nowości

30 września 2022r., piątek, godz. 19:00
SALA BALOWA MUZEUM ZAMKU W ŁAŃCUCIE

ORKIESTRA SYMFONICZNA FILHARMONII PODKARPACKIEJ
TADEUSZ WOJCIECHOWSKI – dyrygent
CLEMENS WEIGEL – wiolonczela

Stefan Münch – słowo

W programie:
K. Kurpiński – Uwertura do opery Kalmora
C. Saint-Saëns – Koncert wiolonczelowy a – moll nr 1 op. 33
F. Mendelssohn – Bartholdy- IV Symfonia A – dur op. 90

O twórczości teatralnej Karola Kurpińskiego można powiedzieć przede wszystkim, że popularyzowała ona najważniejsze osiągnięcia muzyki europejskiej (od Mozarta do opery wczesnoromantycznej). Kalmora, czyli prawo ojcowskie Amerykanów z librettem Kazimierza Kurpińskiego, wyraźnie ukazuje wpływy Rossiniego. Zbudowana jest w formie sonatowego allegra: powolny, refleksyjny wstęp (Kurpiński zanotował, że melodia oboju jest „prawdziwie amerykańskim śpiewem”) wprowadza dwa tematy (ten drugi jest właśnie rossiniowski), po czy następuje chorałowe przetworzenie i powrót pierwszego tematu, zamiast drugiego pojawia się marszowy motyw z opery, który prowadzi do efektownej kody.

Jak zwykle, koncert na wiolonczelę przynosi piękne, niskie, melancholijne brzmienie instrumentu („jak słodko wiolonczela łka, to Liebesleid Kreislera”, pisał Julian Tuwim). Camille Saint-Saëns stworzył dwa koncerty na ten instrument, są one pełne prawdziwie francuskiej elegancji i finezji, a przy tym świadczą o świetnym opanowaniu kompozytorskiej techniki. Koncert a-moll, wykonany po raz pierwszy w 1873 roku, składa się z trzech ogniw, lecz jest w istocie jednoczęściowy: podkreśla to przewijający się kilkakrotnie triolowy temat pierwszego ogniwa (Allegro non troppo), utrzymanego w formie sonatowej. Środkowy epizod (Allegretto con moto) z menuetowym tematem ma taneczny charakter scherza, zaś w finale do głosu dochodzi zarówno piękna, szeroka kantylena, jak i efektowna technika instrumentu solowego.

 Od dnia prawykonania, którym dyrygował kompozytor, IV Symfonia A-dur zwana „Włoską” jest najpopularniejszym dziełem symfonicznym Mendelssohna, a jej wstęp należy do najsłynniejszych fragmentów w historii muzyki.. Napisał je w wieku 24 lat; zainspirowany podróżą do Włoch postanowił wyrazić wrażenia, jakie zrodziły w nim tamtejsze krajobrazy oraz kultura i mieszkańcy. Napisał o tym później do siostry: „Symfonia włoska czyni wielkie postępy. Będzie to najweselszy utwór, jaki kiedykolwiek napisałem”. W tej niezwykle żywiołowej, tryskającej energią kompozycji ujawnia się typowa dla Mendelssohna faktura orkiestrowa: flety, oboje, klarnety i fagoty tworzą harmoniczne tło dla melodyjnej linii skrzypiec. Otwiera ją radosna część w subdominancie d-moll, którą Mendelssohn usłyszał podczas religijnych procesji w Neapolu. W części drugiej badacze odnajdują albo melodię czeskiej pieśni pielgrzymiej, albo interpretację chorału Es war ein König in Thule Carla Zeltera do wiersza Goethego. W tym Andante con moto oboje, fagoty i altówki prowadzą prostą, balladową melodię ludową, opartą na akompaniamencie wiolonczeli i kontrabasów. Bardziej żywe i jasne epizody podkreślają skupiony charakter tej części.

 Inspiracja poezją Goethego pojawia się także prawdopodobnie w części kolejnej Con moto moderato, wykorzystującej melodię walcową, (tym razem wskazuje się na humorystyczny wiersz Lilis Park). Dzieło zamyka część Saltarello, zatytułowana tak od nazwy skocznego, włoskiego tańca ludowego, którego charakter zostaje oddany przez szybki główny temat.

