27 października 2019 r. ;  godz. 18.00 ; Sala widowiskowa Zamku Kazimierzowskiego w Przemyślu

– Charytatywny koncert muzyki filmowej dla Marcina Wiącka w wyk. światowej sławy pianisty Maksyma Rzemińskiego oraz aukcja przedmiotów darowanych przez reprezentację aktorów polskich prowadzona przez znanego aktora Marcina Piętowskiego

Wstęp: zakup „CEGIEŁKI” w formie wolnego datku do puszki przed koncertem.

27 października 2019r. godz. 16:00, sala koncertowa Instytutu Muzyki Uniwersytetu Rzeszowskiego, ul. Dąbrowskiego 73.

Recital legendarnej polskiej skrzypaczki, Kai Danczowskiej w duecie z córką, znakomitą pianistką, Justyną Danczowską!

Program niezwykły i ciekawy: Sonata Fazila Say'a, Partita Grażyny Bacewicz i Sonata Philipa Glassa!

Bezpłatne wejściówki do pobrania tutaj: https://evenea.pl/event/rzeszowskajesien/

27 października 2019r. godz. 16:00, sala koncertowa Instytutu Muzyki Uniwersytetu Rzeszowskiego, ul. Dąbrowskiego 73.

Recital legendarnej polskiej skrzypaczki, Kai Danczowskiej w duecie z córką, znakomitą pianistką, Justyną Danczowską!
Program niezwykły i ciekawy: Sonata Fazila Say'a, Partita Grażyny Bacewicz i Sonata Philipa Glassa!

Bezpłatne wejściówki do pobrania tutaj: https://evenea.pl/event/rzeszowskajesien/

           Inspiracją do powstania projektu Infinity była technika oddechu permanentnego. Flecistka - Natalia Jarząbek, potrafi ją zastosować prawie niesłyszalnie i niezauważalnie, czyniąc to w sposób płynny i naturalny. Album zarejestrowany został we współpracy ze znakomitą pianistką Emmy Wils, absolwentką Królewskiego Konserwatorium Muzycznego w Brukseli.
           Repertuar zawarty na płycie jest bardzo zróżnicowany: zawiera utwory na flet, a także dokonane przez Natalię Jarząbek transkrypcje utworów przeznaczonych w oryginale na fortepian, skrzypce, lub na oba te instrumenty. Bardzo istotnym walorem płyty jest obecność na niej nowo powstałych kompozycji napisanych specjalnie z myślą o projekcie Infinity. W ramach niego powstał również specjalny podręcznik do nauki oddechu permanentnego.

DUX 1457     Total time: [58:30]

Niccolo Paganini
Moto perpetuo, Op. 11 for flute and piano
1. Moto perpetuo, Op. 11 for flute and piano [5:33]

Tomaso Antonio Vitali
Chaconne in G minor for flute and piano
2. Chaconne in G minor for flute and piano [9:41]

Dimitri Arnauts
Weird Bird for flute and piano
3. Weird Bird for flute and piano [3:55]

Fryderyk Chopin
Etude in F minor, Op. 25 No. 2 for flute and piano
4. Etude in F minor, Op. 25 No. 2 for flute and piano [1:51]

Fryderyk Chopin
Etude in A minor, Op. 10 No. 2 for flute and piano
5. Etude in A minor, Op. 10 No. 2 for flute and piano [1:39]

Joachim Andersen
Etude No. 3: Allegro con brio for flute solo
6. Etude No. 3: Allegro con brio for flute solo [2:17]

Tim Mulleman
Take My Breath Away for flute and piano
7. Take My Breath Away for flute and piano [6:02]

Marcel Chyrzyński
Haiku No. 3 for flute solo
8. Haiku No. 3 for flute solo [7:07]

Isang Yun
Etude No. 5: Allegretto for flute solo
9. Etude No. 5: Allegretto for flute solo [7:00]

Arvo Pärt
Spiegel im Spiegel for alto flute and piano
10. Spiegel im Spiegel for alto flute and piano [9:23]

Ian Clarke
The Great Train Race for flute solo
11. The Great Train Race for flute solo [4:04]

