej, Metropolitan Opera, Berlińskiej Operze Narodowej, Wiedeńskiej Operze Narodowej, Teatro Real w Madrycie, Operze Niemieckiej w Berlinie, Théâtre Royale de la Monnaie w Brukseli, Bawarskiej Operze Narodowej w Monachium, Gran Teatre del Liceu w Barcelonie, Operze w San Francisco oraz Lyric Opera w Chicago. Castronovo rozpoczął sezon 2020/21 od dwóch znaczących debiutów: na scenie Holenderskiej Opery Narodowej w Amsterdamie, jako Faust w Mefistofelesie oraz w Teatro alla Scala w Mediolanie, jako Rodolfo w Cyganerii. Zadebiutował także w tytułowej roli Wertera w Operze w Zurychu, zaśpiewał również partię Don José w Carmen (Paryż, Wiedeń), Carlo w Zbójcach (Monachium), Rudolfa w Luizie Miller (festiwal w Glyndebourne). Urodzony w Nowym Jorku i wychowany w Kalifornii, Charles Castronovo rozpoczął swoją karierę w Operze w Los Angeles. Następnie otrzymał zaproszenie do Metropolitan Opera’s Lindemann Young Artists Development Program, a jesienią 1999 roku zadebiutował w Metropolitan Opera jako Beppo, w premierowym spektaklu Pajaców, u boku Placido Domingo. W pierwszych latach kariery Castronovo debiutował jako Tamino w Czarodziejskim flecie oraz Fenton w Falstaffie w Pittsburghu, gdzie zaśpiewał również rolę Fausta. Artysta kreował również partie: Don Ottavio w Don Giovannim, Ernesto w Don Pasquale (Boston), Ferrando w Cosi Fan Tutte, Nemorina w Napoju miłosnym (Portland), Alfredo w Traviacie (Minnesota Opera), Belmonte w Uprowadzeniu z seraju, z (Colorado Opera) oraz jako Elwin w Lunatyczce, i Rudolf (Michigan Opera Theater). Na europejskiej scenie Castronovo debiutował w 2000 roku, podczas Festiwalu w Savonlinnie, w operze Don Giovanni. W tym samym dziele wystąpił również w Niemczech, w Berlińskiej Operze Narodowej, pod batutą Daniela Barenboima. Artysta śpiewał także we Francji, w Théâtre du Capitole w Tuluzie, jako Fenton w Wielkiej Brytanii, na Festiwalu Proms w Londynie( 2002 ) oraz w L’heure Espagnole Ravela. W sezonie 2003/04 debiutował w Operze w San Francisco, Operze Paryskiej i Wiedeńskiej Operze Narodowej – jako Tamino. We wrześniu 2004 roku wystąpił w Royal Opera House, jako Ferrando, a na włoskiej scenie operowej zaprezentował się jako Alfredo w Teatro Carlo Felice w Genui. Kreował także rolę Alfredo, w Operze Narodowej w Hamburgu i Megaron w Atenach, Fentona w Theatre Royale de la Monnaie, w Brukseli oraz Ferrando w Bawarskiej Operze Narodowej w Monachium. Podczas Festiwalu w Salzburgu zaśpiewał partię Belmonte w Uprowadzeniu z Seraju, Tamina w Chicago, i Alfredo w Toronto oraz Barcelonie. W Operze w Berlinie wystąpił jako Ruggero w Jaskółce. Artysta zaśpiewał także partię Księcia z Rigoletta, w Bordeaux i w Helsinkach, Alfredo w Covent Garden, gdzie wykonywał również partię Ruggera, Toma Rakewella w The Rake’s Progress, Tamina oraz Rudolfa. Castronovo pojawił się w Wiedniu jako Leński w Eugeniuszu Onieginie, Nemorino i Alfredo, a w Monachium jako Gennaro w Lucrezia Borgia, Admetos w Alceście, Edgar w Łucji z Lammermoor oraz Don Ottavio. W Berlińskiej Operze Narodowej można go było usłyszeć w roli Alfredo, Nemorina oraz Fausta. W Metropolitan Opera Artysta wystąpił jako Romeo, Rudolf, Don Ottavio oraz Tamino. Zaśpiewał także w Opowieściach Hoffmanna w Baden Baden, i w Manon w Tuluzie, W operze Potępiene