 TADEUSZ WOJCIECHOWSKI

Ukończył studia w warszawskiej Akademii Muzycznej w klasie wiolonczeli Andrzeja Orkisza i dyrygentury w klasie Stanisława Wisłockiego, a następnie doskonalił swoje umiejętności w zakresie gry na wiolonczeli w paryskim Narodowym Konserwatorium w mistrzowskiej klasie Bernarda Michelina.

 Był laureatem międzynarodowych konkursów wiolonczelowych i dyrygenckich, otrzymując II nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim w Besançon we Francji oraz III nagrodę i Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim im. Grzegorza Fitelberga w Katowicach.

 Jeszcze w czasie studiów w Paryżu współpracował z takimi zespołami, jak Orchestre de Versaille, Les Musiciens de Paris, Orchestre des Pasdeloup, Orchestre de Colonne i Orchestre de Conservatoire, był także koncertmistrzem Polskiej Orkiestry Kameralnej kierowanej przez Jerzego Maksymiuka, z którą odbył kilka tournées, m.in. po Włoszech, Niemczech i Wielkiej Brytanii oraz dokonał nagrań dla firmy fonograficznej EMI. Równocześnie, od 1976 roku rozpoczął jako dyrygent współpracę z Teatrem Wielkim w Warszawie, która trwała do 1983. W 1982 został zaproszony do Królewskiej Duńskiej Opery w Kopenhadze, gdzie w latach 1983-96 był głównym dyrygentem.

 Występował również w tak prestiżowych teatrach operowych świata, jak Metropolitan Opera w Nowym Jorku, Teatro La Fenice w Wenecji, Teatro Carlo Felice w Genui, Królewska Opera w Sztokholmie i Królewska Opera w Oslo. W 1994 został dyrektorem Orkiestry i Chóru Polskiego Radia w Krakowie i pełnił tę funkcję do rozwiązania zespołu. Następnie objął funkcję dyrektora Teatru Wielkiego w Warszawie i pełnił ją do 1996. Od 1998 do 2004 był dyrektorem artystycznym Muzycznego Festiwalu w Łańcucie i Filharmonii Rzeszowskiej. W 2002 został również szefem-dyrygentem Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Pomorskiej. Ponadto współpracuje z niemal wszystkimi orkiestrami symfonicznymi w Polsce i z Orkiestrą Sinfonia Varsovia. Jest też pierwszym gościnnym dyrygentem Narodowej Opery Łotewskiej w Rydze, stale współpracuje z Teatrem Operowym w Monachium. W latach 2005 – 2008 pełnił funkcję dyrektora artystycznego Filharmonii Łódzkiej im. A. Rubinsteina.

Występował w wielu krajach, m.in. w Niemczech, Francji, Wielkiej Brytanii, Luksemburgu, Belgii, Danii, Norwegii, Szwecji, Słowenii, we Włoszech, Turcji, Stanach Zjednoczonych, Meksyku, Kolumbii i Japonii. Dokonał wielu nagrań dla Polskiego Radia i Radia Duńskiego. Ma w repertuarze czterdzieści dzieł operowych oraz większość światowego repertuaru symfonicznego. W roku 2007 został uhonorowany Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”, przyznawanym przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

                                                                                                Tadeusz Wojciechowski - dyrygent fot. Maciej Grabski

 CLEMENS WEIGEL

Urodzony w Würzburgu, należy do zespołu artystycznego Berlin Ensemble od chwili jego założenia. Rozpoczął studia w Trossingen, następnie kształcił się pod kierunkiem André Navarry w 1987 r. w Wiener Hochschule für Musik und Darstellende Kunst. Po śmierci Navarry, Clemens Weigel kontynuował naukę u Waltera Nothasa w Monachium, gdzie otrzymał dyplom klasy mistrzowskiej w 1994 r. W tym samym roku przyznano mu pierwszą nagrodę w Międzynarodowym Konkursie Muzycznym w Finale Ligure we Włoszech. Jako członek orkiestry „Landesjugendorchester Baden-Württemberg” i „Bundesjugendorchester”, zdobył doświadczenie jako muzyk orkiestrowy. Od 1993 r. Clemens Weigel jest członkiem orkiestry teatru „Staatstheater am Gärtnerplatz” w Monachium. Oprócz pracy jako solista, jest również członkiem dobrze znanego Rodin Quartet, który od lat występuje ze swoją własną serią koncertów muzyki kameralnej w Rezydencji w Monachium.