Wykonawcy:
Natalia Jarząbek /flet/
Emmy Wils /fortepian/

            Rozległe zainteresowania, energia twórcza i talent Francesco Bottigliero mogłyby wypełnić niejeden artystyczny biogram. Artysta realizował swe pasje studiując równocześnie pianistykę, kompozycję i edukację muzyczną, później dyrygenturę i filozofię. Na niniejszej płycie przedstawiamy tego wszechstronnego, twórcę w potrójnej roli: jako kompozytora, dyrygenta i pianistę kameralistę, prezentującego utwory powstałe z inspiracji znanymi i ważnymi dla niego postaciami ze świata sztuki.
            Język muzyczny Bottigliero opiera się na grze brzmieniem i sonorystyce, bazującej na zakodowanych już kulturowo skojarzeniach. Choć z założenia jest tonalny, kompozytor stosuje nieraz bardzo odkrywcze i nowatorskie środki. Inspiracją tej muzyki jest poezja, malarstwo, architektura. W projekcie Portrety niezwykła jest instrumentacja, w której główną rolę grają kameralne zespoły smyczkowe konstruowane tak, by w ich chętnie rozszerzanej ponad klasyczne zestawienia palecie brzmień, pozostawić miejsce na prawdziwą wirtuozerię właściwą muzyce kameralnej.

DUX 1447     Total time: [59:43]

Francesco Bottigliero
Ritratti di donne
1. Marilena for string orchestra* [4:18]
2. Giulia for clarinet, violin, cello, and piano [2:25]

Francesco Bottigliero
Cuatro retratos espanoles for string octet
3. Senor Pablo  [5:14]
4. Don Salvador  [2:33]
5. Gaudí  [4:59]
6. Federico García  [5:43]

Francesco Bottigliero
Clarinet Portraits for clarinet and string orchestra
7. Hommage a Poulenc  [5:09]
8. Hommage a Copland  [4:51]

Francesco Bottigliero
My Vincent for clarinet, violin and piano
9. Paysanne pres de l’âtre  [3:04]
10. Petite folie  [1:15]
11. Les Mangeurs de pommes de terre  [2:38]
12. Une merde!  [1:07]
13. Deuxieme petite folie  [2:04]
14. La salle de danse a Arles  [2:22]
15. La chambre de Van Gogh a Arles  [1:12]
16. Vue d’Arles et iris au premier plan  [3:28]
17. La Ronde des prisonniers  [2:52]
18. La Nuit étoilée  [3:33]

Wykonawcy:
Maciej Lulek /skrzypce/
Ryszard Sneka /altówka/
Marcin Misiak /wiolonczela/
Christian Danowicz /skrzypce/
Francesco Bottigliero /fortepian/
Aleksandra Honcel-Banek /skrzypce/
Igor Solenko /skrzypce/
Michał Micker /altówka/
Jakub Kruk /wiolonczela/
Mirosław Mały /kontrabas/
Giovanni Punzi /klarnet/
Romualda Błoch /skrzypce/
Aleksandra Fikus /skrzypce/
Alicja Ptasińska /skrzypce/
Olga Abramowicz /altówka/

26 października 2019, godz. 18:00, Sala koncertowa Instytutu Muzyki Uniwersytetu Rzeszowskiego
Dąbrowskiego 73, Rzeszów

Jedyny koncert w TAKIM składzie!
Krzysztof Książek - fortepian
Jakub Jakowicz - skrzypce
Maria Sławek - skrzypce
Katarzyna Budnik - altówka
Bartosz Koziak - wiolonczela

W programie: kwartety F. Bridge'a, G. Mahlera oraz kwintet fortepianowy J. Brahmsa!

Wstęp wolny

Poniedziałek, 28 października 2019 o 18:00 – 21:00, Muzeum – Zamek w Łańcucie, ul. Zamkowa 1

Junge Kammerphilharmone Freiburg
Fortepian: Izabela Jutrzenka Trzebiatowska
Dyrygent: Andreas Winnen

W programie:
W. A. Mozart – Uwertura Così fan tutte, KV 588
F. Lessel – Koncert fortepianowy C-dur, op. 14
***
L. Beethoven – Symfonia nr 6 „Pastoralna” F-dur, op. 68

Bezpłatne zaproszenia do odbioru w kasach muzeum od 1.10.2019. Obowiązuje strój galowy.

Wtorek, 29 października 2019, godz. 18:00, Zamek w Łańcucie

Recital fortepianowy Dominiki Peszko.

Muzeum – Zamek w Łańcucie, ul. Zamkowa 1

W programie kompozycje Kazimierza X. Lubomirskiego:
Polonaise et masure
3 Mazurki, op. 9
Odgłos z nad Horynia – 4 mazurki, op. 19
nr 1 Moderato – As-dur
nr 2 Lento – e-moll
nr 3 Lento – Vivace – C-dur
nr 4 Lento ma non troppo – g-moll
Dolina Szwajcarska, op. 32
***
2 Mazurki, op. 30
Głos do brzegu Słuczy– 2 mazurki, op. 44
Wspomnienie z Radziejowic. op. 35
Wspomnienie chwili w Warszawie op. 40
Czwarty stycznia, op. 20

Bezpłatne zaproszenia do odbioru w kasie muzeum od 1.10.2019r.