Fausta wystąpił w Nicei oraz w Baden Baden, z Filharmonią Berlińską, pod dyrekcją Sir Simona Rattle, z Dallas Symphony pod dyrekcją Jacquesa Lacombe oraz z Pittsburgh Symphony, pod dyrekcją Manfreda Honecka. Wziął także udział w wersji scenicznej Potępienia Fausta, w Berlińskiej Operze Narodowej, pod batutą Sir Simona Rattle. W ostatnich latach Charles Castronovo wprowadził do swojego repertuaru role typowe dla głosu lirico spinto: Jazon w rzadko wykonywanej, oryginalnej francuskiej wersji Medei Cherubiniego (Berlińska Opera Narodowa, pod dyrekcją Daniela Barenboima), Gabriele Adorno w operze Simon Boccanegra (Festiwal w Salzburgu 2019, pod dyrekcją Walerija Giergijewa), Fausta w Mefistofelesie (Baden Baden) oraz tytułowa rola Roberto Devereux w Monachium. Często brał również udział w wykonaniach mniej znanych dzieł, takich jak: Mylio w Le Roi d’Ys Edouarda Lalo w Tuluzie, Vincent w Mireille Gounoda (Opera Paryska), w Therese Masseneta (Festiwal w Montpellier), gdzie zaśpiewał również w La Jacquerie Lalo oraz w Cinq – Mars Gounoda. Castronovo wystąpił u boku Plácido Domingo jako Mario, w światowej premierze Il postino Daniela Catana, w Operze w Los Angeles. W tej roli zaśpiewał również w Paryżu i Santiago. Wziął również udział w nagraniu opery Virginia autorstwa Mercadante, dla Opera Rara. Artysta zaśpiewał także w Requiem Verdiego podczas swojego debiutu w Semperoper Dresden, ze Staatskapelle Dresden i Christianem Thielemannem oraz w Paryżu, pod dyrekcją Myung-Whun Chunga, jak i Sir Johna Eliota Gardinera. Do najbliższych wydarzeń z udziałem Castronovo można zaliczyć nagranie pierwszego solowego albumu operowego wraz z Monachijską Orkiestrą Radiową, wykonanie partii Nemorina w Napoju miłosnym, z Chicago Lyric Opera, udział w Cyganerii w Metropolitan Opera, L’amico Fritz z Maggio Musicale Firenze, pod batutą Zubena Mehty oraz zaśpiewanie partii Pinkertona w Madame Butterfly, w Bawarskiej Operze Narodowej w Monachium.

Diana TUGUI
Diana Tugui jest wysoce utalentowaną sopranistką, która doskonaliła swoje umiejętności na Uniwersytecie Muzycznym im. George’a Enescu w Bukareszcie, pod kierunkiem profesor Sandy Sandru. Uznanie przyniosła jej wszechstronność w śpiewaniu ról operowych, jak również innych gatunków wokalnych, między innymi symfonicznych, operetkowych, pieśniowych, a nawet musicalowych. Współpracowała ze wszystkimi filharmoniami i teatrami operowymi na terenie swojego kraju oraz wielokrotnie występowała na scenach europejskich w ciągu minionych osiemnastu lat. Diana Tugui jest laureatką kilku międzynarodowych nagród, w tym nagrody Jaume Aragalla, Wilhema Stenhammara, Vox Artis, Ionela Perlea i Eleny Teodorini. W 2015 roku została „Najlepszą Sopranistką” Gali Opery Narodowej, a w 2018 roku otrzymała nagrodę „Lya Hubic”. Operowy repertuar Artystki obejmuje ponad trzydzieści ról, w tym Violetty w „Traviacie”, Łucji w „Łucji z Lammermoor”, Mimi i Musetty w „Cyganerii”, Elviry w „Purytanach”, Adiny w „Napoju miłosnym” oraz wiele innych. Diana Tugui jest obecnie solistką w Rumuńskiej Operze Narodowej w Cluj-Napoca, i nadal występuje na europejskich scenach, utrzymując jednocześnie rolę wiodącej sopranistki lirycznej w Transylwanii. Diana Tugui jest także profesorem w Akademii Muzycznej im. Gh. Dima w Cluj Napoca.