Clemens Weigel uczy w Wyższej Szkole Muzyki i Teatru w Monachium oraz udziela kursów mistrzowskich na całym świecie. Po tym, jak występował w charakterze solisty z orkiestrami w Chinach, Japonii, Europie oraz Ameryce Południowej i Północnej, z niecierpliwością oczekuje na swój polski debiut w Rzeszowie w 2022 r.

                                                                                     Clemens Weigel - wiolonczela, fot. ze zbiorów Filharmonii Podkarpackiej

29.09 2022r.,. godz. 18.00,sala widowiskowa SDK

Wykonanie utworu nagrodzonego w XXX Otwartym Konkursie Kompozytorskim
im. Adama Didura

Polska muzyka filmowa

Ulubione piosenki z filmów i seriali telewizyjnych

Bożena Zawiślak – Dolny
Katarzyna Zawiślak – Dolny
Marcin Jajkiewicz
Jakub Milewski
Orkiestra Arte Symfoniko pod dyrekcją Mieczysława Smydy

28.09.2022r., godz. 18.00 Sanocki Dom Kultury (sala widowiskowa) cena biletu 70 zł

Klasyka baletu

Ludomir Różycki – Pan Twardowski

Diabeł – Gabriele Togni, Młody Twardowski – Yauheni Yatskevich, Stary Twardowski – Yauheni Raukuts, Pani Twardowska – Anastasiya Krasouskaya, Kobieta Złota – Mizuki Kurosawa, Kobieta w Czerwieni – Gabriela Kubacka, Matka – Bożena Kowalska, Śmierć – Agnieszka Chlebowska

Choreografia i inscenizacja: Violetta Suska; kierownictwo muzyczne: Tomasz Tokarczyk;
scenografia i kostiumy: Maria Balcerek; multimedia i reżyseria światła: Marcin Nogas;
asystent choreografa: Alesia Smyrnova, Dzmitry Prokharau; asystent kierownika muzycznego: Piotr Wacławik; inspicjent: Justyna Jarocka-Lejzak, Mateusz Makselonn

Zespół Baletu Opery Krakowskiej i uczniowie Studia Baletowego Opery Krakowskiej

27.09 2022r. godz. 18.00, Sanocki Dom Kultury (sala widowiskowa)

Muzyka popularna XIX wieku
Stanisław Moniuszko – Śpiewnik domowy

Justyna Reczeniedi – sopran
Robert Szpręgiel – baryton
Mateusz Zajdel – tenor
Witold Żołądkiewicz – baryton

Krzysztof Trzaskowski – fortepian
Stanisław Górka – prowadzenie i komentarz

Scenariusz i reżyseria: Andrzej Strzelecki
kostiumy i rekwizyty: Marlena Skoneczko
projekcje: Marek Zamojski
realizacja świateł: Piotr Rudzki
asystent reżysera: Agnieszka Kozłowska
inspicjentka: Dorota Lachowicz

Polska Opera Królewska

26.09 godz. 18.00

Wieczór baletowy
Echoes of life

Silvia Azzoni
Oleksandr Ryabko
soliści Baletu Hamburskiego
(Hamburg Ballet)

cena biletu 40 zł

 Michał Białk – fortepian
Choreografia: Marc Jubete, Thiago Bordin, Kristina Paulin
Muzyka: C. Debussy, Ph. Glass, R.Schumann, F. Schubert, M. Ravel, J.S. Bach i inni