Podczas koncertu obowiązują stroje wieczorowe.

30-10-2019, godz 18:00 sala Regionalnego Centrum Kultur Pogranicza w Krośnie

Grażyna Auguścik
Polska wokalistka jazzowa. Śpiewa utwory nawiązujące do polskiej muzyki ludowej, muzyki latynoskiej i klezmerskiej. Uczyła się gry na gitarze w szkole muzycznej w Słupsku, później uczyła się śpiewu, kończąc m.in. w 1992 Berklee College of Music w Bostonie.
Debiutowała jako wokalistka w 1977 na festiwalach piosenki w Toruniu i w Opolu (w 1979 zdobyła główną nagrodę w konkursie debiutów w Opolu). W 1981 zdobyła nagrodę na festiwalu piosenki studenckiej w Krakowie oraz na festiwalu jazzu tradycyjnego „Złota Tarka” w Warszawie, występując z zespołem „Playing Family” (późniejsza „Swing Orchestra Cracow”). W 1988 wyjechała do USA, gdzie występowała m.in. z Michałem Urbaniakiem i Urszulą Dudziak, a także z takimi muzykami, jak np.: Jim Hall, Michael Brecker i Randy Brecker, John Medeski czy Patricia Barber. Od 1994 mieszka w Chicago. W 2002, 2003, 2004, 2006 i 2016. Uznana za najlepszą wokalistkę jazzową przez Jazz Forum.
Nagrała 12 albumów, w tym dwa z Urszulą Dudziak. W Polsce występowała m.in. z The Cracow Klezmer Band w roku 2005, nagrała również z tą grupą dwa utwory na ich płytę Sanatorium pod Klepsydrą.
Bester Quartet
Jest swego rodzaju fenomenem na światowym rynku muzycznym. Grupę tworzą czterej instrumentaliści, wykształceni muzycy klasyczni i jazzowi. Charakterystyczną cechą zespołu jest wykonawstwo muzyki o szerokim przekroju stylistycznym, w którym zasymilowane zostały wybrane elementy muzyki klasycznej, jazzowej, awangardowej oraz dokonania współczesnej kameralistyki, gdzie fundamentem do budowania niepowtarzalnych form instrumentalnych jest improwizacja. Formacja jest nowym obliczem legendarnego The Cracow Klezmer Band, który powstał w 1997 roku w Krakowie z inicjatywy kompozytora i akordeonisty Jarosława Bestera.
---

BARTOSZ DWORAK

26 października 2019 godz. 18.00

sala tańca SDK

Bezpłatne wejściówki do odebrania w SDK

          W 40. rocznicę śmierci Patrona Fundacji im. Zbigniewa Seiferta, instytucja przygotowała prezentację multimedialną, która zaprezentowana zostanie przez ANETĘ NOREK-SKRYCKĄ, autorkę jedynej pełnej biografii polskiego genialnego artysty oraz koncert BARTOSZA DWORAKA.
BARTOSZ DWORAK to muzyk wszechstronny, znakomity skrzypek i kompozytor, lider własnego kwartetu, jeden z najbardziej ciekawych osobowości polskiej sceny jazzowej, który zwyciężał w najważniejszych konkursach jazzowych, na Jazz Contest w Tarnowie, Jazz Juniors w Krakowie i Bielskiej Zadymce Jazzowej, zdobywca I nagrody podczas I edycji Międzynarodowego Jazzowego Konkursu Skrzypcowego im. Zbigniewa Seiferta z 2014 r.

ZBIGNIEW SEIFERT (1946 – 1979)
"Zbigniew Seifert geniusz skrzypiec jazzowych, twórca oryginalnego stylu, zafascynowany muzyką Johna Coltrane’a. Za cel artystyczny postawił sobie przetłumaczenie na język skrzypiec tego, co najbardziej kochał w muzyce swojego mistrza. Dzięki specyfice instrumentu, klasycznemu wykształceniu i, jak twierdzi wielu, „słowiańskiej duszy”, Seifertowi udało się znacznie więcej, niż tylko zostać Coltrane’em jazzowych skrzypiec: po kilku dekadach od śmierci artysty jego muzyka nadal zachwyca wirtuozerią, uczuciową głębią i intensywnością. Emocjonalna temperatura muzyki Seiferta, zwłaszcza późniejszej, wynika w jasny sposób z życia artysty, zmagającego się ze śmiertelną chorobą. Praca musiała być efektywna, a rezultaty – natychmiastowe, bo Seifert wiedział, że ma mało czasu. Zbyt mało, aby zrealizować wszystkie swoje artystyczne plany."
Tomasz Stańko: Zbyszek to nasz narodowy skarb Urszula Dudziak: To był taki Paganini skrzypiec jazzowych Glen Moore: Zbyszek był geniuszem jak Miles Davis