Co wywołuje u nas spojrzenie w lustro? Otwiera ukryte drzwi do naszego wnętrza, czy może ma trwały wpływ na podstawowe cechy własnego postrzegania? Każda myśl o nas samych prowadzina skraj tego, co nas otacza. Kieruje tęsknotami, marzeniami i dążeniem do spełnienia życzeń. To, w jaki sposób chcemy być kochani przez świat, to topos sięgający starożytnej Grecji. Według relacji Owidiusza Narcyz zakochuje się w swoim odbiciu co skazuje go na śmierć z powodu niespełnienia. W swoim opisie Grecji Pauzaniasz wątpi, czy osoba w wieku dojrzałym do miłości nie powinna móc odróżnić rzeczywistej osoby od jej podobieństwa. Pauzaniasz wprowadza więc do grybliźniaczkę Narcyza, w której młodzieniec się zakochuje. Po jej śmierci pociesza go jego własnelustrzane odbicie. Myśl o tym, że nie zobaczy swojego odbicia, ale podobizę siostry łagodzi jegozłamane serce.
W balecie, idea siostry bliźniaczki stanowi punkt wyjścia do podróży, w której ujawnia się zmiennystan dusz dwóch powiązanych ze sobą istot. W ich związku pojawia się dysonans. Odpycha go, musi znaleźć własną drogę, jednak ich wspólne wspomnienia ujawniają głębię ich uczuć orazwzajemną relację.
Nie może wejść w teraźniejszość bez Narcyza. Gdy ona zanurza twarz w wodzie ujawnia się itowarzyszy jej wizerunek Narcyza— motyw wody wyzwala pamięć. Mimo to żegna się z nim. W wizji Narcyza wydaje się, że siostra nadal go prowadzi, nieosiągalna, a jednak bardzo bliska. Światy (także muzyczne) nakładają się na siebie, jednak nie przenikają się. W jego wizji ona trzyma go, niepozwalając mu odejść, żyje w stanie stałej, podwyższonej obecności. Jego spojrzenie w wodę, podktórej taflą ona jest w pozycji wygiętej w łuk tworzy silny przekaz. Ich nierozłączność staje się dla niego jasna, ale nie zapada w pamięć, ucieka przed nim, staje się bardziej odległa, bledsza. Wreszcie spogląda w lustro i widzi siebie, historia dobiega końca.
To opowieść o emancypacji, wyzwoleniu i przezwyciężeniu zerwanego związku. Narcyz staje się silniejszy jako postać, pokonuje swoją siostrę bliźniaczkę, która dominuje w dużej części spektaklu i jest właściwie aktywną postacią. Jednak idealna miłość przywoływana w epilogu baletu zawiera również pamięć o jej aberracjach i meandrach, które również rozpalają pożądanie. Obraz kogoś, kogo kocha, słabnie, zanika. Jego miejsce zajmuje indywidualność drugiej osoby. W swojej przekorności kochankowie uzupełniają się nawzajem i znajdują pełnię, która w ich przypadkuwykroczyła poza ziemskie życie.
André Podschun

Silvia Azzoni urodziła się we włoskim Turynie, w którym od wczesnego dzieciństwa kształciła się w szkole baletowej. Od 2001 roku jest pierwszą solistką baletu w Hamburgu. Występowała na
scenach w Londynie, Monachium, Tokio, Wiedniu, Taipei, Nowym Jorku, St.Petersburgu i Mediolanie. Silvia Azzoni była wyróżnianamiędzynarodowymi nagrodami takimi jak m.in. Benois de la danse, Les Etoiles de Ballet, Rolf Mares Prize, Premio Roma. Przedstawienie „Echa życia” jest wspólnym projektem Silvii Azzoni, Aleksandra Ryabko i pianisty Michała Białka, którego polska premiera odbędzie się w Sanoku.

 Oleksandr Ryabko urodził się w Kijowie. Najważniejszymi nauczycielami tancerza byli Vladimir Denisenko, Anatoli Nisnevich i Kevin Haigen. W 1996 roku wyemigrował do Niemiec gdzie w 1999 został nominowany solistą a w 2001 roku wybrany na pierwszego solistę baletu hamburskiego. Występował gościnnie w Monte Carlo, Berlinie, San Francisco, Cremonie, Veronie, Wiedniu, Toronto, Pradze, Düsseldorfie i Tokio. Razem z Silvią Azzoni i Michałem Białkiem stworzył inspirowane mitologią grecką a szczególnie wersją geografa Pauzaniasza „Periegesis tes Hellados” (II w. n.e.) przedstawienie „Echa życia”.

25 września 2022r., niedziela, godz. 17:00

ALTBERG ENSEMBLE kameralnie:
JAN HUTEK – obój barokowy
PAWEŁ MICZKA – skrzypce barokowe
JAKUB KOŚCIUKIEWICZ – wiolonczela barokowa
EWA MROWCA – klawesyn

Stefan Münch – słowo

W programie:
F. Couperin – Concerts Royaux
J. H. d’Anglebert – Pieces en sol mineur
J. S. Bach – Sonata G dur BWV 1021
G. Ph. Telemann – Essercizi Musici – Trio nr 3 g – moll

MIEJSCE: SALA KAMERALNA

Altberg Ensemble to łódzka orkiestra barokowa, powstała w 2017 roku z inicjatywy wiolonczelisty Jakuba Kościukiewicza, składająca się z muzyków specjalizujących się w grze na instrumentach historycznych bądź ich wiernych kopiach oraz stosujących historyczne praktyki wykonawcze. Ich muzyczne drogi skrzyżowały się w Łodzi.

Zespół zadebiutował 13 sierpnia 2017 roku w Tumie pod Łęczycą koncertem w ramach XVIII Festiwalu Kolory Polski, a jego pojawienie się zostało w krótkim czasie docenione przez łódzkie środowisko muzyczne. Zaowocowało to przyznaniem zespołowi Armatki Kultury 2017 – nagrody w plebiscycie magazynu kulturalnego Kalejdoskop, a w kolejnym roku koncertem w Filharmonii im. A. Rubinsteina w Łodzi. W 2018 roku Altberg Ensemble wystąpił także w ramach cyklu 200 Kantat Bacha na 200-lecie Uniwersytetu Warszawskiego, prowadzony przez wybitnego szwajcarskiego klawesynistę, organistę i dyrygenta Jörga-Andreasa Böttichera.

Od 2019 roku w ramach cyklu Barokowa Łódź zespół regularnie koncertuje w Łodzi i województwie łódzkim, będąc jednocześnie formacją rozpoznawalną na scenie ogólnopolskiej – m.in. dzięki występom na festiwalach Dramma per Musica na Zamku Królewskim w Warszawie, Bydgoska Scena Barokowa, Barok na Mazurach, a także w ramach cyklu Bach 200 Uniwersytetu Warszawskiego oraz podczas Koncertów Pokoju w Jaworze. Altberg Ensemble jest również stałym gościem Domu Pracy Twórczej Pałac w Radziejowicach.

Zespół w przeciągu kilku lat współpracował z wieloma znakomitymi śpiewakami, w tym z Anną Mikołajczyk, Olgą Pasiecznik, Karolem Kozłowskim, Jakubem Józefem Orlińśkim, Aleksanderm Rewińskim, Michałem Sławeckim, Kacprem Szelążkiem, Rafałem Tomkiewiczem, a także z wybitnymi prowadzącymi – klawesynistą i organistą Jörgiem-Andreasem Bötticherem, skrzypaczką Olivią Centurioni, oboistą Alfredo Bernardinim oraz flecistą, muzykologiem i dyrygentem Peterem Van Heyghenem. W kwietniu 2022 r. zespół wydał swoją pierwszą płytę z utworami G. Ph. Telemanna "Suites & Concerto" nagraną pod kierunkiem Petera Van Heyghena dla wydawnictwa płytowego DUX 1761.