„Norma” Vincenzo Belliniego w Operze Krakowskiej

            „Wszyscy geniusze umierają młodo” – mówił o Bellinim poeta Heine. Ten romantyczny mistrz włoskiego bel canta żył tylko 34 lata. To jedną z bellinowskich arii śpiewała w Paryżu Delfina Potocka przy konającym Chopinie, na jego prośbę. Znawcy twierdzą, że to właśnie śpiewne bellinowskie frazy inspirowały chopinowskie nokturny. Obaj mistrzowie muzycznego romatyzmu znali się osobiście i bardzo cenili.
            Bellini napisał „Normę” w okresie swojego pobytu we Francji (premiera w La Scali w 1831 roku), nawiązując do heroicznego nurtu opery francuskiej. Powstało dzieło pełne dramatyzmu, ale i najeżone sporymi trudnościami technicznymi, uzasadnionymi wszakże zamysłem twórczym kompozytora. Miłość, duma, zdrada, niewola, namiętność, żądza władzy, zazdrość, zemsta, tragizm, przekleństwo, zły los, katastrofizm, beznadziejność ludzkich wyborów, sprzeczność ludzkiej natury, rozpacz i ból – wszystko to znajduje w „Normie” swoją artykulację, głęboką i wzruszającą, zmuszającą widza i słuchacza do refleksji filozoficznej natury.
            Opera Krakowska zdaje się obecnie egzystować w świetnym okresie swej artystycznej działalności. Bez zbędnych nowinek, udziwień, pseudounowocześnień mających rzekomo zachęcać współczesnego widza do odwiedzenia tego przybytku sztuki, proponuje klasyczne interpretacje, z pełnym szacunkiem dla partytury, libretta, przy oszczędnej, ale i pełnej wyrazu scenografii, przemawiając do wyobraźni odbiorcy tym, co w teatrze muzycznym najważniejsze – słowem i dźwiękiem, ujętych w formę dzieł sztuki przez niepowtarzalnych mistrzów. Stąd ponadczasowa siła takich dzieł, jak „Norma” Belliniego, która zapisała się złotymi zgłoskami w dziejach opery.
           Wybrałem się do Opery Krakowskiej na dziesiąty spektakl „Normy” 29 września 2019 roku, blisko dwa lata od premiery, która miała miejsce 27 października 2017 roku. Obsada znakomita! Karina Skrzeszewska jako Norma, Paolio Lardizzone jak Pollione, Agnieszka Cząstka-Niezgódka jako Adalgisa, Szymon Kobyliński jako Oroveso, Agata Dembska-Kornaga jako Clotilde, Jarosław Bielecki jako Flavio, Piotr Kutnik i Bartłomiej Litwa jako synowie Normy. Oczywiście, niezawodna Orkiestra, Chór i Balet, wszystko pod wprawną ręką Tomasza Tokarczyka.
            Mówią o „Normie”, że jest perłą belcanta. Ale ten piękny śpiew, wraz z całym zamysłem dramatycznym dzieła, u Belliniego sięga boskich tajemnic sztuki, która, jak pisał Zygmunt Mycielski, jest „światem zmysłów i ducha”. Czyż nie jest ona, sztuka, zwierciadłem, w którym przegląda się człowieczy los? Jakie znaleźć środki wyrazu, by przemówiły do skomplikowanej ludzkiej natury? Muszą spotkać się razem – kompozytor, reżyser, artyści, by znaleźć estetyczną nić porozumienia, by odpowiedzieć sobie na pytanie – o czym będzie ta opowieść i jakimi środkami ma przemówić do widzów i słuchaczy, którzy także chcą być współtwórcami wydarzenia.
            Twórca wizji całości „Normy”, reżyser Laco Adamik wielokrotnie podkreśla, że teatr operowy ma te same zadania, co teatr dramatyczny – mamy przeżywać losy bohaterów, identyfikować się z nimi. Dramat wyrażony przez słowo i muzykę – nic dodać, nic ująć. Od czasów greckich tragedii człowiek w życiu i na scenie tak samo cierpi, cieszy się, zastanawia nad sensem swego istnienia. Ten skupiony, nostalgiczny teatr podkreślają scenografie Barbary Kędzierskiej, surowe, często symboliczne, wydobywające z nas, odbiorców, duchowe refleksje o prawdziwej ludzkiej naturze, pełnej niepokoju i sprzeczności, beznadziei i nadziei...
          Sztuka jest łaską chwili – pisał w zeszytach konwersacyjnych Ludwig van Beethoven. Myślę o tym, gdy słucham i oglądam krakowską „Normę” Vincenza Belliniego.

Andrzej Szypuła