Ideą przyświecającą zespołowi jest zgłębianie i przybliżanie publiczności dzieł instrumentalnych i wokalno-instrumentalnych z XVII i XVIII wieku. Inspiracją dla nazwy formacji stała się postać klawesynistki i pianistki Emmy Altberg (1889–1983). Ta wybitna uczennica Wandy Landowskiej po II wojnie światowej otworzyła i prowadziła w PWSM w Łodzi pierwszą w Polsce klasę klawesynu.

www.altbergensemble.com

24.09. 2022r. sobota, godz. 18.00, Sanocki Dom Kultury

Operowe arcydzieła - Giacomo Puccini – Jaskółka  (La Rondine)

cena biletu 50 zł

Magda – Iwona Sobotka
Lisette – Aleksandra Orłowska
Ruggero – Andrzej Lampert
Prunier – Albert Memeti
Rambaldo – Adam Woźniak
Yvette – Paulina Horajska
Bianca – Kinga Czyż
Suzy – Anna Borucka

Kierownictwo muzyczne: Yaroslav Shemet; reżyseria: Bruno Berger-Gorski;
scenografia: Helge Ullmann; kostiumy: Francoise Raybaud;
choreografia: Andris Plucis; kierownik chóru:Krystyna Krzyżanowska-Łoboda;
kierownik baletu: Grzegorz Pajdzik

Chór, balet i orkiestra Opery Śląskiej pod dyrekcją Yaroslava Shemeta

La Rondine - Jaskółka
Premiera międzynarodowej koprodukcji „La Rondine – Jaskółki” Giacomo Pucciniego odbyła się 29 maja 2021 r. w Operze Śląskiej.
Spektakl jest koprodukcją z Meininger Staatstheater / Kulturstiftung Meiningen-Eisenach zrealizowaną w Niemczech w 2019 roku. Przedstawienie reżyserował Bruno Berger-Gorski i on także czuwał nad całokształtem bytomskiego widowiska. Jego myślą przewodnią było oddanie znaczenia prawdziwej miłości, które tak silnie jest eksplorowane przez Pucciniego w dwóch ostatnich dziełach („Turandot” i „La Rondine”). Berger-Gorski nie analizuje tylko treści „Jaskółki”, skupia się także nad historią utworu i biografią kompozytora: „Puccini zmieniał tę operę trzy razy, jednak nie udało mu się znaleźć odpowiedniego opisu MIŁOŚCI. Zgaduję, że z podobną rozterką mógł mierzyć się w życiu prywatnym. (…) „La Rondine” jest zatem refleksją nad życiem jednego z najważniejszych kompozytorów początku XX wieku szukającego odpowiedzi na pytanie o istotę miłości. Odpowiedzi tej udziela sama muzyka na końcu tego wspaniałego arcydzieła”. „Jaskółka” jest historią kurtyzany, która po spotkaniu młodego i nieświadomego studenta Ruggera ucieka od wygodnego życia, swojej „złotej paryskiej klatki”, by odnaleźć prawdziwe uczucie. W bytomskiej realizacji przenosimy historię „La Rondine” do czasów Grace Kelly. Akcja pierwszego aktu odbywa się w luksusowym hotelu, gdzie stoi fortepian, metafora sztuki i uczuć. Każdy z bohaterów opery jest w jakiś sposób związany z artystycznym życiem Paryża. Operę tę cechuje nie tylko wielowymiarowa historia, ale także doskonała muzyka w późnym, dojrzałym stylu kompozytorskim.

Projekt wydano z finansowym wsparciem Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej. Koprodukcja z Meininger Staatstheater / Kulturstiftung Meiningen-Eisenach.

Media o spektaklu:

„Najsilniejsze atuty premierowego przedstawienia były dwa: odtwórczyni partii tytułowej i dyrygent. Magda Iwony Sobotki to postać pełnowymiarowa psychologicznie i poruszająca emocje widza. Wiarygodna. A głos wręcz olśniewa pełnią szlachetnej i bogatej barwy, swobodą emisji na każdym poziomie dynamicznym od eterycznego pianissima do godnych Toski fraz forte i fortissimo. Interpretacja muzyczna jest wyrafinowana, pełna niuansów, doskonale spajająca muzykę z tekstem. Zaledwie 25-letni dyrygent z Ukrainy, Yaroslav Shemet, to dla mnie objawienie”. Maestro, Piotr Nędzyński „Ale oczywiście najważniejsze są głosy, a wśród nich sopran Iwony Sobotki kreującej postać Magdy. Srebrzysty, wybijający się, silny. Solistka zachwyciła nim już w I akcie, wykonując arię „Chi il bel sogno di Doretta”, otrzymując brawa (nie po raz ostatni, zresztą) (…) Sobotka błyszczy, a jej głos zapada w pamięć, idealnie komponując się z muzyką. (…) La Rondine porywa nastrojem, budzi tęsknotę do świata idealnej miłości, a muzycznie zapada w pamięć.”

Dziennik Zachodni, Magdalena Nowacka-Goik

„Genialna jest Ewelina Szybilska w roli Lisette – przebojowa, zadziorna, energetyczna.
To chodzący wulkan energii. To ona zawłaszcza scenę, kiedy kochankowie schodzą na dalszy plan. Partneruje je eteryczny Albert Memet jako Prunier – młody poeta- romantyk, który przypomina też nieco stoika i uważnego obserwatora. To on stwarza rzeczywistość, w której bytują bohaterowie opery. I jako dobry duch czuwa nad losami bohaterów. Romantyczny duet Lisetty i Pruniera, który wieńczy pierwszy akt urzeka, ale prawdziwa eksplozja namiętności następuje w akcie trzecim, gdy do głosu dochodzą namiętności pary pierwszoplanowej. Zwłaszcza aria zrozpaczonego Ruggera „Ma come puoi lasciarmi". Na plan pierwszy wysuwają się jednak kobiety – eteryczna Magda i energetyczna Lisette. Tak rożne, ale obie kreacje są wyjątkowo udane.”

Dziennik Teatralny, Magdalena Mikrut-Majeranek

23.09. 2022r.,  godz. 18.00, Sanocki Dom Kultury

Recital mistrzowski

Andrzej Lampert – tenor

Mirella Malorny-Konopka – fortepian

Piotr Nędzyński - prowadzenie

cena biletu 30 zł

Andrzej Lampert

Chorzowianin. Absolwent Wydziału Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej w Katowicach w klasie prof. dr hab. Renaty Danel oraz Wydziału Wokalno-Aktorskiego Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie ad. II st. Janusza Borowicza. Od 2011 roku do dnia dzisiejszego pozostaje pod stałą opieką wokalną prof. Heleny Łazarskiej. Laureat m. in. XV Międzynarodowego Konkursu Sztuki Wokalnej im. Ady Sari w Nowym Sączu, a także Międzynarodowej Letniej Akademii Uniwersytetu Mozarteum w Salzburgu w 2013 r. W latach 2013-2018 Solista Opery Krakowskiej.
Od 2020 r. solista Opery Śląskiej w Bytomiu, w której zadebiutował w 2010 r. partią Alfreda w „Traviacie” G. Verdiego w reż. W. Ochmana.
Brał udział w licznych nagraniach, m. in. III Symfonii „Pieśń o nocy” K. Szymanowskiego z NOSPR pod batutą Maestro Alexandra Liebreicha czy opery „Hagith” K. Szymanowskiego z Orkiestrą Polskiego Radia pod batutą Maestro Michała Klauzy nagrodzonej Fryderykiem 2020. Podczas realizacji fonograficznych współpracował też z zespołem PIN i Sarah Brightman (album Symphony, 2008).
Laureat XI Teatralnych Nagród Muzycznych im. Jana Kiepury w kategorii Najlepszy Śpiewak Operowy, Nagrody im. Zbigniewa Grucy „Dziennika Teatralnego” oraz „Złotej Maski” za rolę wokalno-aktorską w spektaklu „Romeo i Julia” w Operze Śląskiej w reż. M. Znanieckiego. Laureat Austriackiej Nagrody Teatrów Operowych (Österreichischer Musiktheaterpreis) za rolę Pasterza w "Królu Rogerze" K. Szymanowskiego w reż. H. Müller-Brandesa wystawionej w Operze w Grazu.

Mirella Malorny-Konopka – fortepian
Absolwentka Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach w klasie fortepianu prof. Wojciecha Świtały oraz w klasie kameralistyki prof. Reginy Strokosz-Michalak. Współpracuje z wybitnymi śpiewakami – solistami m.in. Opery Narodowej w Warszawie, Opery Krakowskiej, Opery Śląskiej, Opery Wrocławskiej, Opery Poznańskiej oraz instrumentalistami (Metropolitan Opera New York, New York City Opera, Goeteborg Symphony Orchestra, Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Katowicach, Filharmonia Śląska w Katowicach). Jest laureatką licznych nagród za wyróżniający akompaniament. Występowała na wielu festiwalach, wśród których wymienić należy np. Festiwal Puzonowy w Warszawie, Festiwal im. J. Kiepury w Krynicy, Festiwale „Tydzień Talentów” i „Bravo Maestro” w Kąśnej Dolnej, „Ave Maria” w Czeladzi, „Belcanto per sempre” we Włocławku, Festiwal Moniuszkowski w Kudowie-Zdroju, Festiwal Sinfonii Varsovii „Lato na Grochowskiej”, „Żywieckie Suwakowanie” w Żywcu i inne. W charakterze pianisty konkursowego brała udział m.in. w Międzynarodowym Konkursie im. K. Szymanowskiego w Katowicach, Międzynarodowym Konkursie Wokalistyki „Ars et Gloria” w Katowicach, Konkursie Wokalnym im. St. Moniuszki w Kudowie-Zdroju, Międzynarodowym Konkursie im. M. Spisaka w Dąbrowie Górniczej. Jako solistka występowała z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Śląskiej pod dyr. Mirosława Jacka Błaszczyka, Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Zabrzańskiej i Toruńską Orkiestrą Symfoniczną pod dyr. Sławomira Chrzanowskiego, PolskąMłodzieżową Orkiestrą Symfoniczną pod dyr. Andrzeja Affeltowicza oraz z Orkiestrą „Musici di Silesia”. W sezonie artystycznym 2008/2009 rozpoczęła stałą współpracę z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Zabrzańskiej. Współpracuje również z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Śląskiej, Sinfonietta Cracovia, Bielską Orkiestrą Festiwalową, Mikołowską Orkiestrą Kameralną, Orkiestrą Filharmonii Rybnickiej, Gliwicką Orkiestrą Kameralną, Tarnowską Orkiestrą Kameralną czy Orkiestrą Muzyki Nowej. W 2017 roku wraz z Jakubem Urbańczykiem, tubistą Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach, nagrała płytę zawierającą utwory Lebedjewa,Williamsa,Szweda i Gregsona na tubę solo z towarzyszeniem fortepianu.Płyta została wydana w 2018 roku przez wytwórnię płytową DUX. W 2018 roku uzyskała tytuł doktora sztuki w dziedzinie sztuk muzycznych. Pracą pedagogiczną obecnie związana jest z Wydziałem Wokalno- Aktorskim Akademii Muzycznej im. K. Szymanowskiego w Katowicach.

22.09. 2022 r., godz. 18.00,  Sanocki Dom Kultury

Gala Operowa
Gioacchino Rossini – Król Opery Komicznej

Orkiestra Polskiej Opery Królewskiej

Justyna Stępień – sopran
Katarzyna Szymkowiak – mezzosopran
Jacek Szponarski – tenor
Witold Żołądkiewicz – baryton
Piotr Kędziora - baryton
Paweł Michalczuk – bas-baryton

Kierownik artystyczny i dyrygent: Karol Szwech

Prowadzenie – Sławomir Pietras

22.09. 2022r. - godz. 18.00

Gala Operowa: Gioacchino Rossini – Król Opery Komicznej

Orkiestra Polskiej Opery Królewskiej

Prowadzenie – Sławomir Pietras

Justyna Stępień – sopran
Katarzyna Szymkowiak – mezzosopran
Jacek Szponarski – tenor
Witold Żołądkiewicz – baryton
Piotr Kędziora - baryton
Paweł Michalczuk – bas-baryton

Kierownik artystyczny i dyrygent: Karol Szwech